Για την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αυτοκτονίας. 10 Σεπτεμβρίου. Βίνσεντ βαν Γκόγκ & Νικολάι Γκόγκολ. Δύο ‘Ιδανικοί Αυτόχειρες’.

Γράφει  η Τασσώ Γαΐλα.

Τρεις μεγάλοι οργανισμοί, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.), η Διεθνής Συνεργασία για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας (International Association for Suicide Prevention – IASP) καθώς και η Παγκόσμια Ομοσπονδία για την Ψυχική Υγεία, συναποφάσισαν το 2003 ως προς τη δημιουργία μιας ημέρας που θα βοηθούσε στην παγκόσμια ευαισθητοποίηση στη τραγική πράξη της αυτοκτονίας.

Στόχος είναι τα ακόλουθα 3 μέτωπα:αφύπνιση σε όλα τα μήκη της γης.ενημέρωση για την πράξη αυτή που αποτελεί πλέον κοινωνικό φαινόμενο και ανάπτυξη στρατηγικών πρόληψης και προαγωγής που οδηγούν στην αντιμετώπιση.

Ημέρα ‘εορτασμού’ ορίστηκε η 10η Σεπτεμβρίου.

Διαστάσεις τραγικές κι απρόβλεπτες παρουσιάζουν οι αυτοκτονίες τα τελευταία χρόνια και στην χώρα μας εμείς όμως σήμερα υπενθυμίζουμε αυτό το γεγονός με ένα μικρό αφιέρωμα σε δύο ‘ιδανικούς αυτόχειρες’ , δυο κορυφαίους του Πολιτισμού που έμελλε να περάσουν κι οι δυο  μετά τον θάνατο τους στην Αθανασία και που οι δυο εν ζωή αμφισβητήθηκαν ,υπέφεραν ,αγνοήθηκαν.

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ (Vincent Willem van Gogh, προφορά στα ολλανδικά: Φίνσεντ φαν Χοχ) (30 Μαρτίου 1853 – 29 Ιουλίου 1890) ήταν Ολλανδός ζωγράφος. Εν ζωή, το έργο του δεν σημείωσε επιτυχία ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης. Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών.

Η επίδρασή του στα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης, θεωρείται καταλυτική.

Το Τέλος…

Το 1889 εισάγεται στο ψυχιατρικό κέντρο του μοναστηριού του Αγίου Παύλου στον Σαιν Ρεμύ, όπου και παραμένει συνολικά για ένα περίπου χρόνο πάσχοντας από κατάθλιψη. Κατά την παραμονή του εκεί, συνεχίζει να ζωγραφίζει. Τον Μάιο του 1890 εγκαταλείπει την ψυχιατρική κλινική και ζει για ένα διάστημα σε μία περιοχή κοντά στο Παρίσι, Τον Ιούλιο του 1890, ο βαν Γκογκ εμφανίζει συμπτώματα έντονης κατάθλιψης και τελικά αυτοπυροβολείται στο στήθος στις 27 Ιουλίου ενώ πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα. Μετά το θάνατο του βαν Γκογκ, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποκορύφωμα μεγάλες εκθέσεις έργων του που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι (1901), το Άμστερνταμ (1905), την Κολωνία (1912), τη Νέα Υόρκη (1913) και το Βερολίνο (1914).

Συνολικά δημιούργησε σε διάστημα περίπου δέκα ετών περισσότερα από 800 πίνακες και 1000 μικρότερα σχέδια. Σώζεται ακόμα εκτενής αλληλογραφία του με τον αδελφό του, που περιλαμβάνει περισσότερα από 700 γράμματα. Επίσης ο βαν Γκογκ είναι διάσημος για τις πινελιές του οι οποίες πολλές φορές παρουσιάζουν μια κίνηση.

……………………………..

Ο Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ Nikolai Vasilievich Gogol (ουκρανικά: Мико́ла Васи́льович Го́голь, ρωσικά: Николай Васильевич Гоголь,  ήταν Ουκρανός θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος. Έγραψε πολλά διηγήματα, ένα -το κορυφαίο του έργο – μυθιστόρημα, τις «Νεκρές ψυχές», θεατρικά έργα – από τα καλύτερα του παγκόσμιου δραματολογίου, όπως «Ο επιθεωρητής», καθώς και κάποια ποιήματα.

Ο Γκόκολ  γεννήθηκε στις 1 Απριλίου 1809, Velyki Sorochyntsi, Ουκρανία και απεβίωσε στις  4 Μαρτίου 1852, Μόσχα, Ρωσία. Τόπος ταφής: Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι, Μόσχα, ΡωσίαΜονή Αγίου Δανιήλ, Μόσχα, Ρωσία.

Τα έργα του  Νικολάι Γκόκολ συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ρωσικής ρεαλιστικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα και θεωρείται εφάμιλλος μεγάλων συγγραφέων όπως οι Λέων ΤολστόιΙβάν ΤουργκένιεφΦιοντόρ Ντοστογιέφσκι κι ο ποιητής Αλεξάντρ Πούσκιν.

Το Τέλος…..

