Είναι οι αφανείς ήρωες. Είναι εκείνοι που σηκώνουν όλο βάρος του εθίμου. Είναι νέοι και μεγαλύτεροι άνθρωποι που δίχως κανένα κέρδος, ριψοκινδυνεύουν, υπομένουν το ανελέητο κυνηγητό των αστυνομικών αρχών, τα εξώδικα των θιγομένων κατοίκων, απλά και μόνο επειδή θέλουν να διατηρήσουν το έθιμο που βρήκαν από τους παππούδες τους, τους πατεράδες τους.
Είναι οι μόνοι που αξίζουν συγχαρητήρια που για μία ακόμη χρονιά ταξίδεψαν το νησί μας στα πέρατα του κόσμου ενώ με ένα τους νεύμα θα μπορούσαν όλα να διαλυθούν και οι δεκάδες επισκέπτες που είχαν κατακλύσει το νησί μαζί με τις πανάκριβες αμερικανικές και γερμανικές παραγωγές που ήρθαν για να απαθανατίσουν το έθιμο να μείνουν με τη χαρά.
Καιρός είναι λοιπόν όλοι οι εμπλεκόμενοι, δήμος, περιφέρεια, επαγγελματίες του τουρισμού να καθίσουν σε ένα μεγάλο τραπέζι και να ανοίξει επιτέλους ο διάλογος για τη διαχείριση του Ρουκετοπόλεμου. Όχι στο παρά πέντε πάντα να αναρωτιόμαστε αν θα γίνει ή όχι και οι άρχοντές μας να σφυρίζουν αδιάφορα. Φέτος στάθηκαν τυχεροί χάρη στο φιλότιμο των Ρουκετατζήδων και ευτυχώς δεν γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Του χρόνου όμως;
