του Αλέξανδρου Οικονόμου Μέσ ΄ στο ανήλιο καταγώγι το νιο κορίτσι δε γελά, τα έχει με τη μαύρη μοίρα, γι ΄ αυτό ποτέ της δε μιλά. Βλέπει την άθλια ζωή της με ένα πρόσωπο σκληρό, η γλύκα κι ΄ η απαντοχή της να μην της δίνουν ούτε νερό. Κυλά η ζωή της στο υπόγειο χωρίς ελπίδα για ζωή, έχει να θρέψει το παιδί της και το Θεό παρακαλεί. Δίνε μου δύναμη Θεέ μου και ας είμαι μεσ ΄ την κόλαση, πώς θα ξεφύγω απ…
Περισσότερα
Του Αλέξανδρου Οικονόμου Πως έφθασε η ζωή, στα τελευταία, κανένας δε κατάλαβε την ώρα, και τώρα που μας πήρε η κατηφόρα, ζητάμε ν ΄ αποδράσουμε λαθραία. Βαδίζαμε σε δόλια μονοπάτια, γλιστρούσαμε, στα μαύρα τα ερέβη, χωρίς ποτέ κανένας μας να ξέβρη, τι έπρεπε να βλέπουνε τα μάτια. Επέρασε η ζωή μας στη μιζέρια, ποτέ μας δεν σηκώσαμε τα χέρια, ζητούσαμε καινούρια ιδανικά, μα όλα στην ζωή ήταν δανεικά. Και τώρα που εφθάσαμε στο τέλος, να αποφύγουμε να πέσουμε στο έλος, να προσπαθήσουμε να βγούμε απ…
Περισσότερα
Του Αλέξανδρου Οικονόμου Θα γίνω ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ εις τα βουνά θα τρέχω, την άθλια ζωή μου άλλο δεν την αντέχω. Σε κάμπους, πεδιάδες, σ ΄ απάτητες κορφές, μακριά απ ΄ τους ανθρώπους κι από τις συμφορές. Στα κάστρα καβαλάρης θ ΄ ανέβω να νικήσω και τις ψηλές κορφές τους θα πάω να κατακτήσω, Με τον γαϊδουράκο το φίλο τον πιστό, ψηλά θ ΄ αναζητήσω τον ίδιο Το Χριστό. Ζυμωμένοι μαζί με Αγάπη και μίσος θα ρωτούν όλοι αυτοί αν νικήσαμε ίσως. Πεφταστέρι…
Περισσότερα
Του Αλέξανδρου Οικονόμου Καλοκαιρινές Αγάπες σκορπισμένες όλες χάμω, στα γαλάζια των νησιών μας και θαμμένες μες την άμμο. Χρυσοκέντητε ήλιε σκόρπισε λίγο απ ΄ το φως σου, στα λευκά ακρογιάλια, στα βουνά των θεών σου. Ω΄ Σελήνη των ερώτων ρίξε λίγο από το θάμπος στις ψυχές που το ζητάνε∙ φώτισε γλυκά αν θες τους νυχτόβιους εραστές. Θεϊκοί τροβαδούροι τραγουδούν Αγάπες Θείες, οι Σειρήνες ζητάνε θρυλικές μελωδίες. Ήσουνα η πρώτη Αγάπη στα κατάστιχα της νιότης, παραδείσια πουλάκια της μοιραίας αθωότης. Δαφνοστόλιστε Δία στα ψηλά…
Περισσότερα
Του Αλέξανδρου Οικονόμου Μια μέρα τ ΄ Απριλιού ημέρα Τρίτη, του ΧΙΤΛΕΡ τα στρατεύματα, κινήσαν για την ΚΡΗΤΗ. Το ελεύθερο νησί για να σκλαβώσουν, όμως δε γνωρίζαν, πως θα το μετανιώσουν. Το αδούλωτο νησί, ζυγό δεν παίρνει, και λεύτερους ανθρώπους, πάντα σπέρνει. Όποιος θελήσει, να το κατακτήσει, πρέπει από πριν, καλά να μελετήσει. Πέσαν με αλεξίπτωτα, πάθαν πανωλεθρία, οι Κρητικοί αντιστέκοταν, αληθινά θηρία. Χιλιάδες ήταν οι νεκροί, γιατί τους πολεμούσαν, με τσάπες, φτυάρια, ρόπαλα, κι ΄ αυτοί πισωπατούσαν. Οι Γερμανοί μετάνιωσαν, για…
Περισσότερα
