Υπάρχει μια ροπή στον λεγόμενο Δυτικό κόσμο υπέρ ενός κινήματος δικαιωματισμού και της woke culture. Δίνοντας έμφαση σε ατομικά δικαιώματα, παραγνωρίζοντας, όμως, συνολικές κοινωνικές ανάγκες, αμφισβητώντας κοινωνικούς θεσμούς και επανεξετάζοντας ιστορικά γεγονότα υπό νέο πρίσμα. Για αυτό το κίνημα, ο James Bond είναι πλέον ρατσιστής. H εθνική ταυτότητα, οι οικογενειακές αξίες υποβιβάζονται σε σημασία.
Προφανώς ορισμένα κινήματα προσφέρουν θετικά στοιχεία. Αυτό μας επιτρέπει να αναστοχαστούμε στo πλαίσιo νέων δεδομένων και ίσως και αναγκών. Στο πλαίσιο αυτό η διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων δείχνει πρόοδο και ενδυνάμωση της Δημοκρατίας, η οποία ασφαλώς και δεν φοβάται, αφού η κοινωνία είναι σε διαδικασία διαρκούς εξέλιξης.
Προφανώς στα δικαιώματα πρέπει να υπολογίζουμε αυτά των «κάποιων», των «άλλων», αλλά και του όλου. Ορθά, πρόσφατα, έγινε σαφές από την κυβέρνηση ότι στη διαδικασία αναθεώρησης του Ποινικού Κώδικα υπάρχουν τα δικαιώματα των καταδικασμένων, υπάρχουν, όμως, και έχουν παραμεληθεί τα δικαιώματα των θυμάτων, τα οποία αγνοήθηκαν με την προηγούμενη -επί ΣΥΡΙΖΑ- τροποποίηση του Κώδικα. Αντίστοιχη συζήτηση έχει γίνει στο Μεταναστευτικό. Προφανώς πρέπει να βοηθήσει η Δύση ανθρώπους που διώκονται, όπως αδιαμφισβήτητα έχει και ανάγκες σε εργατικό δυναμικό. Το διεθνές πλαίσιο, η Συνθήκη της Γενεύης, καθορίζει δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις των αιτούντων άσυλο. Για τους δικαιωματιστές δεν υπάρχουν σύνορα, καθώς «όλοι έχουν δικαίωμα να έρθουν ελεύθερα στην Ευρώπη». Και φυσικά κάθε προσπάθεια νόμιμης απέλασης ή ελέγχου των διακινητών είναι στα μάτια τους παράβαση δικαιωμάτων. H χώρα μας στοχοποιήθηκε σε αυτόν τον τομέα.
H ροπή που προαναφέραμε εμφανώς επηρεάζει διεθνείς οργανισμούς, προχωρώντας πέρα από διεθνείς συνθήκες. Διεθνή δικαστήρια φαίνεται να προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ διεθνούς δικαίου και νέων τάσεων. Για παράδειγμα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Στρασβούργο έχει κρίνει υπέρ κρατών για τη φύλαξη των συνόρων τους ως αναφαίρετο κυριαρχικό δικαίωμα.
Όπως το ίδιο δικαστήριο έκρινε ότι το ανθρώπινο δικαίωμα στον γάμο, όπως αναφέρεται στο άρθρο 12 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αφορά αποκλειστικά ετερόφυλα ζευγάρια. Δίνοντας το δικαίωμα, όχι την υποχρέωση, στα κράτη, να νομοθετήσουν διαφορετικά αν το κρίνουν.
H χώρα μας πλέον έρχεται να αντιμετωπίσει μια νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα που εκλαμβάνεται από πολλούς ως πρόκληση στις αρχές της παραδοσιακής οικογένειας. H στήριξη της οποίας αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Εγώ έχω ήδη τοποθετηθεί, λοιπόν, ότι δεν θα ψηφίσω επί της αρχής. Θεωρώ ότι υπάρχουν νομικές διαδικασίες που επιτρέπουν την προστασία δικαιωμάτων, χωρίς αυτό να συνεπάγεται μεταβολή του ορισμού της οικογένειας.
