Γράφει ο Στέλιος Κουμπιάς.
Σαν σήμερα 9 Ιουνίου 1998, με το Ο/Ο “Μακεδονία Ι” βρισκόμασταν στον Ινδικό ωκεανό εν πλω προς Κίνα, είχαμε φόρτωση crude oil από Khark Island, Iran.
Στις 13:00 τοπική ώρα μείναμε ακυβέρνητοι λόγω κάποιας βλάβης στην κύρια μηχανή. Μετά από 3 ώρες κατά της 16:00 τοπική ώρα αποκαταστάθηκε η βλάβη και συνεχίσαμε την πορεία μας για τον προορισμό μας.
Ενώ ο καιρός μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν πολύ καλός, παρατήρησα στον ορίζοντα μία “μαυρίλα” και έντονο αίσθημα ψύχρας, αυτό δεν μ’άρεσε και “έριξα” πάλι μια ματιά στα δελτία καιρού που είχαμε πάρει έως εκείνη την ώρα, αλλά δεν έδιναν κάτι το ανησυχητικό για την περιοχή που πλέαμε αν και ήταν περίοδος των τροπικών κυκλώνων και δίναμε ιδιαίτερη προσοχή στα δελτία καιρού.
Μετά από δύο ώρες δηλαδή κατά της 6 το απόγευμα ο καιρός άρχισε να χαλάει πολύ γρήγορα και η βαρομετρική πίεση έπεφτε τόσο γρήγορα που μπούκωναν τα αυτιά μας, όπως στο αεροπλάνο όταν ανεβαίνει ή κατεβαίνει ύψος, για να το καταλάβετε.
Στις 7 το βράδυ γινόταν ο χαμός, ταχύτητα ανέμου 140 χιλιόμετρα, ύψος κυμάτων…αμέτρητο. Στην ίδια πορεία βρισκόταν άλλα 2 πλοία με τα οποία είχαμε επαφή σε τακτά διαστήματα και όπως μας ενημέρωσαν ούτε και αυτοί είχαν πάρει κάποια έκτακτη ειδοποίηση για επιδείνωση του καιρού.
Το μόνο σίγουρο ήταν ότι είχαμε πέσει σε κυκλώνα και μετά από λίγες ώρες μπήκαμε στο “μάτι” του κυκλώνα, πραγματικά εκεί στο μάτι ηρέμησαν τα πάντα, ξαστέρωσε ο ουρανός και επικρατούσε μια νεκρική ηρεμία,το λέω και ανατριχιάζομαι.
Κατάλαβα ότι είχαμε διασχίσει το μισό κομμάτι του κυκλώνα και πηγαίναμε με την βοήθεια του Αγίου Νικόλα να περάσουμε το άλλο μισό, δηλαδή ακόμη ένα εφιαλτικό εξάωρο.
Περνώντας το”μάτι” άρχισαν πάλι τα “όργανα” και μέσα σ’ όλα έρχεται ο Α’ Μηχανικός στην γέφυρα και μας ενημέρωσε ότι έχουμε μείνει με ένα μόνο μοτέρ στο πηδάλιο και αυτό υπολειτουργούσε, οι συνάδελφοι ναυτικοί καταλαβαίνουν σε τι δύσκολη και επικίνδυνη θέση βρισκόμασταν.
Με την βοήθεια του Θεού και του Αγίου Νικολάου ξημέρωσε και άρχισε ο καιρός να σπάει, ήρθαμε σε επαφή με το ένα από τα δύο πλοία που ταξιδεύαμε μαζί, το άλλο δεν ακούστηκε, και όπως μάθαμε μετά από λίγες ώρες χάθηκε παίρνοντας μαζί του 26 ψυχές.
Το πρωί βγήκαμε για επιθεώρηση στην κουβέρτα και μιλάμε είχαμε πολλές ζημιές, και πολλά κρακ στην κουβέρτα, τις σωληνώσεις πόσοι τόνοι λες και τις είχες πιάσει με το χέρι και τις έκανες οκτάρια.
Και το ποιο παλαβό και τρελό από όλα ήταν ότι οι Ινδοί έδωσαν τον κυκλώνα το μεσημέρι, εδώ σταματάει η λογική.
Δεν πρόκειται να ξεχάσω όσο ζω την αγωνία και τον φόβο που ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια και τα πρόσωπα όλων τών παιδιών, γιατί αυτό το 12ωρο του θανάτου εκτός των μηχανικών που είχαν βάρδια, ήταν όλοι στην γέφυρα με τά σωσίβια και ισχυροψυχια τους.
Το “Μακεδονία” ήταν παλιό σκαρί αλλά είχε πολύ ενισχυμένη πλώρη και αυτό μας έσωσε, φυσικά μετά από λίγους μήνες το πήγαμε και το αφήσαμε στο νεκροταφείο των πλοίων, και φεύγοντας του έδωσα το ποιο δυνατό φιλί, γιατί μας είχε σώσει και επιστρέφαμε στα σπίτια μας, ενώ εκείνο το αφήναμε για να πάρει την σειρά του στο διαλυτήριο.
-Στη φωτογραφία το ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Στέλιος Κουμπιάς.
Συνταξιούχος Πλοίαρχος Ε.Ν.
