Άσπρα τριαντάφυλλα – κόκκινα νύχια – Φως
Είδα ήδη αργήσει για το Μυστήριο.
Καθυστέρησα γιατί αναρωτιόμουνα αν έπρεπε να ξεβάψω τα κόκκινα νύχια μου.
Το αποφάσισα όμως. Πήρα το ασετόν και άρχισα να τρίβω.
Μα πώς δεν ξέβαφαν εύκολα; Κι άλλη καθυστέρηση;
Δεν θα προλάβαινα για ένα φτηνιάρικο ασετόν να σ’ αποχαιρετήσω;
Ευτυχώς ήταν η τελευταία μου εκκρεμότητα.
Είχα φορέσει τα ασπρόμαυρα ρούχα
που άρεσαν και σε σένα.
Πριν φύγω κρατώντας τα άσπρα γιασεμιά που θα σου χάριζα,
έριξα μια ματιά ξανά στη σελίδα σου στο φέισμπουκ:
Maria Perris. 11 Φεβρουαρίου 2019, στις 12:07΄ ˝Τί κάνετε;˝ έγραφες.
ψηνόμαστε από πυρετό … ίωση. Γκρρρ! Ρωτούσες και απαντούσες μόνη σου
και: 8 Φεβρουαρίου στις 18:54΄, σε ροζ φόντο:
˝ΕΙΜΑΙ εκεί που το Φως αποκτά χρώμα˝.
˝Φ˝, πολύ ˝Φ˝ στη ζωή σου. Φωτεινό πνεύμα, φωτεινή όψη,
φωτεινά μαλλιά, φωτεινή ψυχή, φωτεινός άνθρωπος.
Α! ξέχασα να στο πω. Ο καθηγητής μας, Μαράκι, μας έβαλε να γράψουμε ποίημα με θέμα τον έρωτα ή το θάνατο.
Σκεπτόμουν να κλέψω ένα – δυο στίχους σου, απ’ αυτούς τους φωτισμένους, ξέρεις εσύ. Για τον έρωτα φυσικά. Φοβήθηκα ότι θα το αντιληφθεί ο δάσκαλος.
Αποφάσισα τελικά να κλέψω κάτι από τα όμορφα ˝παιχνίδια˝ ερωταπαντήσεων, που παίζαμε στο φέισμπουκ:
˝Αν η αγάπη είναι η απάντηση, θα μπορούσατε να αναδιατυπώσετε την ερώτηση;˝
˝Τι πληγώνει;˝ είχε απαντήσει μια κοινή μας φίλη. Καλό, σκέφτηκα. Το μάτι μου όμως έπεσε τυχαία στην επόμενη ανάρτησή σου:
˝ΣΙΩΠΗ – Κι ούτε λέξη˝,
σε μαύρο φόντο και …τώρα που κοιτάζω το στολισμένο με ασπρολούλουδα ˝κουτί˝ σου στην Εκκλησία αναρωτιέμαι αν μέσα στη σιωπή σου είσαι πράγματι Άγγελος όπως έλεγες και είχες γράψει :
˝Στιγμές που είναι ανάμνηση… Τις σέρνω να τις φέρω πίσω. Είναι γερά καρφωμένες στο νου. Άγγελος˝.
˝Καλό σαββατόβραδο λοιπόν! Όποια κι αν είναι η διαδρομή σου˝ (κλεμμένο)
Σε ευχαριστώ αγαπημένη που με εμπνέεις ακόμα.
Μα, τί βλέπω δίνοντάς σου τον τελευταίο ασπασμό;
Ένα ματσάκι κατακόκκινα τριαντάφυλλα ανάμεσα στα λευκά.
Μάλλον τελικά ήθελες να βάψω κατακόκκινα τα νύχια μου!
ΒΑΣΩ ΚΡΙΤΑΚΗ
