Της Καλαμιδιώτου Κωνσταντίνας – Παρασκευής
Διαβάσαμε 365 σελίδες του βιβλίου που ονομαζόταν 2023. Κάποιοι το ολοκλήρωσαν με κόπο και επιμονή, άλλοι με ευκολία, άλλοι ταλαιπωρήθηκαν, κι άλλοι δεν πρόλαβαν, έφυγαν νωρίς… Και κάθε χρόνο μετράμε. Από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, μετράμε, αριθμούς, στιγμές, χρόνο, επιτυχία, βήματα, τα σκαλιά που ανεβαίνουμε, που σηματοδοτούν τη ζωή μας. Και το βιβλίο του χρόνου, τη ζωή μας, μας δείχνει. Με εμάς πρωταγωνιστές, ή παρατηρητές. Και το δεύτερο η αλήθεια πονάει. Πόσοι είδαν τη ζωή τους να κυλάει μέσα από τα χέρια τους, ανήμποροι να την πάρουν και να την στρώσουν όπως επιθυμούσαν; Πόσοι προτίμησαν να αφήσουν τους άλλους να προχωρήσουν, και εκείνοι να μείνουν στάσιμοι; Πόσοι σκέφτηκαν τα θέλω τους, αλλά δεν μπόρεσαν; Είναι η αρχή του κάθε χρόνου, μια ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα; Μήπως είναι δικαιολογία που χρησιμοποιούμε για να ξεγελάσουμε το νου και να του δώσουμε μια ώθηση γιατί, όσα δεν κάναμε, θα τα κάνουμε του χρόνου; Σαν να περιμέναμε να κυλήσει η άμμος στον πάτο της κλεψύδρας, ώστε να την γυρίσουμε ανάποδα και να μετράει πάλι από την αρχή. Υπήρξε άνθρωπος που με την είσοδο της νέας χρονιάς, να ξύπνησε και με άλλο εαυτό; Υπήρξε άνθρωπος αλήθεια, που ενώ έδωσε τις καλύτερες ευχές στον περίγυρο του, να τις εφάρμοσε για τον ίδιο;
Κάπου εκεί, μέσα στη χαρά της ανταλλαγής ευχών και το καταναλωτικό κλίμα των δώρων και αμέριστης αγάπης που κυριαρχεί, προσπαθεί ο καθένας να βρει τον εαυτό του, το εγώ του, να συνετίσει τις σκέψεις του. Τις σκέψεις που μπορεί να τον θυμώνουν ή τον πληγώνουν, όταν χάνεται για την ικανοποίηση του περίγυρου του. Σκέψεις ματαίωσης ή περισυλλογής, αναθεώρησης και αυτοκριτικής. Υπάρχουν και οι χαρούμενες, που δημιουργήθηκαν από τους κόπους και τους αγώνες που κερδίθηκαν. Κάθε χρόνο, μια από τις ευχές που ακούγονται είναι να έχουμε ό,τι ποθούμε. Ό,τι δεν κάναμε δικό μας ή δεν πετύχαμε τον περασμένο χρόνο, να μας έρθει φέτος. Κι αν δεν έρθει; Γιατί πιστεύουμε ότι “αυτή τη φορά, είναι η χρονιά μου”, και δεν το σκεφτήκαμε και για τις μέρες που έρχονται; Ίσως πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα των νέων ευκαιριών κάθε νέο έτος, και να καθιερώσουμε στο μυαλό μας εκείνες τις ευκαιρίες της επόμενης μέρας. Γιατί κάθε μέρα ξανά ζούμε, ξυπνάμε, πατάμε στα πόδια μας και με όσα ψυχικά αποθέματα έχουμε, τρέχουμε. Για το καλύτερο ή για όσα μπορέσουμε.
Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες, από αυτές που θα μας εμφανιστούν μέσα στη μέρα, από τις μεγάλες που θα επέλθουν με τους κόπους μας, από τις αναπάντεχες που αλλάζουν όλη την κοσμοθεωρία μας. Εμείς. Εμείς είμαστε οι ευκαιρίες, για τους άλλους, για την δουλειά μας. Ο αγώνας μας, μας φέρνει τα εκάστοτε αποτελέσματα και κάνουν τους άλλους να μας διαλέγουν. Μια προαγωγή, ένα ραντεβού, είναι η προτίμηση τους για εμάς. Τα όσα θέλουμε να αλλάξουμε για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να προχωρήσει και να προοδεύσει, δεν χρειάζεται να περιμένουν τον καινούριο χρόνο. Η ζωή δεν περιμένει. Μας ζεσταίνει, ρίχνει τα φύλλα της, μας γιορτάζει με το κρύο της και μετά ανθίζει. Έτσι είναι και οι επιλογές μας, έχουν μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Μια αρχή που μπορεί να επέλθει οποιαδήποτε στιγμή, αρκεί να την θεωρήσουμε εμείς κατάλληλη. Κι αν πέσει στο κενό, και τι με αυτό; θα έρθει άλλη, κι άλλη. Όπως έρχεται κάθε χρονιά. Έτσι ερχόμαστε και εμείς. Πιο δυνατοί, πιο φιλοσοφημένοι, γεμάτοι ή άδειοι. Γιατί και οι άδειες ψυχές, οι κουρασμένες, έχουν σθένος μέσα τους που κατάφεραν να περάσουν και τα σαράντα κύματα. Μην περιμένετε κάθε νέα χρονιά να αλλάξετε. Οι μέρες μπορεί να είναι ίδιες, οι στιγμές διαφορετικές και οι ευκαιρίες, πιο δυνατές. Οι στόχοι που έχουμε θέσει πρέπει να είναι παρόντες και συνοδοιπόροι μας, να είναι οι επιβραβεύσεις μας για όσους καταφέραμε, και τα μαθήματα μας για όσους αποτύχαμε. Και κάθε μέρα αναθεωρούμε, ξανά προσπαθούμε, θέτουμε τους ίδιους, ή προσθέτουμε καινούριους. Γιατί κάθε μέρα, είμαστε εμείς καινούριοι, μετράμε από την αρχή, και ξεκινάμε το δικό μας βιβλίο. Ας είμαστε οι πρωταγωνιστές πάντα, όχι μόνο τη νέα χρονιά.
