του Αλέξανδρου Οικονόμου
Της φυγής το θεσπέσιο άρμα
με τα τέσσερα αλόγατα τρέχει,
ιππηλάτης τρανός το ορίζει
τη νυχτιά που τ ΄ αστέρι φωτίζει.
Οπτασίες γλυκές απ ΄ το μέλλον
του πανάρχαιου θρύλου θυμίζουν,
ταξιδιώτες στο διάβα του χρόνου
τα ατέλειωτα πάθη ορίζουν.
Της ψυχής το ανείπωτο δράμα
από μύθο βγαλμένο και φήμη,
στ ΄ ουρανού το υπέροχο θόλος
το ΄ χει γράψει στο νου και στη μνήμη.
Σταυροφόροι κι εμείς σε μια μάχη
του δικού μας Θεού που προστάζει
τα ανείπωτα πάθη περνάμε,
την ημέρα της κρίσης διατάζει
τη δική μας αλήθεια ζητάμε.
Στα καθάρια νερά λαμπυρίζει
της ψυχής το αθάνατο σθένος
του ανθρώπου τον πόνο ορίζει
πανανθρώπινο μίσος και μένος.