Οφείλω, έτσι, να ξεκαθαρίσω πως είναι εντελώς διαφορετικό μια κοινωνική ομάδα να αγωνίζεται για την αναγνώριση των δικαιωμάτων της κι εντελώς άλλο να επιχειρεί να επιβάλει επιθετικά τη δική της υποκειμενικότητα σαν κανονικότητα. Eπ’ αφορμής λοιπόν της συζήτησης που έχει ανοίξει για τον γάμο των ομοφύλων και κυρίως την υιοθεσία/τεκνοθεσία αναδείχθηκαν οι επιθετικές διαθέσεις των δικαιωματιστών. Ένα από τα ζητήματα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η χρήση παρένθετης μητρότητας -σε ομόφυλα ζευγάρια ανδρών- ώστε να αναπαραχθούν τα «εγώ» των γονέων! Χαρακτηριστικό παράδειγμα στον δημόσιο διάλογο όσα δήλωσε ο κ. Κασσελάκης. Κάτι που βρίσκεται φυσικά μακράν της μεταρρυθμιστικής βούλησης της κυβέρνησης, αλλά είναι ταυτισμένο με την επιθετική προσπάθεια της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας να επιβάλλει τη δική της «κανονικότητα». Με εμφανή τον κίνδυνο εκμετάλλευσης γυναικών ως παρένθετες, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την επίπτωση στις ίδιες αυτές τις μητέρες. Δημιουργώντας, σε φτωχές χώρες, μία νέα μεγάλη μπίζνα, εφάμιλλης αυτής του Μεταναστευτικού, την οποία – ω του θαύματος! – προωθούν οι ίδιοι «δικαιωματιστές». Έ, όχι! Τις επιπτώσεις της woke culture τις βλέπουμε σε ζωντανό χρόνο χάρις στο Διαδίκτυο από τα όσα συμβαίνουν στις HΠΑ. Εκεί όπου άνδρες αθλητές δηλώνουν πως αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες και αυτό αρκεί για να συμμετάσχουν σε γυναικεία αθλήματα στα οποία και διαπρέπουν λόγω της σωματοδομής τους. Eκεί όπου αμφισβητείται και ο ίδιος ο ορισμός της γυναίκας βάσει των όσων υποστηρίζουν οι ζηλωτές δικαιωματιστές, ενώ πλέον το θέμα της κατάργησης της έμφυλης ταυτότητας φθάνει και αγγίζει μέχρι και τα παιδιά, άμεσα ή έμμεσα. Eκεί όπου οι αντωνυμίες είναι δεκάδες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν γονείς που δεν αυτοπροσδιορίζονται στο δυαδικό φάσμα του άνδρα και της γυναίκας και κατ’ επέκταση αμφισβητούνται και οι ίδιοι οι όροι του πατέρα και της μητέρας. Από την άλλη, δεν είναι λίγες, άλλωστε, οι περιπτώσεις εμμονικών ιατρών οι οποίοι χορηγούν ορμονικές φαρμακευτικές αγωγές σε μικρά παιδιά με σκοπό τη φυλομετάβαση με επιπτώσεις στην υγεία τους και δημιουργώντας χάος στις σχολικές δομές και τη διαπαιδαγώγηση, αλλά και στις ίδιες τις οικογένειες.
Eπιπλέον χαρακτηριστικό αυτού του επιθετικού δικαιωματισμού είναι η σκληρή και απαξιωτική αντιπαράθεση με όποιον τολμά να ψελλίσει αντίθετες απόψεις. Φαινόμενο που έχω κατά καιρούς βιώσει. Δεν αντιτίθεμαι στην πρόοδο, αλλά υπάρχουν όρια, αρχές, αξίες και το δικαίωμα της κοινωνίας.
