Υπάρχει μια λέξη γεμάτη ομορφιά, η λέξη συναίσθημα. Η λέξη για τους ανθρώπους που είναι γεμάτοι αγάπη, προσφορά, χαρά, που ζουν με απλωμένα χέρια, έτοιμοι να σε αγκαλιάσουν, να σε σκεπάσουν. Που έχουν φτερούγες στους ώμους γιατί πετούν πάνω από την ασχήμια και το ζόφο. Άνθρωποι σπουδαίοι που δεν φωνάζουν αλλά μιλούν με τα μάτια. Αυτούς τους ανθρώπους θησαυρούς τους έχεις δίπλα σου, μέσα σου γιατί σου δείχνουν την καρδιά τους και μπαίνεις μέσα χωρίς διόδια, χωρίς πληρωμή. Γιατί το φως του ήλιου τους το προσφέρουν ανέξοδα. Είναι οι άνθρωποι που σου δίνουν ψυχή για να γεμίσεις τη δική σου. Που δεν φοβούνται το σκοτάδι του κόσμου μας. Πανανθρώπινη η ανάγκη για τέτοιους ανθρώπους που ευωδιάζουν μόσχο και βασιλικό και ταΐζουν τους θεούς την καλοσύνη τους. Άνθρωποι, οχυρά για να προασπίσουν την ελπίδα μας, άνθρωποι που τα όπλα τους είναι τα μάτια, η καρδιά και η συμπεριφορά τους. Άνθρωποι θυσία, άνθρωποι άγγελοι που όταν σε βάλουν στο δικό τους παράδεισο, ζεις αληθινά το φως και τα όνειρα σου, πιστεύοντας σε έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο αγάπης και ευτυχίας. Το έχουμε ανάγκη να εκλογικεύουμε την καλοσύνη και να απολαμβάνουμε τα συναισθήματα που μας κάνουν αθανάτους.
Αναστασία Κατσικογιάννη-Μπάστα.
Συγγραφέας-ποιήτρια.
