Θα ήταν βέβαια πρόκληση να πει κανείς Χριστός Ανέστη…η Ελλάς Ανέστη!
Δεν θέλω να αναλύσω το τι το πως και το γιατί, μια και σε ηλικία 16 χρονών οι εμπειρίες είναι ελάχιστες. Που όμως χαράσσονται στη μνήμη τού νέου. Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι όταν μου ζήτησαν από τη γειτονιά, την ώρα που έσχιζαν την ησυχία εκείνου του πρωινού τα εμβατήρια, να τους πω τί σημαίνει ότι “ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας”, και, παρόλο που κάποιοι είχαν το προηγούμενο άλλων δικτατοριών, εγώ που πήγαινα στο γυμνάσιο ίσως ήξερα περισσότερα! Θυμάμαι λοιπόν πως τότε κάναμε το μάθημα “Πολιτική αγωγή” του Παπακωσταντίνου και “εξήγησα” διαβάζοντας την παράγραφο που λέει ότι: ο στρατός αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας όταν…. Δύσκολα τα πράγματα λοιπόν!
Επί του θέματος όμως η όποια εμπειρία είναι μόνο στη…θύμηση(!) η οποία ωστόσο μου δίνει το δικαίωμα τής δυσπιστίας απέναντι όσο στην ανιδιοτέλεια, τόσο και στις πράξεις … αντίστασης(!) τουλάχιστο όσον αφορά τον μικρό χώρο της πάλαι κοινότητάς μας.
Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι και η αγενέστερη λέξη είναι περισσότερο ευπροσήγορη και έντιμη από τη σιωπή.
Και για να μη μακρηγορώ αλλά ούτε και να κουράζω με αναμνήσεις που προκάλεσαν πυορροούσες λαβωματιές, πηγαίνω στο…1968; όταν ο “αντιπρόεδρος τής κυβερνήσεως”
ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός επισκέφτηκε τη Χίο και τον…Καταρράκτη!
Η συγκέντρωση και υποδοχή έγινε στον συνεταιρισμό απέναντι από το σημερινό ηρώο του χωριού, όπου είχε μαζευτεί όλο το χωριό. Αντιπρόεδρος γαρ!
Αν θυμάμαι καλά το θέμα τής ομιλίας ήταν η ενημέρωση και προώθηση τής θέσης τής κυβερνήσεως περί αναδασμού. Οφείλω να ομολογήσω πως η άποψη- θέση ήταν για τότε και για σήμερα προοδευτική, πολύ περισσότερο όταν την εξέφραζε μια δικτατορική κυβέρνηση (που ωστόσο δεν μπόρεσε να την εφαρμόσει) τής οποίας ο εκπρόσωπος κατά την ομιλία του δεχόταν ή και επεδίωκε το χειροκρότημα ως άλλος πολιτικός. Αυτό που έχει χαραχτεί στη μνήμη ενός δεκαεξάχρονου παιδιού, ήταν το χειροκρότημα που ανάλογα με τη στιγμή και την αποστροφή τού λόγου τού ομιλητή, ήταν πότε θερμό και πότε…χλιαρό. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ, είναι, όταν ένας από τους παριστάμενους “Ηρακλείς της κυβερνήσεως” που στεκόταν ακριβώς δίπλα από τον κ. Αντιπρόεδρο με το μυστρί, σε κάποια αποστροφή – κατάληξη του λόγου τού κ. Αντιπροέδρου, ο κόσμος δεν χειροκρότησε φαίνεται ζεστά, πράγμα που οδήγησε αυτόν τον κυβερνητικό Ηρακλή και μετέπειτα αντιστασιακό, να χειροκροτήσει με προτεταμένα τα χέρια μπροστά στα μούτρα τού Παττακού κράζοντας Παττακός! Παττακός! Και η απάντηση του κ. Αντιπροέδρου έρχεται αυθόρμητη “Όχι Παττακός(!) Εθνική κυβέρνησις, εγώ είμαι ένας απλός στρατιώτης”!
Το πρόβλημα ωστόσο δεν βρίσκεται εδώ! Βρίσκεται στην “άθλια προσποίηση” και στην “ανιδιοτελή δράση” για να μην πω στην “αντιστασιακή δράση” η οποία στην περίπτωσή μας υπήρξε αγενής και όχι έντιμη. Γιατί η λογική λέει πως η όποια αντίσταση για να είναι επιτυχής πρέπει να γίνεται στην ώρα της όταν δηλαδή κυριαρχεί η πικρή σκλαβιά και το χειροπιαστό σκοτάδι. Αντίθετα…δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Και εξυλεύθησαν πολλοί ένας εκ των οποίων ήταν και ο εν λόγω χειροκροτητής.
Οι εμπειρίες μου βέβαια είναι τόσο άσχημες αλλά και τόσο ωφέλιμες που με ώθησαν να μη γίνω ούτε αρειμάνιος…καπνιστής ούτε και καλός Χριστιανός(!) αλλά μαθητής του…Θωμά!
Με αφορμή την…”εθνοσωτήριο”! (απλή σημείωση) Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
