Σε Ευρωπαικές πόλεις όπως το Βερολίνο, η Πράγα, το Άμστερνταμ, η Γλασκώβη, η Βαρκελώνη, το Γκέτενμποργκ, η Ζυρίχη, το Μπέλφαστ, η Μπολώνια αλλά κύρια στις Αμερικανικές μεγαλουπόλεις Νέα Υόρκη, Σικάγο, Βοστώνη, Σαν Φρανσίσκο κατά τη δεκαετία του 1990 είχαν αναπτύξει καλλιτεχνική και ακτιβιστική δράση ομάδες καλλιτεχνών με κοινούς στην ουσία στόχους και κίνητρα για ανεξάρτητη από οικονομικούς παράγοντες επιβολής και μεσάζοντες προβολή της σύγχρονης δημιουργίας. Εναλλακτικοί χώροι, κοινά εργαστήρια, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, πολιτιστικά στέκια και bars απέκτησαν μεγάλη και ανθεκτική δυναμική, με κύριο αίτημα τις αξίες της τέχνης και τον προβληματισμό. Το φαινόμενο βέβαια αυτό δεν ήταν νέο. Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα είχαν συγκροτηθεί ακαδημαϊκές ή ελιτίστικες ομάδες καλλιτεχνών στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης της τέχνης και της συντεχνιακής λογικής, συχνά με τυπική υπόσταση ,αλλά και άτυπες αυτόνομες ομάδες που είχαν άμεσα ή έμμεσα την συνεκτική τους βάση στα διδάγματα του σουρρεαλισμού, του ντανταισμού και αργότερα του fluxus. Οι πρώτες άφησαν αμυδρά το συντηρητικό στίγμα τους αλλά οι δεύτερες έγιναν πηγές έμπνευσης και πειραματισμών για τους νεότερους καλλιτέχνες. Σημειωτέον ότι από την δεκαετία του 1970 κύρια μετά τον επαναστατικό Μάη του 1968 στο Παρίσι που είχε διεθνή απήχηση για την εκπαίδευση, την ελευθερία της έκφρασης και την τέχνη σαν εργαλείο διαφωτισμού είχε αναπτυχθεί ένα μεγάλο κίνημα αμφισβήτησης για το οποιοδήποτε κατεστημένο. Πράγματι ο κοινός προσανατολισμός και ο συναφής προβληματισμός για σύγχρονα ζητήματα τέχνης και αισθητικής καθώς και η διάθεση για συνεχή έρευνα και παραγωγικό πειραματισμό συντέλεσαν στην επιτυχία της απόπειρας της ομάδας των καλλιτεχνών. Έτσι, παρά την πολυφωνία των εκφραστικών τρόπων των μελών και τον σεβασμό της ιδιαιτερότητας του καθενός, τα μέλη και οι συνεργάτες της ομάδας πέτυχαν να δρουν συλλογικά και δυναμικά, σε μία εποχή έντονης προβολής της ατομικότητας, της απομόνωσης του καλλιτέχνη και της αδυναμίας του να προβληθεί επάξια στα πεδία της κυκλωματικής πραγματικότητας». Διαχρονικά οι θεωρητικοί στόχοι που διατυπώθηκαν το 1990 είχαν ουσιαστική απήχηση και ενδυνάμωσαν πολλές νεότερες ομάδες που δρουν στο σύγχρονο εικαστικό πεδίο με ανάλογες αισθητικές και ιδεολογικές επιδιώξεις.
Κώστας Ευαγγελάτος
Ζωγράφος, Λογοτέχνης, Θεωρητικός της Τέχνης.