του Αλέξανδρου Οικονόμου Οι τραγικοί που κυβερνούν τη χώρα, πέντε δεκαετίες αδιαλείπτως, της έπιναν το αίμα και πρωτίστως, την οδηγούσαν σταθερά στην κατηφόρα. Όλοι αυτοί οι υποτακτικοί, μεγάλοι και μικροί πολιτικοί, τσιράκια, δουλικά, του κεφαλαίου, υποτελείς, θύματα του μοιραίου. Αλλάξαμε εσχάτως προσδοκίες, ζητώντας πιο μεγάλες ευκαιρίες, να φύγουμε για πάντα απ ΄ τη μιζέρια, να φθάσουμε ψηλά, μέχρι τα ΄ αστέρια. Μα δυστυχώς για μας τέτοιες απόψεις, είναι αδύνατο να τις αφομοιώσεις, χρειάζεται αργή προσαρμογή, για νέα μέρα, νέα χαραυγή! Ας καταβάλουμε μαζί, μία προσπάθεια,…
Περισσότερα
Του Αλέξανδρου Οικονόμου Μια απέραντη θλίψη την ψυχή μου σκεπάζει, των δεινών μου τον πόθο κραυγαλέα φωνάζει. Οι αστέρες μονιάσαν για να βρουν Θεία δίκη και οι Μούσες ζητάνε μιαν πανώρια νίκη. Στου ουρανού το γαλάζιο και το μπλε της θαλάσσης, τα πτηνά και τα ψάρια δεν ξεφεύγουν της δράσης. Αετόμορφε Δία δείξε λίγη συμπόνια, οι θεοί του Ολύμπου κατεβήκαν στ ΄ αλώνια. Ποια πατρίδα ζητάτε και ποια δόξα τρανή, οι ψυχές του ολέθρου είναι πάνω στην Γη. Ταξιδιώτες κι εμείς του γαλάζιου…
Περισσότερα
του Αλέξανδρου Οικονόμου Της φυγής το θεσπέσιο άρμα με τα τέσσερα αλόγατα τρέχει, ιππηλάτης τρανός το ορίζει τη νυχτιά που τ ΄ αστέρι φωτίζει. Οπτασίες γλυκές απ ΄ το μέλλον του πανάρχαιου θρύλου θυμίζουν, ταξιδιώτες στο διάβα του χρόνου τα ατέλειωτα πάθη ορίζουν. Της ψυχής το ανείπωτο δράμα από μύθο βγαλμένο και φήμη, στ ΄ ουρανού το υπέροχο θόλος το ΄ χει γράψει στο νου και στη μνήμη. Σταυροφόροι κι εμείς σε μια μάχη του δικού μας Θεού που προστάζει τα ανείπωτα πάθη περνάμε, την ημέρα…
Περισσότερα
του Αλέξανδρου Οικονόμου Συντρίμμια και θρύψαλα, σκορπούν στον αέρα, σκοτώσαν τον ήρωα, τρισάθλια μέρα. Καρτέρι του στήσαν, κοντά στην πλατεία, με ψεύτικα λόγια, παγίδες και λόγια. Του δέσαν τα μάτια, τον στήσαν στον τοίχο, τα βλέφαρα παίξαν, στης τουφεκιάς τον ήχο. Τρανό παλληκάρι, αγρίμι σωστό, η μάνα θρηνούσε, μπροστά στον Χριστό. Προδότες, φασίστες, ρουφιάνους, γεμίσαν, οι πόλεις της νίκης, τη φρίκη γνωρίσαν.
Περισσότερα
Του Αλέξανδρου Οικονόμου Το έργο της ζωής μου ένα ναυάγιο, πνιγμένο σε βαθείς ωκεανούς, λιμάνι δεν εβρέθηκε, να δέσω και μουράγιο, όπως συμβαίνει, τακτικά σ ΄ όλους τους ναυτικούς. Ταξίδευα στα πέλαγα, τα άγνωστα, μονάχος, χωρίς πυξίδα να μπορώ, πορεία να χαράξω, το ρέμα με παρέσυρε, στης θάλασσας το βάθος, χωρίς ελπίδα να μπορώ, να τρέξω να φωνάξω. Η ζοφερή πορεία μου, σταμάτησε στα βράχια, τσακίστηκα, συνθλίφθηκα, στο σώμα στην ψυχή, όλες οι προσδοκίες μου εγίνανε κομμάτια, και δρόμος δεν εβρέθηκε για τη διαφυγή. Τα όνειρα…
Περισσότερα