* Τις ημέρες που διανύουμε, κρίσιμες και χαλεπές για το έθνος και την κοινωνία μας, θα κριθεί η πολιτική αξιοπρέπεια πολλών. Και θα κερδίσει ή θα χάσει όποιος δημόσια δεσμεύεται για ζητήματα που αφορούν το μέλλον του τόπου.
Ένα από αυτά είναι και η από πολλών μηνών δέσμευση του Υπουργού μετανάστευσης κ. Μηταράκη ότι, η ΒΙΑΛ μέχρι το Πάσχα θα αδειάσει και θα κλείσει. Μάλιστα, έθετε τούτο ως προϋπόθεση για οποιαδήποτε συζήτηση περί υπόδειξης νέου χώρου προσωρινής παραμονής μεταναστών, κάτι που το Δημοτικό Συμβούλιο έχει εξειδικεύσει και αποφανθεί ότι θα είναι αποκλειστικά και μόνο για την καταγραφή και ταυτοποίησή τους και για χρονικό διάστημα που δεν θα υπερβαίνει τις 3 ημέρες. Επίσης, το Δημοτικό Συμβούλιο κατ’ επανάληψη έχει διακηρύξει ότι, αυτή (η δομή) δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 500 άτομα.
Μάλιστα, εάν δεν κάνω λάθος, οι αποφάσεις αυτές είναι και ομόφωνες. Έτσι, η τοπική κοινωνία έχει εκφραστεί μέσα από τα συλλογικά όργανα λήψης αποφάσεων που αφορούν τον τόπο (Δημοτικό και Περιφερειακό Συμβούλιο). Εάν κάποιος ψηφίσει σήμερα κάτι διαφορετικό, θα πρέπει να πει και στο χιώτικο λαό (που τον έστειλε, να τον εκπροσωπεί και να αποφασίζει για εκείνον) τι μεσολάβησε και άλλαξε γνώμη…
Αναμένουμε, λοιπόν, να δούμε -μέσα στο επόμενο τρίμηνο- η δέσμευση αυτή να τηρείται, ώστε να υπάρχει αξιόπιστο έδαφος συζήτησης, με πειθώ, μεταξύ του χιώτικου λαού και του κ. Υπουργού- Βουλευτή του. Αναμένουμε το κλείσιμο της ΒΙΑΛ το Πάσχα και την παράδοσή του χώρου στον ιδιοκτήτη του, Δήμο Χίου, όπως έχει ήδη αποφανθεί και η Ελληνική δικαιοσύνη.
Εάν η δέσμευσή του κ. Υπουργού δεν τηρηθεί (ειδικά σήμερα, όπου επί 1,5 χρόνο έχουμε σχεδόν μηδενικές “ροές” μεταναστών στο νησί μας), εκ προοιμίου ας είναι προετοιμασμένος ότι, όχι μόνο νέα δομή δεν θα δεχθεί ο χιώτικος λαός να γίνει, αλλά θα πρέπει να καταθέσει και την παραίτησή του από Βουλευτής του Νομού μας. Εάν, ασφαλώς, υπάρχει πολιτική ευθιξία…!!!
* Εξακολουθούν πλείστες όσες βασικές οδοί, στο κέντρο της πόλης μας, να θυμίζουν “βομβαρδισμένο” τοπίο. Διανύουμε ήδη την 3η εβδομάδα που, ενώ έχουν καλυφθεί με χώμα οι επιμήκεις τομές στο οδόστρωμα (οριζοντίως και καθέτως των δρόμων), δεν έχει γίνει ασφαλτόστρωση, με αποτέλεσμα αυτοκίνητα και μηχανάκια να πέφτουν σε λάκκους και πεζοί και περίοικοι να αγανακτούν από το χώμα και τη σκόνη που σηκώνεται καθημερινά.
Το ξαναγράψαμε, αλλά “αγρόν ηγόρασαν” όσοι οφείλουν να ελέγξουν τον εργολάβο του έργου διέλευσης των καλωδίων εταιρίας τηλεφωνίας, που πραγματοποίησε τις τομές και -ενώ τις κάλυψε με χώμα- τις άφησε δίχως άσφαλτο επί εβδομάδες, ταλαιπωρώντας περιπατητές, οδηγούς και περίοικους.
