Το λογικό είναι, τον παντοτινό χαιρετισμό να τον απευθύνει κανείς σε ανθρώπους που βρίσκονται στο τέλος της βιωτής. Το θλιβερό όσο και απευκταίο όμως βρίσκεται στην αίσθηση του καθήκοντος να λέει κανείς το παντοτινό και μοναδικό αντίο, σε αγαπημένο όσο και μοναδικό πρόσωπο στην ακμή της ηλικίας του.
Ωστόσο, η μεγάλη ατυχία αλλά και δυστυχία βρίσκεται στους άξιους όσο και δύσμοιρους γονείς τού Πέτρου, που ήταν ίσως το πιό πολύτιμο πετράδι τής οικογένειας Ακριβάκη.
Ο Πέτρος ή ο “Πετράκης” όπως άρεσε στους γονείς του να τον αποκαλούν, ήταν όντως καταδεχτικός και ευπροσήγορος σε όλους, πολύ δε περισσότερο με τους συνεργάτες του. Εδώ να συμπληρώσουμε πως ως προπονητής ρίψεων στον ΣΕΓΑΣ αλλά και ως καθηγητής σωματικής αγωγής στην Λεόντειο Ν. Σμύρνης, υπήρξε μοναδικός και αξιαγάπητος.
Ο Πέτρος λοιπόν των 41 ετών μάς αποχαιρέτισε για πάντα, αφού χτυπήθηκε από τα ιοβόλα βέλη τού αδίσταχτου και ανίκητου Χάροντα, που δεν δίνει ποτέ χάρη σε κανένα.
Όσο και αν το τέλος όλων μας είναι ο ακαταμάχητος θάνατος, παρ’ όλα αυτά, είναι αδιανόητο σε όλους, πόσο μάλλον στους υπερήφανους γι αυτόν γονείς όσο και στους οικείους του, να πει κανείς το “ο Θεός να τον συγχωρέσει”. Γιατί ο Πέτρος ό,τι και αν έκανε ήταν συγχωρεμένος. Ήθελε να είναι πάντα νικητής…
Δυστυχώς όμως αυτός που δεν συγχωρεί ποτέ κανέναν ούτε και νικιέται είναι θάνατος, γιατί αυτός είναι προνόμιο του Χάρου.
Αλησμόνητε Πέτρε, το βέλος που κάρφωσε την καρδιά μας είναι θανατηφόρο.
Παρ’ όλα αυτά όσο ζούμε, θα ζεις πάντα στη σκέψη και στην καρδιά όλων όσοι σε γνώρισαν. Θα σε θυμόμαστε πάντα.
Κ. Α. Ναυπλιώτης