Η ψυχική αρρώστια που ο ίσκιος της απλωνόταν πάντα στη ζωή του, αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της πιο ευδιάκριτα γύρω στο 1842. Νευρικοί πόνοι στο στομάχι τυραννούν το σώμα του, ενώ τύψεις τυραννούν την ψυχή του. Νιώθει οτι με τις «Νεκρές Ψυχές», αδίκησε τη Ρωσία, ότι δεν την αγαπάει όσο θα όφειλε, ότι της έκανε κακό και θέλει τώρα να επανορθώσει. Αποφασίζει να προσθέσει ακόμα δύο μέρη στο έργο, για να συμπληρώσει την πραγματική εικόνα της χώρας. Θα ονομάσει το δεύτερο βιβλίο «Αφυπνιζόμενες Ψυχές» και το τρίτο, «Ξυπνημένες ψυχές». Και αρχίζει την προσπάθεια. Όμως δεν είναι ευχαριστημένος από το γράψιμό του, γράφει και σβήνει συνέχει και μάλιστα καίει τα χειρόγραφά του δύο φορές: το 1843 και ύστερα το 1845.
Πιστεύει τότε οτι δεν τα καταφέρνει γιατί είναι αμαρτωλός. Δεν μπορεί να αποδώσει στο χαρτί αυτό που σκέφτεται και νιώθει γιατί τον τιμωρεί ο Θεός.
Η ψυχική αρρώστια έχει πλέον το πάνω χέρι. Η μόνη διέξοδος που βρίσκει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλη τη ρωσική κοινωνία, είναι το πισωγύρισμα, η επιστροφή στα πατροπαράδοτα θεμέλια της Ρωσίας: την απόλυτη υποταγή στον Τσάρο και στην Ορθόδοξη εκκλησία. Μόνο η διατήρηση της παλιάς κατάστασης είναι η λύση. Ολη η χώρα πρέπει να αφοσιωθεί στον Τσάρο και στην Ορθοδοξία. Κάθε νεωτερισμός είναι έργο του Σατανά, ακόμα και η γνώση γραφής και ανάγνωσης κάνουν κακό στον αγνό Ρώσο χωριάτη. …

Το βιβλίο αυτό συγκλονίζει ακόμα μια φορά τη Ρωσία, για τους αντίθετους ακριβώς λόγους από τα προηγούμενα. Όλοι μένουν έκπληκτοι από την στροφή αυτή, του μέχρι τότε πρωτοπόρου συγγραφέα.
Ο Γκόγκολ δεν μπορεί να ξαναβρεί τον παλιό εαυτό του.
Πηγαίνει για ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και τον Απρίλη του 1848 ξαναγυρίζει στην πατρική του γη. Αφού επισκέπτεται το πατρικό του σπίτι, πάει στην Αγία Πετρούπολη και απο εκεί στη Μόσχα, όπου θα εγκατασταθεί μόνιμα το φθινόπωρο του 1851. Θρησκομανής πλέον, τη χαριστική βολή θα του τη δώσει η γνωριμία του, με τον πατήρ (starets) Ματβέι Κονσταντινόφσκυ, έναν αμόρφωτο καλόγερο, εξορκιστή δαιμονίων. Υπό την καθοδήγηση του πατήρ Ματβέι, και για να σώσει την ψυχή του, καίει τα χειρόγραφα του σχεδόν τελειωμένου δεύτερου τόμου, των «Νεκρών Ψυχών» στις 24 Φεβρουαρίου του 1852.  Στο τέλος, -σαν ένα είδος αυτοκτονίας – σταματά να τρώει. Θα πεθάνει από ασιτία στις 4 Μαρτίου του 1852 σε ηλικία μόλις 43 ετών. Ο συγγραφέας που την κηδεία του θα παρακολουθήσει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, θα ταφεί στο Μοναστήρι Ντανίλωφ, στα περίχωρα της Μόσχας. Όταν το 1931, η σοβιετική κυβέρνηση αποφασίζει να γκρεμίσει το μοναστήρι, τα οστά του μεταφέρονται στον σημερινό τόπο ανάπαυσής του, στο νεκροταφείο Νοβοντέβιτσι.

Θεατρικά έργα : 1835: Женитьба – Τα παντρολογήματα (σατιρική κωμωδία)/1836: Игроки – Οι παίκτες (σατιρική κωμωδία)/,  1836: Ревизор – Ο επιθεωρητής (σατιρική κωμωδία)

Μυθιστόρημα1842: Мёртвые ду́ши – Νεκρές ψυχές

Διηγήματα και νουβέλες1831: Вечера́ на ху́торе близ Дика́ньки – Βράδια στο χωριό ή Βραδιές στο μετόχι κοντά στη Ντινάνκα, συλλογή διηγημάτων, α’ τόμος/1832: Вечера́ на ху́торе близ Дика́ньки – Βράδια στο χωριό ή Βραδιές στο μετόχι κοντά στη Ντινάνακα, συλλογή διηγημάτων, β΄τόμος/Ночь пе́ред Рождество́м – Νύχτα Χριστουγέννων/Записки сумасшедшего – Το ημερολόγιο ενός τρελού κλπ.

Πηγή: healthnews.reporter. Wikipedia.

Φωτογραφίες: Διαδίκτυο.

Βίνσεντ βαν Γκόκ-Νικολάι Γκόκολ. Ένας κορυφαίος ζωγράφος κι ένας κορυφαίος συγγραφέας. Δύο άνθρωποι του πνεύματος που σημάδεψαν κατοπινά τον  παγκόσμιο Πολιτισμό. Έχασαν την μάχη με τη ζωή αυτοβούλως στην αναζήτηση του Φωτός.

Φως- Ανέσπερο Φως βρήκαν μετά τον εκούσιο θάνατο τους. Το ‘Ανέσπερον Φως ‘ της Αιωνιότητας, της Αθανασίας….

Για την diafaneia.eu

Τασσώ Γαΐλα

Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.

 

 

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.