Από το παράθυρο βλέπω ένα μολυβένιο ουρανό να παιχνιδίζει με τις αχτίδες του ήλιου που εναγωνίως ψάχνουν ένα πέρασμα, ένα μικρό μονοπάτι στον ουρανό για να φτάσουν ως την καρδιά μου. Θέλω τόσο πολύ το φως, θέλω τόσο πολύ την ζεστασιά τους. Πολλές φορές μετακινούμαι, πάω πέρα –δώθε, ένα παιχνίδι ..σκοτάδι –φως –παγωνιά -ζεστασιά, δεν ξέρω ποιος κυνηγάει ποιόν. Αυτό που ξέρω πολύ καλά είναι ότι έχω ανάγκη το φως στην ζωή μου, έχω ανάγκη την ζεστασιά στην καρδιά μου, θέλω τόσο πολύ η σοφία να οδηγεί την κιβωτό μου μακριά από κατακλυσμούς. Είναι τόσο δύσκολες και περίεργες οι μέρες που μας φιλοξενούν, έστω και προσωρινά. Πετάγομαι στον ύπνο μου σαν ελάφι που του έστησαν καρτέρι στην πηγή για να του κλέψουν τη ζωή. Τόση αδικία στον κόσμο, τόση δυστυχία στους ανθρώπους. Όμως από την άλλη βλέπω τόση ευτυχία ανάμεσα σε δυο σπουργίτια που ερωτοτροπούν στα κλαδιά του κέδρου. Βλέπω τόση ομορφιά στο κυκλάμινο που είναι σκεπασμένο από τα χιόνια. Συγκινούμαι όταν βλέπω νέους ανθρώπους να προσφέρουν αγάπη στους απόκληρους της ζωής. Υπάρχει ελπίδα. Η αυριανή μέρα θα μας χαμογελάσει. Κοιτάμε κατάματα την ζωή με δύναμη και αισιοδοξία.
Κώστας Βασιλάκος
Συγγραφέας-ποιητής.
