Γράφει η Τασσώ Γαΐλα
Κι όλος ο πλανήτης και οι πολιτισμένοι άνθρωποι χάρηκαν όταν τις προάλλες η Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε με συντριπτική πλειοψηφία το ψήφισμα με το οποίο αναγνωρίζεται από τις ΗΠΑ η γενοκτονία των Αρμενίων, πριν από έναν αιώνα, μια συμβολική αλλά ιστορική ενέργεια που είναι βέβαιο ότι θα υποδαυλίσει νέες εντάσεις με την Τουρκία.
Θυμίζω: Η Βουλή, που ελέγχεται από τους Δημοκρατικούς, ενέκρινε με ψήφους 405 υπέρ έναντι 11 κατά το ψήφισμα αυτό που αναφέρει ότι είναι πολιτική των ΗΠΑ να μνημονεύουν ως γενοκτονία τη σφαγή 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μεταξύ 1915-1923. Η συνέχεια αναμένεται να δοθεί στη Γερουσία, όπου έχει κατατεθεί ένα σχεδόν πανομοιότυπο ψήφισμα (S. Res. 150). Εκτός από την αρμενική διασπορά, για το συγκεκριμένο ψήφισμα είχαν ενεργοποιηθεί και οι ελληνικές, εβραϊκές και χριστιανικές οργανώσεις. Αντιθέτως, η τουρκική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, οι τουρκοαμερικανικές οργανώσεις και οι εταιρείες λόμπι, που εργάζονται για την Άγκυρα, είχαν προσπαθήσει χωρίς αποτέλεσμα να μπλοκάρουν το ψήφισμα πριν κατατεθεί προς έγκριση στην Ολομέλεια της Βουλής. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, Έλιοτ Ένγκελ, είχε δηλώσει ότι «μεταξύ 1915 και 1923 δολοφονήθηκαν 1.5 εκατομμύρια Αρμένιοι. Αυτή ήταν μια γενοκτονία-και είναι σημαντικό να ονομάσουμε αυτό το έγκλημα με το όνομα του». Στο ίδιο μήκος κύματος είχε κινηθεί και η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής, Νάνσι Πελόσι, η οποία είχε δηλώσει ότι «η βαρβαρότητα που διαπράχθηκε εναντίον του λαού της Αρμενίας ήταν γενοκτονία. Πρέπει να την αναγνωρίσουμε»….
Κι όλα αυτά παιδιά ωραία και καλά μέχρι που στις 14 του μήνα πήγε στις ΗΠΑ ο Τούρκος πρόεδρος ο Ερντογάν, γνωστός ’βαρύς κι ασήκωτος τύπος’ και ζητώντας την άρση αυτής της απόφασης. Δεν σχολιάζω την όλη επίσκεψη του Τούρκου προέδρου και τα πολιτικά της συμπεράσματα, στέκομαι μόνο στο θέμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων και αντιγράφω από Αθηναϊκή εφημερίδα:
«Άρχισαν τα όργανα μετά την συνάντηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον Αμερικανό πρόεδρο.
Ο Ντόναλντ Τραμπ λέγεται ότι είναι αποφασισμένος να προσφέρει ένα είδους δώρου στον Τούρκο ομόλογό του. Απ’ ό,τι φάνηκε το δώρο αυτό μεταφράζεται στην αναπάντεχη απόφαση του γερουσιαστή Λίντσεϊ Γκράχαμ να μπλοκάρει το ψήφισμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων.
Δεν έμεινε απαρατήρητο το γεγονός ότι αυτό συνέβη λίγες ώρες μετά τη συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν και τα δημόσια παράπονα του Τούρκου προέδρου για το ζήτημα αυτό.
Με τον τρόπο αυτό μπλοκάρεται το επίμαχο ψήφισμα που είχε υπερψηφιστεί με μεγάλη διαφορά στην Βουλή των αντιπρόσωπων των ΗΠΑ.
Το επιχείρημα του Γκράχαμ είναι ότι «οι γερουσιαστές δεν μπορούν να προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία!»
Διαβολεμένη σύμπτωση αν αναλογιστεί κανείς ότι την ίδια πανομοιότυπη φράση χρησιμοποίησε και ο ίδιος ο Ερντογάν, κατά τη διάρκεια συνέντευξής Τύπου με τον Τραμπ.
Όπως ήταν φυσικό, υπήρξαν αντιδράσεις: ο γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ δήλωσε ότι «Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ πρέπει να αποτυπώνει μία ειλικρινή καταμέτρηση των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη στη γενοκτονία των Αρμενίων».
Να θυμίσουμε ότι το ψήφισμα για την αναγνώριση είχε περάσει με συντριπτική πλειοψηφία από το Κογκρέσο (405 υπέρ, 11 κατά) αλλά είχε προκαλέσει την οργή της Τουρκίας και του Ερντογάν προσωπικά….»…
………………………………………………………
Αυτά! Λαοί που γίνονται κιμάς στις κρεατομηχανές των χασάπηδων κουμανταδόρων του πλανήτη μας.
Μπροστά στα κέρδη από τις πωλήσεις όπλων και την μοιρασιά του πλούτου στην Μέση Ανατολή τι σημασία μπορεί να έχει η γενοκτονία ενός λαού; Ένας άμαχος, ανυπεράσπιστος λαός έγινε φιλέτο στα μαχαίρια των Οθωμανών πριν ένα αιώνα…
Τι , τόσο παλιά; Και τώρα το θυμήθηκαν και ζητούν δικαίωση; Τι να την κάνουν; Άλλωστε και να μην την δώσουμε την αναγνώριση … οι νεκροί δεν θα γυρίσουν πίσω να μας εκδικηθούν. Κι από την άλλη ο φίλος μας και σύμμαχος μας η Μεγάλη Τουρκία γιατί να στεναχωρεθεί και να της μείνει η ρετσινιά του Φονιά;
Μια γενοκτονία ενός Λαού. Αυτού της Αρμενίας. Κατόπιν ακολούθησε η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Γι’ αυτήν την γενοκτονία ακόμη δεν ζητήθηκε κι ακόμη δεν έγινε καμιά αναγνώριση της.
Άραγε σκέφτηκε κανείς από αυτούς που ‘κρατούν ‘ τα κλειδιά του κόσμου ότι με την μην αναγνώριση μιάς γενοκτονίας οδηγούν τον φονιά σε επόμενη γενοκτονία άλλου λαού; Τι τους νοιάζει; Ή καλύτερα… Γιαυτό δεν τη αναγνωρίζουν. Για να κάνει ο υπάλληλος – φονιάς τους την επόμενη γενοκτονία , του επόμενου λαού που θα θέλουν οι ίδιοι να ‘ξεπαστρέψουν’. Δεν πρέπει κάποιος να εκτελέσει την βρωμοδουλειά;
Τασσώ Γαΐλα
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια
