Του Κ. Α. Ναυπλιώτη
Διαβάζοντας το άρθρο τού Γιάννη Τζούμα στον διαδικτυακό τόπο της “Αλήθειας”, θυμήθηκα το πέρασμά μου από τα αμφιθέατρα σχολών ή αιθουσών, προκειμένου να παρακολουθήσω διάφορα θέματα πνευματικού και ιδιαίτερα γλωσσικού ενδιαφέροντος. Η προσοχή και η ησυχία που κάλυπτε τον χώρο, ήταν ολοφάνερη και αναγκαία στο να απορροφήσουμε το νέκταρ από τα λεγόμενα, όχι κατ’ ανάγκην καθηγητών, αλλά γενικά ανθρώπων του πνεύματος. Ρουφούσαμε λοιπόν σαν τις μέλισσες τις θεμελιωμένες επιστημονικές γνώσεις, πιστεύοντας ακράδαντα πως όντως πλουτίζαμε τις γνώσεις μας, χωρίς να αναμένουμε να τις εξαργυρώσουμε με ένα πτυχίο!
Ίσως επειδή το πτυχίο δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά το ότι η γνώση και ο πλούτος απ’ αυτήν, θα παρέμενε αποκλειστικά δικός μας, χωρίς, ίσως, την αναμονή κοινωνικού αντικρίσματος. Έτσι η μοναδικότητα αυτή καθόριζε και την ατομική συμπεριφορά του καθενός.
Ως προς το θέμα που αναφερόμαστε, δηλ. της “καθομολόγησης”, αλλιώς ορκωμοσίας, επειδή έτυχε να παρευρεθώ σε προηγούμενες ανάλογες περιπτώσεις, οπωσδήποτε ήταν διαφορετικές! Πέραν από την ομοιόμορφη ρασοειδή ενδυμασία, η χαρά και τα χαμόγελα ήσαν ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των αυριανών επιστημόνων πολιτών. Παρ’ όλα αυτά το μέτρο ήταν φανερό στην αίθουσα, χωρίς να δημιουργούνται “παρατράγουδα” όπως τα φετινά στο Ομήρειο. Δηλαδή χωρίς ροκάνες και…φωτιές!
Ίσως οι νέοι μας που μόλις βγήκαν στον κοινωνικό στίβο, με το ξέσπασμά τους αυτό ενδόμυχα να προσπαθούν να ξεπεράσουν την σημερινή κοινωνική ανασφάλεια, καθώς πιστεύουν; πως ένα πτυχίο τούς καθιστά ασφαλείς.
Ο νέος σήμερα αφήνει το συναίσθημα να επικρατήσει της λογικής. Γι αυτό και δεν σκέπτεται, παρ’ όλο που αισθάνεται, πως ένας τίτλος ιδιαίτερα στις μέρες μας, δεν πρέπει, ίσως και δεν αξίζει, να αποτελεί μόνο μια τιμητική προσηγορία, αλλά βαρύ όπλο ενάντια σε ψευδαισθήσεις και παραπλανητικά δεδομένα. Εκτιμώ λοιπόν, πως όσο και δικαιολογημένη να είναι η χαρά τής απόκτησης ενός αναγνωρισμένου τίτλου, αυτή θα πρέπει να φανεί στον κοινωνικό στίβο και στον αγώνα για την επίτευξη τού σκοπού αυτού.
Ωστόσο πρέπει κάποτε να θέσουμε το αμείλικτο ερώτημα στον εαυτό μας: θα θέλαμε τα παιδιά μας να μοιάσουνε μ’ εμάς; Δύσκολο να απαντήσει κανείς….
knafpl@hotmail.com
