Το ομότιτλο προηγούμενό μας κείμενo-αναγγελία της εκδημίας της αείμνηστης Γυμνασιάρχου φιλολόγου ΄Αλκηστης Σκουτελά, που ως πρωτοδιόριστη καθηγήτρια υπηρέτησε (1961-1964) στο τότε Λιβάνειο Γυμνάσιο Θηλέων της νήσου μας, συγκίνησε και ζωντάνεψε μνήμες αγαθές όλων ανεξαιρέτως των τότε μαθητριών της, πολλές των οποίων έσπευσαν να μας διαδηλώσουν τα προς εκείνην αισθήματά τους. Ενδεικτικά, δημοσιεύουμε σχετική επιστολή της αγαπητής συμπολίτισσάς μας κ. Γεωργίας Λουκά-Μίτση :
«Αγαπητέ κύριε Κώστα
Επειδή δεν είμαι συνεπής αναγνώστρια των εφημερίδων, καθυστερημένα είδα το κείμενο σας το σχετικό με τον θάνατο της Άλκηστης Σκουτελά, την οποία ευτύχησα να έχω καθηγήτρια στην Β΄ Γυμνασίου.
Και επειδή, όσο γερνάω, ο “καλός λόγος” που δεν είπα πολύ με βασανίζει, θεωρώ χρέος μου στην μνήμη της να βεβαιώσω αυτά που με τόσο λιτό και ακριβή τρόπο επισημαίνετε και εσείς.
Αναγκαστικά μιλώ για τον εαυτό μου.
Στην καθηγήτριά μου λοιπόν, την κυρία Σκουτελά, οφείλω το ότι, ξαφνικά και χωρίς να το καταλάβω, στις εκθέσεις μου σταμάτησε να κυριαρχεί το κόκκινο χρώμα των ορθογραφικών λαθών. Της οφείλω ότι άρχισα να αγαπώ τα αρχαία κείμενα, χάρη στην επιμονή της να μελετάμε τις πραγματολογικές σημειώσεις που υπήρχαν στο βιβλίο, πέρα από τη Γραμματική και το Συντακτικό. Και της οφείλω την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, την σιγουριά που μου έδωσε και την ελευθερία που μου εμπιστεύθηκε, όταν σε μια Χριστουγεννιάτικη γιορτή βρέθηκα να «σκηνοθετώ» και να «σκηνογραφώ» την σχολική παράσταση της τάξης μου (την οποία παρακολούθησαν μαθήτριες και γονείς) κάτω από την αυστηρή αλλά όχι παρεμβατική παρουσία της.
Επίσης, θυμάμαι και κάτι ακόμα. Μια μέρα μόλις μπήκε στην τάξη και χωρίς κανέναν φανερό λόγο, μας έβαλε τις φωνές για την φασαρία που κάναμε και μας τιμώρησε να γράψουμε όλες μας, από πέντε φορές, το κείμενο των Αρχαίων που είχαμε και να της το φέρουμε την επόμενη μέρα. Φυσικά, μετά από λίγες μέρες ήταν οι εξετάσεις του Α΄ εξαμήνου, και … “έπεσε” το κείμενο της τιμωρίας μας!
Και, μαζί με όλα τα παραπάνω, θα τη θυμάμαι και για το “εξαίσιο παράστημά της”, όπως λέτε κι εσείς, που για μας τις μαθήτριες αποτελούσε κι αυτό μάθημα.
Ας είναι η μνήμη της Αιωνία.
Γεωργία Λουκά-Μίτση»
Κ.Ε.ΦΡΑΓΚΟΜΙΧΑΛΟΣ
Υ,Γ. H τότε φωτογραφία της μεταστάσας,
ανήκει στην επίσης μαθήτριά της, αγαπητή
συνάδελφο-φιλόλογο κ. Μαρία Κουφοδόντη,
η οποία ευγενώς μάς τη διέθεσε.