* Με μεγάλη ικανοποίηση διάβασα στον τοπικό Τύπο τα 2 άρθρα του αγαπητού μας κ. Αριστείδη Ζαννίκου, πρώην Δημάρχου Ομηρούπολης, για την αναγκαιότητα δημιουργίας 3 Δήμων στο νησί μας. Ο φίλτατος κ. Αριστείδης πάντοτε τεκμηριώνει τον λόγο του με επιχειρήματα και πάντοτε δίδει το έναυσμα για περαιτέρω συζήτηση και σκέψη.
Το ζήτημα αυτό έθεσα κι εγώ, πριν από περίπου 3 χρόνια, Αντιδήμαρχος ων, όπου, μαζί με τον συνάδελφο δημοτικό σύμβουλο Ομηρούπολης κ. Νίκο Νύκτα, μιλήσαμε σχετικά στο Δημοτικό Συμβούλιο, επιχειρηματολογώντας και τεκμηριώνοντας ότι, η Χίος πρέπει να έχει 3 Δήμους. Όλοι συμφώνησαν, όμως όλοι στο “δια ταύτα” δεν ψήφισαν ανάλογα. Γιατί; Διότι, όλοι λένε ότι αγαπούν την ύπαιθρο και τα χωριά μας, όλοι παραδέχονται ότι ο “Καλλικράτης” «έφαγε» την ύπαιθρο, αλλά κανένας δεν θέλει να “αφαιρέσει κομμάτι από την πίτα που νέμεται”… !!!
Έτσι, όλοι, όταν είναι αντιπολίτευση ή όταν σχολιάζουν και αρθρογραφούν, συμφωνούν σε κάτι, αλλά όταν καθίσουν στους “επηρμένους θρόνους” της δημοτικής Αρχής τα ξεχνούν, ώστε να κρημνισθούν (πολιτικά) σε λίγο και να έλθουν οι επόμενοι. Το αυτό συνέβη και τις δύο προηγούμενες δημοτικές θητείες.
Όλοι αντιλαμβάνονταν ότι η Χίος, για να γίνει κάτι ουσιαστικό εκτός πόλης, έπρεπε να έχει 3 Δήμους (κάτι που και η ομόφωνη απόφαση της ΤΕΔΚ Ν. Χίου είχε καταδείξει ήδη από το 2009), αλλά όταν έβλεπαν ότι, η “εκλογική πελατεία” και το “μεγαλείο της δόξας” κάποιων αρχόντων θα σμικρύνει, δεν επέτρεπαν επ΄ουδενί να γίνει κάτι τέτοιο. Θα τολμήσουν σήμερα, κάποιοι από τους εν ενεργεία δημοτικούς συμβούλους, να εισάγουν προς συζήτηση το ζήτημα αυτό; Το σίγουρο είναι ότι, όσο περνούν τα χρόνια, η ύπαιθρος και τα χωριά μας, θα αντιμετωπίζονται ολοένα και με λιγότερη μέριμνα από την κεντρική Πολιτεία, αλλά και τις έδρες των κεντρικών Δήμων. Δυστυχώς, η “καρέκλα” δεν αφήνει περιθώρια δράσης για τον απλό πολίτη !
*Τις τελευταίες ημέρες, αναχώρησαν από τον μάταιο τούτο κόσμο, δύο προσφιλή μας πρόσωπα, εκ της Χιακής κοινωνίας. Ο γνωστός βιβλιοπώλης και εκδότης, Κώστας Χαβιάρας και ο Καρδαμυλίτης επιχειρηματίας και πλοιοκτήτης Τάκης Τσεβδός. Και από τους δύο έχω τις καλύτερες των αναμνήσεων, μιας και τους γνώριζα προσωπικά.
