Ετικέτα: Αλέξανδρου Οικονόμου

    Του Αλέξανδρου Οικονόμου   Οι άθλιοι που κυβερνούν τη χώρα και τρώνε τα σαρκία της αιώνες, συνειδητά την οδηγούν στην κατηφόρα, και δεν τους νοιάζουν, των ανθρώπων οι αγώνες.   Για την καρέκλα, κόπτονται μονάχα, μην τύχει και καθίσει κάποιος άλλος, τη δύναμη, στα χέρια μόνο νάχα, Άχ! Και να ήμουν, λίγο πιο μεγάλος.   Όλοι αυτοί οι ηλίθιοι, μοιραίοι, χαμερπείς, όλοι οι ασυνείδητοι της μιας πολιτικής, γυρίζουν και ζητάνε, την ψήφο του λαού, όμως οι ορέξεις τους, είναι κάπου αλλού.   Θέλουν το λαό αμόρφωτο, χωρίς δική…

Περισσότερα

Του  Αλέξανδρου Οικονόμου   Σε μοναστήρι ερημικό θα πάω να κατοικήσω αφού η μοίρα κι ΄ η ζωή μου φέρθηκαν σκληρά, εκεί κοντά εις το Θεό μακριά απ ΄ τους ανθρώπους θα κάνω μια προσπάθεια να ζήσω ειρηνικά.   Θα ζω κοντά στον Πλάστη μου με τα διδάγματά Του το πνεύμα μου σε έκσταση, σε θεία προσευχή… Θα συγχωρήσω τους κακούς που μ ΄ έφεραν κοντά Του, θα κάνω μια μετάνοια και μια καινούργια αρχή.   Και όταν το πνεύμα υψωθεί στα θεία μονοπάτια της γνώσης και της λύτρωσης Βαγγέλιο…

Περισσότερα

  Του Αλέξανδρου Οικονόμου   Από τις αρχές του εξήντα η Ελλάδα μια νταλίκα, κουβαλούσε τα παιδιά της στα παζάρια της Ευρώπης και βογκούσε η καρδιά της.   Να τα θρέψει δεν μπορούσε και στην άκρη τα πετούσε, δεν τους έταζε παλάτια μόνο πείνα και κομμάτια, μια ζωή σκέτη συντρίμμια φόβος, μίσος και ασχήμια.   Ο λαός της υποφέρει κι ο πολιτικός το ξέρει, μα δε δίνει σημασία κι αποφεύγει την ουσία.   Έτσι κρατούσε ο ξεριζωμός κι ΄  ήταν σκέτος μαρασμός, η πατρίδα να  αδειάζει και ο βασιλιάς φωνάζει!!!…

Περισσότερα

Του Αλέξανδρου Οικονόμου     Ω χαραυγή της νιότης μου των παιδικών μου χρόνων τότε που όλα έμοιαζαν να είν ΄ αληθινά ας ήτανε να  ΄ρχόσουνα και πάλι να φωτίσεις τη σκοτεινή μιζέρια μου να φύγω απ ΄ τα δεινά.   Να άρχιζα απ ΄ την αρχή με πείρα και με γνώση βουνοκορφές  ν ΄  ανέβαινα ψηλά ιδανικά, σ ΄ ονειρεμένες θάλασσες και στις κορφές της δόξης κοντά εις την πατρίδα μου σε μέρη θεϊκά.   Να έβγαινα στο πέλαγος με όρτσα τα πανιά μου στη λαγουδέρα ξέστηθο κορίτσι θεϊκό,…

Περισσότερα

  Του Αλέξανδρου Οικονόμου   Αθάνατε Άνοιξε τρανέ και μεγάλε η δόξα εμέριασε να βρεις να διαβείς, στεφάνωμα δάφνινο στην κώμη σου βάζει, πορφύρινο ένδυμα στους ώμους φορεί.   Μεγάλο το έργο σου τρανό και αιώνιο αθάνατο έμεινε σ ΄  αιώνες πολλούς, το όνομα πέρασε από χείλη σε χείλη η δόξα το ζήλεψε μπροστά στους Θεούς.   Τρανότατε Άρχοντα του θρύλου ηγέτη η μοίρα σε έταξε τον κόσμο ν ΄  αλλάξεις, πανάρχαιο έμβλημα της δόξας σημάδι στο στήθος σου φόρεσε να ΄ ρθείς να διδάξεις.   Αλέξανδρε αθάνατε στων αιώνων…

Περισσότερα

του Αλέξανδρου Οικονόμου   Στο σκοτεινό δωμάτιο κλεισμένος, αναπολώ, τους λογοτέχνες  τους παλιούς, εικόνες μαγικές, στην μνήμη μου ξυπνάνε, με ταξιδεύουν, με σεριανούν, στους ουρανούς.   Θυμήθηκα το Νίκο Καζαντζάκη, τον Κάλβο, τον Ελύτη , το Σουρή, Βαλαωρίτη, Βάρναλη και Καραγάτση, το Ρίτσο, το Βενέζη, τη Σαρρή.   Τη Δέλτα, την Αλεξίου και τη Γλέζου, τον Εφταλιώτη,  τους Σκαρίμπα, Κοραή, τον Τσίρκα, τον Ψυχάρη και το Σούτσο, τον Τριβιζά, το Σαμαράκη και το Ραγκαβή.   Ακολουθούν, δεκάδες λογοτέχνες, που άναψαν, τη δάδα, του πολιτισμού, που φώτισαν, τα χρόνια της εποχής…

Περισσότερα

    Του Αλέξανδρου Οικονόμου   Μαστίζεται η Χώρα, απ ΄  άκρη σ ΄  άκρη, κι ΄   από τα μάτια του φτωχού κυλάει το δάκρυ, γιατί αυτός επόνεσε, μέσα στην κρίση, και υποφέρει και ζητάει να δακρύσει.   Η κάστα των μεγάλων και φραγκάτων, που έπρεπε επιτέλους, να πληρώσει, με κάποια φίνα, μαγικά, τερτίπια. κατάφερε χοντρά να τα τσεπώσει.   Η μοίρα του λαού αυτής της Χώρας, να είναι το παντοτινό, ολέθριο θύμα, νάναι το ανάχωμα της κάθε μπόρας και ουδέποτε να ξεπληρώνει αυτό το κρίμα.   Γιατί λαέ την…

Περισσότερα

    Του Αλέξανδρου Οικονόμου     Κάθισε στο Μεϊντάνι, ο Μουφτής, το χαϊβάνι, νάρθει ο ίδιος ο Μεμέτης κι΄ ο Θεός ο Μουχαμέτης.   Τρέχει το μεγάλο ασκέρι, για να φάει στο κιμέρι και δυο – τρεις μαντραχαλάδες, έτρεχαν στους μαχαλάδες.   Πατά ο Βεζίρης τον λουλά και στο στόμα του κολλά, το μακρύ το μαραφέτι για ν΄ αλλάξει το κισμέτι.   Καθώς έξυνε την κούτρα, του εξίνισαν τα μούτρα, είδε νάρχεται ο κιμπάρις, ο Καζίρ ο μαραζιάρης.   Ο πασάς μας κάνει κέφι κι΄ η Γιουρλού του παίζει…

Περισσότερα