Δεν θα επανερχόμουν σε θέμα που ήδη έχει γραφτεί πρόσφατα, αλλά δημοσίευμα στον Χιακό Τύπο («Πολίτης», 15/03/2019) με «σπρώχνει» να ασχοληθώ ξανά με το ίδιο θέμα.
Στην εκδρομή μας λοιπόν το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας με τους Συριανούς, επισκεφθήκαμε και το Λιτόχωρο Πιερίας, μια γνωστή πανέμορφη κωμόπολη στις πλαγιές του Ολύμπου. Λογικά, λόγω αρκετής αποστάσεως από τη θάλασσα, δεν περίμενα ότι το Λιτόχωρο θα είχε ναυτική παράδοση (έπιασα τον εαυτό μου αδιάβαστο). Κι όμως μαζί με την Ύδρα (λογικό) και το Γαλαξείδι (επίσης λογικό), το Λιτόχωρο – κάποτε – ανήκε στις μεγάλες ναυτικές δυνάμεις(!), εν αντιθέσει με την πατρίδα μας τη Χίο που μέχρι τότε ζούσε σχεδόν στην αφάνεια. Βέβαια δεν ξεχνάμε την πλούσια ναυτική ιστορία του τόπου μας (της Χίου εννοώ) από τα αρχαία χρόνια μέχρι και την καταστροφή της (1822).
Για να επανέλθω στο Λιτόχωρο, όπως μας εξήγησαν οι γνωρίζοντες και ιδιαιτέρως ο «ξεναγός» μας στο Ναυτικό Μουσείο της περιοχής, τέως «Μαρκόνης» (ασυρματιστής) του Εμπορικού Ναυτικού και ψυχή (Πρόεδρος) του Μουσείου κ. Ιωάννης Τριανταφύλλου, η αφορμή της αναδείξεως του Λιτοχώρου λοιπόν ως ναυτικής δυνάμεως της εποχής, ήταν η πλούσια ξυλεία των δασών και η ανάπτυξη «ταρσανάδων» (ναυπηγείων) στην περιοχή, στα οποία κατασκεύαζαν πλοία για όλη την Ελλάδα – και βέβαια για το Λιτόχωρο. Έτσι… μετετράπησαν οι Λιτοχωρίτες σε ναυτικούς και… εφοπλιστές, παρά την απόσταση από τη θάλασσα!…
Το Ναυτικό Μουσείο του Λιτοχώρου εκθέτει ό,τι είχαν τα εμπορικά πλοία στις γέφυρές τους και στις μηχανές τους. Εκτός όμως από αυτά έχει μια πλούσια συλλογή από ενθύμια (αναμνηστικά) από τη μακραίωνη ιστορία μας, καθώς και μια συλλογή από μινιατούρες σκαφών, ξυλίνων και συγχρόνων. Εκεί είδα και μινιατούρα λίμπερτυ, του πλοίου που μου άφησε ευχάριστες αναμνήσεις (υπήρξα και ναυτικός). Όταν είπα στον υπεύθυνο ότι θα του έστελνα αντίγραφο του διπλώματος του παππού μου με την υπογραφή του ΚΑΝΑΡΗ (Υπουργός επί των Ναυτικών – τότε – και Πρωθυπουργός), ο κ. Τριανταφύλλου μου το αρνήθηκε ευγενικά λέγοντάς μου ότι «εμείς εκθέτομε μόνο πρωτότυπα»!…
Πλην των αμιγώς ναυτικών (ΕΝ) εκθεμάτων, το Μουσείο είχε και… πολεμικά εκθέματα, όπως π.χ. νάρκες και κανόνια (όχι πολύ μεγάλα). Επίσης, το Ναυτικό Μουσείο Λιτοχώρου εκδίδει κατ’έτος (από το 2002) ημερολόγιο (φωτό), το οποίο πήγα να το αγοράσω, αλλά με πρόλαβε το άγνωστό μου μέχρις εκείνης της στιγμής ζεύγος συνταξιδωτών μου (εκ Σύρου), κύριος Π.Σ. και κυρία Ν.Σ., με την εξής συγκινητική αφιέρωση (έχω ξαναγράψει γι’αυτό, αλλά αξίζει τον κόπο):
«Σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε
και την ατυχία που δεν τον γνωρίσαμε νωρίτερα.
[Υπογραφές – ονοματεπώνυμα]
[Τηλέφωνο: _____________]»
…Συγχωρήστε με αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, αλλά κάτι τέτοια με κρατούν ζωντανό!…
Ευχαριστώντας τους ανθρώπους που με κάλεσαν στην παρέα τους.
Πάντα με ΑΓΑΠΗ,
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