Τον Κώστα Χαβιάρα πρωτογνώρισα ως μαθητής Δημοτικού Σχολείου, όταν (φοιτώντας τότε στο 1ο Δημοτικό Σχολείο και κατόπιν στο -έναντί του- 1ο Γυμνάσιο και 1ο Λύκειο Χίου, που ήσαν πλησίον του βιβλιοπωλείου του) τουλάχιστον δις του μηνός βρισκόμουν μαζί του, για να αγοράσω, όχι μόνο σχολικά βιβλία και είδη, άλλα και όλες τις χιώτικες εκδόσεις που είχε σε ξεχωριστό στάντ δεξιά της δεύτερης εισόδου του βιβλιοπωλείου του. Για την εποχή του το βιβλιοπωλείο «Χαβιάρα» ήταν ένα από τα πλέον σύγχρονα και εξελιγμένα βιβλιοπωλεία, όπου μπορούσες να βρεις ότι αναζητούσες. Από τον κ. Κώστα προμηθεύτηκα πάνω από 200 χιώτικα βιβλία, ενώ συνολικά είχα προμηθευτεί πάνω από 500 βιβλία τη δεκαετία του 1990.
Όλα τα χρήματα που έπαιρνα για “χαρτζιλίκι” από τον πατέρα μου πήγαιναν για προμήθεια βιβλίων, συν τα δώρα γιαγιάδων, θείων, φίλων, κ.λπ. Τον θυμάμαι σαν ετούτη την ώρα με την κα Μπεμπέ στο βιβλιοπωλείο.
Τον Τάκη Τσεβδό είχα γνωρίσει στα Καρδάμυλα από τον μακαριστό Μητροπολίτη μας κυρό Διονύσιο. Ερχόταν όποτε λειτουργούσε εκεί και αλλού. Παρά το γεγονός ότι, είχε αποκτήσει αρκετά χρήματα και πλούτο στη ζωή του, ποτέ δεν το “έπαιξε” πλούσιος, αλλά πάντοτε είχε την καλοσύνη και την απλότητα μικρού παιδιού. Θυμάμαι ότι, δεν υπήρχε περίπτωση να του ζητήσουν κάτι που να έχει σχέση με την οικονομική ενίσχυση απόρου, ασθενή ή εμπερίστατου συμπατριώτη του και να μην βοηθήσει ουσιαστικά. Έβαζε βαθιά το χέρι στην τσέπη και βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη, δίχως να περιμένει κανένα αντάλλαγμα και δίχως να θέλει να μαθευτεί και πολύ. Και τον Δήμο Καρδαμύλων και τις ενορίες των Καρδαμύλων γενικότερα γνωρίζω ότι είχε κατ΄ επανάληψη ευεργετήσει. Εκεί, όμως, που η συμβολή του υπήρξε καθοριστική, ήταν στην ανακαίνιση του προσκυνήματος της Παναγίας Αγιογαλουσαινας. Η Παναγία εμφάνισε τον Τάκη Τσεβδο για να ευοδωθούν οι εργασίες και να επισκευαστεί πλήρως.
Αγαπούσε πολύ τον Δεσπότη μας, Διονύσιο και ουδέποτε του χάλασε χατίρι, όταν του ζητείτο να βοηθήσει σε οποιαδήποτε περίσταση. Ακόμη, θυμάμαι χαρακτηριστικά, μια χειμωνιάτικη Κυριακή (γύρω στο 2006 πρέπει να ήταν) που είχε πάει μόνος του στο Πιτυός και κατά συγκυρία είχα βρεθεί κι εγώ εκεί. Έψαχνε να βρει τον Άγιο Γεώργιο. Τον είδα, του φώναξα και μου είπε: «Βρέ Γιωργάκι, εδώ κι εσύ; Αλλά, θα μου πεις, εάν δεν είσαι εσύ στις Εκκλησίες, ποιος θα είναι; Έλα να με πας εκεί που ξέρεις».
Η αλήθεια είναι ότι, όσους γνωρίσαμε μικρότεροι, θυμόμαστε και περισσότερο στη ζωή μας! Ας είναι αιωνία η μνήμη αμφοτέρων!
