Κάποιοι άνθρωποι δεν σβήνουν ποτέ. Μένουν χαραγμένοι στις καρδιές μας, στις αναμνήσεις, στα λόγια που είπαν, στις λέξεις που άφησαν πίσω τους σαν πολύτιμο θησαυρό. Ο Γεώργης Διλμπόης ήταν ένας από αυτούς. Δεν ήταν μόνο συγγραφέας, δεν ήταν απλώς ποιητής. Ήταν μια φλόγα που άναβε με κάθε του λέξη, ένας άνθρωπος που δεν έγραφε απλώς, αλλά ξετύλιγε την ψυχή του πάνω στο χαρτί. Γεννημένος στη Χίο από γονείς Μικρασιάτες κουβαλούσε μέσα του την Ιστορία. Μνήμες ξεριζωμένων, αφηγήσεις γεμάτες νοσταλγία, αγώνες ανθρώπων που πάλεψαν να σταθούν όρθιοι, να ριζώσουν ξανά, να δημιουργήσουν. Η πένα του είχε μέσα της το δάκρυ και το χαμόγελο, τον θυμό για την αδικία ,τον καημό και την ελπίδα. Έγραψε για τον τόπο του, για τις θάλασσες που αγαπούσε, για τους ανθρώπους που έκρυβαν μέσα τους την αλήθεια της ζωής.
Πώς να αποχαιρετήσεις έναν άνθρωπο που δεν έμαθε ποτέ να φεύγει; Γιατί ο Γεώργης δεν έφυγε. Δεν θα φύγει ποτέ. Θα τον βρίσκουμε πάντα στις λέξεις του, στις σελίδες που ξεφυλλίζουμε, στη θάλασσα που αγαπούσε τόσο, στον αέρα που θα συνεχίσει να ψιθυρίζει το όνομά του. Θα τον ακούμε σε κάθε στίχο του που μιλάει για την αγάπη, για την πατρίδα, για την ίδια την ύπαρξη. Ήταν άνθρωπος με ψυχή βαθιά, με βλέμμα καθαρό, με λόγια που δεν χάιδευαν, αλλά ξύπναγαν, προκαλούσαν, έδιναν ζωή. Έγραφε για εκείνους που δεν είχαν φωνή, για τους απλούς, τους αληθινούς, τους καθημερινούς ήρωες που η ιστορία ξεχνά, αλλά η καρδιά θυμάται. Και τώρα, πονάμε.
Γιατί δε θα τον δούμε ξανά να μιλάει με αυτό το πάθος και τη σοφία που τον χαρακτήριζε, με αυτή τη σπίθα στο βλέμμα του.
Γιατί δε θα γεμίσει ξανά ένα δωμάτιο με την παρουσία του, με τις ιστορίες του, με τον μοναδικό του τρόπο να δίνει ζωή στις λέξεις.
Γιατί δε θα τον δούμε ξανά να μιλάει με αυτό το πάθος και τη σοφία που τον χαρακτήριζε, με αυτή τη σπίθα στο βλέμμα του.
Γιατί δε θα γεμίσει ξανά ένα δωμάτιο με την παρουσία του, με τις ιστορίες του, με τον μοναδικό του τρόπο να δίνει ζωή στις λέξεις.
Αλλά δεν σώπασε.
Δεν μπορεί να σωπάσει μια ψυχή σαν τη δική του. Οι λέξεις του θα συνεχίσουν να χτυπούν σαν κύματα πάνω στα βράχια της μνήμης μας. Οι σκέψεις του θα μας οδηγούν. Τα γραπτά του θα μας θυμίζουν τι σημαίνει να ζεις, να αισθάνεσαι, να δημιουργείς.
Δεν μπορούμε να πούμε “αντίο”.
Δεν γίνεται να πούμε “αντίο”.
Θα πούμε μόνο “σε ευχαριστούμε” για όλα όσα μας έδωσες.
Για κάθε λέξη που έγραψες και έγινε κομμάτι της ψυχής μας.
Για το φως που άφησες πίσω σου και θα συνεχίσει να λάμπει.
Θα πούμε μόνο “σε ευχαριστούμε” για όλα όσα μας έδωσες.
Για κάθε λέξη που έγραψες και έγινε κομμάτι της ψυχής μας.
Για το φως που άφησες πίσω σου και θα συνεχίσει να λάμπει.
Καλό σου ταξίδι, Γεώργη Διλμπόη.
Η μνήμη μας θα σε κρατάει πάντα ζωντανό.
Η θάλασσα θα ψιθυρίζει το όνομά σου για πάντα.
Η μνήμη μας θα σε κρατάει πάντα ζωντανό.
Η θάλασσα θα ψιθυρίζει το όνομά σου για πάντα.
Γιάννης Ν.Παληός
16 – Φεβρουαρίου – 2025
