Γράφει ο κ. Γιάννης Παληός:
*Bill Moyers , 1934-, Αμερικανός πολιτικός σχολιαστής
Από ”τα σύννεφα πέσαμε” για άλλη μια φορά στο άκουσμα ότι η Αρχή Ξεπλύματος Μαύρου Χρήματος διαβίβασε πόρισμα στην Εισαγγελία Πρωτοδικών, σύμφωνα με το οποίο ο ιδρυτής της ΜΚΟ «Ο Άλλος Άνθρωπος», κύριος Κ. Πολυχρονόπουλος, ο οποίος προσφέρει φαγητό σε δεινοπαθούντες, φέρεται ότι έπαιρνε χρήματα από τους πολίτες, τα έβαζε σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς του και σε εταιρείες τυχερών παιγνιδιών.
Η φιλανθρωπία γνωρίζει μέρες δόξας! Απ’ τα πολιτικά κόμματα, τους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς μέχρι τις ΜΚΟ και άλλες οργανώσεις μας διαβεβαιώνουν πως «όλοι μαζί μπορούμε», ότι δεν θα μείνει «κανείς μόνος του στην κρίση», και δώσ’ του συσσίτια, διανομή τροφίμων, ειδών ένδυσης και υπόδησης, παιχνιδιών για τα παιδιά… Το… ωφέλιμο μετά του… ωφελίμου. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξοδεύουν και μερικές πενταροδεκάρες απ’ τον ασύλληπτο πλούτο, που ο λαός παράγει κι αυτοί τσεπώνουν για να «ξεπλύνουν» το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Χτίζονται με αυτό τον τρόπο φιλάνθρωπα προφίλ, τα οποία προτρέπουν τον αποδέκτη του μηνύματος να δράσει κι αυτός φιλανθρωπικά. Δράση ιδιαίτερα χρήσιμη και πολύτιμη για το σύστημα. Εθίζεται ο φτωχός με τη φτώχεια του και την προσμονή μιας «ασπιρίνης», εθίζονται και όσοι ακόμα δεν εμπίπτουν στην κατηγορία αυτή με τη φιλανθρωπία σαν μέσο αντιμετώπισης των προβλημάτων. Σε όλους όσοι καλοπροαίρετα κι από αγνή διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπό τους στηρίζουν τέτοιες δράσεις απευθύνονται τα παρακάτω:
Λύνονται τα προβλήματα της φτώχειας, της πείνας, της ανεργίας, με τη φιλανθρωπία; Προφανώς και όχι. Αν ήταν έτσι θα είχαν λυθεί προ πολλού.
Πόσες και πόσες δεκαετίες τώρα, άπειρες ΜΚΟ απλώνουν τη «φιλάνθρωπη» δράση τους σε περιοχές του πλανήτη που μαστίζονται απ’ τη φτώχεια όμως αυτή παραμένει σαν σαράκι, να κατατρώγει λαούς ολόκληρους. Ένα πιάτο φαΐ θα χορτάσει την πείνα του πεινασμένου σήμερα, όμως αύριο θα είναι ξανά πεινασμένος. Και τότε; Οι ανάγκες, οι βασικές, οι πλέον στοιχειώδεις, είναι μόνιμες, δεν είναι έκτακτες που μπορούν να αντιμετωπιστούν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Η φιλανθρωπία εμπεριέχει την παραδοχή και την αποδοχή της ανισότητας, της αδικίας. Και μ’ αυτά δεν επιτρέπεται να συμφιλιωθεί κανένας εργάτης, αγρότης, αυτοαπασχολούμενος. Πού ήταν όλοι αυτοί οι φιλάνθρωποι όταν λάμβαναν μέτρα, που γονατίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια; Συνήθως ήταν στην πλευρά εκείνων, που τα απαιτούσαν. Πού βρίσκονταν, όταν το εργατικό λαϊκό κίνημα τα αντιπάλευε; Συνήθως στην πλευρά εκείνων, που το πολεμούσαν. Πώς αντιμετώπισαν αιτήματα ανακούφισης έστω του λαού; Είναι προφανές ότι κανείς άνθρωπος του μόχθου δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στα βάσανα του διπλανού του, του γείτονα, του συναδέλφου του.
Όμως η αλληλεγγύη δεν έχει καμία σχέση με την υποκριτική φιλανθρωπία. Η αποστολή αλληλεγγύης έχει σκοπό όχι μόνο την παροχή πρόσκαιρης βοήθειας, αλλά να συνεγείρει αγωνιστικά, να “σηκώσει” τους ανθρώπους του μόχθου να παλέψουν, να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν, να θέσουν τέρμα στην ανισότητα και την αδικία. Όχι να δώσει παυσίπονα, αλλά να πείσει ότι πρέπει να πολεμηθεί η αιτία που προκαλεί την αρρώστια και να εξαλειφθεί. Ένας για όλους και όλοι για έναν, όλοι μαζί στον αγώνα. Αυτή πρέπει να είναι η δική μας απάντηση σε όσους, αφού κλέβουν τον πλούτο που ο λαός παράγει, αφού σπρώχνουν μεγάλα τμήματά του βαθιά στην εξαθλίωση, τους πετάνε ένα «κόκκαλο», πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα πείσουν τον λαό ότι τον ταΐζουν και άρα δεν θα δαγκώσει το χέρι που το κάνει. Η αληθινή φιλανθρωπία βρίσκεται στο συλλογικό αγώνα αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος, που γεννά την εξαθλίωση και την ανέχεια. Πραγματικός φιλάνθρωπος είναι εκείνος που δίνει το χέρι σε όποιον σηκώνεται στον αγώνα για τη ζωή που αξίζει στους πολλούς.
