Του Παντελή Κυδώνη
Η Ελλάδα, αποτελεί πλέον με παράσημο, την πρώτη Μεσογειακή χώρα που αντιμετωπίζει κάθε χρόνο φονικές πυρκαγιές, οι οποίες πληθαίνουν ως προς τον αριθμό, και εξαπλώνονται περισσότερο αλλά και γρηγορότερα ως προς την έκταση τους. Οι καμένες εκτάσεις γης που κάποτε θύμιζαν «φυσικά παλάτια», τώρα είναι άγριοι και γκρίζοι τόποι δίχως ομορφιά. Σε όλο αυτό, θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει την στάση της Κυβέρνησης, η οποία κάνει λόγο για την προστασία του περιβάλλοντος και την κλιματική κρίση, και κάθε χρόνο τελευταία στιγμή λαμβάνει την απόφαση να καθαρίσει τα ιδιωτικά οικόπεδα και εκτάσεις, χωρίς όμως οι Δημοτικές αρχές να πράττουν το ίδιο, και εκεί, παρουσιάζεται μια σύγχυση.
Η Ελλάδα όμως δεν αντιμετωπίζει μόνο το ζήτημα των πυρκαγιών, αφού κατά τη διάρκεια θεομηνιών και νεροποντών, δεν υφίστανται τα κατάλληλα αντιπλημμυρικά έργα με στόχο την πρόληψη και την κατάλληλη αντιμετώπιση. Έτσι, η χώρα πλημμυρίζει, ενώ το κύριο μέλημα απεναντίας είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού και η ασφάλιση της περιουσίας των πολιτών.
Και τώρα στη μεγάλη απειλή της λειψυδρίας, η πρόταση για την αντιμετώπισή της, είναι η αύξηση της τιμής του νερού της ύδρευσης. Το μεγάλο πρόβλημα της λειψυδρίας ωστόσο, αποτελεί ο πρωτογενής τομέας, ο οποίος για την άρδευση, καταναλώνει αρκετά κυβικά νερού την ημέρα, ενώ αρκετό από αυτό διαρρέει από τα πεπαλαιωμένα δίκτυα και συστήματα που υπάρχουν, και δεν έχουν αναδειχθεί προβληματικά, ούτε κανένας φρόντισε για να τα αλλάξει ή να επιδιορθώσει. Οι πραγματικές αιτίες όμως, της λειψυδρίας βρίσκονται στη μη διευθέτηση του ισοζυγίου προσφοράς και ζήτησης του νερού σε όλες τις χρήσεις. Η λειψυδρία αντανακλά την αδυναμία να εφαρμοστούν μέτρα, να αναληφθούν πολιτικές πρωτοβουλίες και να κατασκευαστούν έργα για την προσαρμογή στις νέες δυσμενείς κλιματικές συνθήκες.
Ωστόσο, είναι αναγκαίο η Κυβέρνηση να προβεί σε πολιτικές ενίσχυσης του υδροφόρου ορίζοντα, έτσι ώστε η χώρα να μην βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης εξαιτίας της λειψυδρίας. Κάτι τέτοιο, θα μπορούσε να επιτευχθεί με τον εμπλουτισμό των υπόγειων φυσικών δεξαμενών, τον περιορισμό των δασικών πυρκαγιών με την λήψη πιο δραστικών μέτρων, καθώς και την ταχεία αναδάσωση των περιοχών που έχουν πληγεί. Η απώλεια δασικών εκτάσεων κάθε χρόνο. Η ιδιωτικοποίησης της δημόσιας γης για να εγκατασταθούν είτε ξενοδοχεία είτε και πράσινες μορφές παραγωγής ενέργειας, αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα, σχετίζεται άμεσα με την λειψυδρία, και η μείωση ή παύση των προαναφερθέντων, θα μπορούσαν να αποβούν ορθές πράξεις για την διόρθωση του φαινομένου.
