Το 2013 σαν ΑΓΕΕΘΑ στη σύσκεψη των Αρχηγών ΓΕΕΘΑ , την MC/CS πήρα το λόγο και διατύπωσα την άποψη μου ότι οι δυνάμεις τους και όλοι αυτοί οι Αφγανοί δήθεν σύμμαχοι, δήθεν φίλοι, δήθεν μισθοφόροι που υποτίθεται ότι οι δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εκπαιδεύουν δεν μπορούν να δώσουν λύση.
Δεν υπάρχουν στρατιωτικές λύσεις σε πολιτικά προβλήματα. Μόνο η reconciliation (η συμφιλίωση) είναι λύση για το Αφγανιστάν για την αποκατάσταση της ειρήνης και τη δική μας απεμπλοκή με δόξα και τιμή. Eπί μια ώρα ο SACEUR Νχος Σταυρίδης με τον Διοικητή του Αφγανιστάν που ήταν εκεί, Στγο των Πεζοναυτών Τζων Αλλεν που ήταν τότε διοικητής προσπαθούσαν να με πείσουν ότι κάνω λάθος και ότι οι Ταλιμπάν, τρομοκράτες κλπ τελικά θα συντριβούν από τον νέο Αφγανικό στρατό.
Σε σύσκεψη με το ΝΑΤΟ το 2018, σαν Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ ανέφερα σε πραγματικά φιλική ατμόσφαιρα και όχι επικριτικά ότι νομοτελειακά οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Δύση γενικότερα θα χάσουν στο Αφγανιστάν γιατί οι Ταλιμπάν επέκτειναν την κυριαρχία τους σταθερά 5% κατά έτος.
Ο τότε Στρατηγικός Διοικητής Μετασχηματισμού Γάλλος Πτέραρχος Mercier αντέδρασε έντονα και απέρριψε την άποψη μου. Τελικά είχα δίκαιο σ όλα. Τα σημάδια ήταν εκεί. Δεν υπήρχε κοινωνική και πολιτική πρόοδος. Δεν είμασταν αποδεκτοί. Ήταν φανερό. Οι Αφγανοί ήθελαν να τους αφήσουμε ήσυχους. Οι Πακιστανοί με τους οποίους έκανα συνομιλίες για το θέμα, με κρυφή υπερηφάνεια αντιπαράθεταν τυποποιημένα τα ονόματα όλων των διοικητών των δυνάμεων των Άγγλων, των Ρώσων και των Αμερικανών που νικήθηκαν στο Αφγανιστάν και αποχώρησαν.
Από ευγένεια σε μένα δεν μιλούσαν για τον Μέγα Αλέξανδρο που έφτασε μέχρι την Κανταχαρ και μετά αν και δεν νικήθηκε τελικά αποχώρησε μη βρίσκοντας νόημα στο να παραμείνει εκεί.
Για όποιον είχε μελετήσει στο παρελθόν τον πόλεμο στο Βιετνάμ τα σημάδια και οι ομοιότητες ήταν ξεκάθαρες και ήταν εκεί. Στο παρελθόν σαν νέος αξιωματικός μελέτησα πολύ βαθιά το Βιετνάμ και δημοσίευσα άρθρα. Και είναι μια παρόμοια κατάσταση. Σχεδόν ίδια στις βασικές στρατιωτικές παραμέτρους.
Με πολύ λιγότερες δυνάμεις βέβαια και πολύ λιγότερα θύματα. Με μεγαλύτερη διεθνή συμμετοχή. Με την ίδια απορία όμως και το ίδιο αίσθημα ταπείνωσης για την ήττα μιας υπερδύναμης σαν τις ΗΠΑ και μιας super στρατιωτικής συμμαχίας σαν το ΝΑΤΟ από ενοχλημένους από την παρουσία ξένων και αποφασισμένους Αφγανούς χωρικούς οπλισμένους με Καλάσνικοφ και λάφυρα. Λέγαμε πάντα στο ΝΑΤΟ (και κάποιες φορές στην ΕΕ) ότι « η αποτυχία δεν συμπεριλαμβάνεται στις επιλογές μας» (failing is not an option).
Τώρα τι θα λέμε;
Παρακατω ένα εξαιρετικό άρθρο από το POLITICO για το Αφγανιστάν: https://www.politico.eu/article/taliban-afghanistan-europe-reaction/?fbclid=IwAR3UFA9K-Y3R9OPYcsuiKoWUfLki1-dmZbE_xqP2-_ZlM_bfSP-dM_rc2Dg
