Γράφει ο Αναστάσιος Ι. Τριπολίτης, Ιατρός
Βρισκόμαστε στα μέσα του Φεβρουαρίου και δεν είναι περισσότερες από 7 ώρες που επέστρεψα από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου (Πολύδροσο, Μαρούσι) όπου παραβρέθηκα μαζί με πολλούς
Χιώτες (και όχι μόνο) στο 40ήμερο μνημόσυνο και το επακόλουθο κέρασμα της παιδικής φίλης μου Καλλιόπης Κρητικού (πρώην Χέλιου), η οποία κατέληξε ξαφνικά από την επάρατο νόσο(;) αρνούμενη την έγκαιρη ιατρική φροντίδα!…
Το Καλλιοπάκι λοιπόν (την περνάω μερικά χρόνια) μεγάλωσε στη γειτονιά μας, σε απόσταση 80 μέτρα από το σπίτι μας! Το σπίτι της ήταν κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα, η δε Καλλιόπη ήταν σαν αδελφή με τη μικρή μου αδελφή, ο δε αδελφός της (ο αείμνηστος επίσης Αντώνης) ήταν 2-3 χρόνια πιο μεγάλος από εμένα! Οι πατεράδες μας ήταν καπεταναίοι (Πλοίαρχοι Ε.Ν.), ο Καπετάν-Γιάννης Τριπολίτης και ο Καπετάν-Λάμπρος Χέλιος. Ακόμα τους θυμάμαι στην είσοδο του σπιτιού μας να λένε τα
κάλαντα… με αρκετά φάλτσα!….
Για να επανέλθω στην Καλλιόπη, γεννημένη μέσα στη θάλασσα (κυριολεκτικά), διέπρεψε στα θαλάσσια σπορ και ιδιαιτέρως στην κολύμβηση, είχε δε την τύχη να την αναλάβουν οι γυμναστές της ΠΕΚΕΒ
(Προοδευτική Εκπολιτιστική Κοινωνική Ένωση Βροντάδου), με αποτέλεσμα να φέρει στον Βροντάδο πολλά μετάλλια και διακρίσεις από τα θαλάσσια σπορ. Ελπίζω η ΠΕΚΕΒ να τη θυμηθεί και να την τιμήσει!
Εγώ την Καλλιόπη τη θυμάμαι όπως τις αδελφές μου, ποτέ δεν την είδα διαφορετικά. Δυστυχώς, ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά της, δεν μπορέσαμε να την πείσομε να φροντίσει τον εαυτό της έγκαιρα!…
Καλό ταξίδι Καλλιοπάκι!… Μας πήρες της σειρά!… Κάπου θα ξανασυναντηθούμε!…
Με αδελφική Αγάπη,
ο γείτονάς σου,
Τάσος
