Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
Μη φοβάστε! Δεν θα ασχοληθώ με «το τι και το πώς» των παρελάσεων. Απλώς να σημειώσω πως αυτές συμβάλλουν στο να μαθαίνουν οι νεότεροι πως η ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά καταχτιέται. Όπως την κατάχτησαν χύνοντας το αίμα τους αυτοί που αγωνίστηκαν στα βουνά και στις πόλεις για να διώξουν όχι μόνο τους ξένους κατακτητές, αλλά και τους ντόπιους εκμεταλλευτές και ιδιοτελείς «αγωνιστές»…
Ωστόσο, προϋπόθεση για τη δημοκρατία είναι, αυτή να στηρίζεται στους νόμους και όχι στα πρόσωπα. Να σημειώσω δε, πως, ένας λαός θα ενεργοποιηθεί κυρίως με το παράδειγμα∙ που όμως θα πρέπει να έχει ιστορικό βάθος. Έτσι λοιπόν όσο λαμπρά και να μας τα λέει ο Θουκυδίδης , εμείς καθ’ ηδονήν και λόγω προσωπικού συμφέροντος δρώντες (βλ. «Επιτάφιο») εξακολουθούμε να είμαστε «άτιμοι» και «αχρείοι». Γι αυτό, οι Έλληνες διακατέχονται από ένα αίσθημα υπεροχής – τουλάχιστον έναντι των γειτόνων μας- κοιμώμενοι στις δάφνες του παρελθόντος.
Όμως αρκετά(!) γιατί το πρόβλημα των σημερινών Ελλήνων είναι η απαιδευσία και η αδιαφορία. Αυτή γίνεται αντιληπτή μόλις ο «δημοκράτης» και υπερόπτης Έλληνας πατήσει το πόδι του στα «αγιασμένα χώματα» της Ιωνίας, όπου η τάξη η καθαριότητα και το φυσικό κάλλος είναι προκλητικά επιμελημένα και εμφανή.
Είναι γνωστό πως όταν η δημοκρατία περνά κρίση, αυτό συμβαίνει σε περιόδους παρακμής όπου η παιδεία εξαφανίζεται και οι συνειδητοποιημένοι πολίτες μειοψηφούν. Δεν γνωρίζω σε ποιό ποσοστό φτάνουν οι πολίτες αυτοί στο απέναντι «δεσποτικό» καθεστώς, όμως, χωρίς να εμβαθύνει κανείς στους λόγους των αντιθέσεων αυτών, αυτό που αντικρίζει είναι Ευρώπη. Σε αντίθεση με εμάς τους «ευρωπαίους»- βαλκάνιους, συμφεροντολόγους, καταχραστές και ανεπρόκοπους!
Δυστυχώς το μεγαλείο της Ελλάδας βρίσκεται και παραμένει στα βιβλία. Οποιαδήποτε εμφανής και θεωρητική σύγκριση αποβαίνει σε βάρος μας. Ένα μόνο γνωστό τοις πάση θα αναφέρω. Το λεγόμενο τελωνείο το οποίο αν το συγκρίνει κανείς με το «απέναντι», μόνο ως στάβλος μπορεί να χαρακτηριστεί. Επιπλέον φτωχό και επικίνδυνο αλλά και πρόκληση για μια χώρα που θέλει όχι μόνο να λέγεται, αλλά και να συγκρίνεται(!) με οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα.
Εκτιμώ πως «με τα μυαλά που κουβαλάμε» τα οποία «έχουν ρυθμιστεί» στο να ενδιαφέρονται και να επιδιώκουν μόνο το προσωπικό συμφέρον, δεν θα γίνουμε ποτέ μια χώρα που να μπορεί να συγκριθεί όχι μόνο με τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, αλλά με οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ακόμα και βαλκανική χώρα.
Είναι λοιπόν ανώφελο να συνεχίσω γιατί όπως λέει και ο Σεφέρης, «όπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει».
