Γράφει ο Κώστας Κυδώνης:
Εν έτει 2024, που οι κοινωνίες και οι κουλτούρες των ανθρώπων πλέον έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους, και η μια αποτελεί κρίκο αλυσίδας μιας άλλης, καθίστανται αδιανόητα πλέον τα όσα συμβαίνουν εις βάρος των ανθρώπων. Κι όμως, οι ίδιοι για να διεκδικήσουν και να εδραιώσουν τα δικαιώματά τους, προβαίνουν σε επαναστάσεις, είτε βίαιες και ξεσηκωτικές, είτε ειρηνικές δίχως να βλάψουν κανέναν. Κι όμως, αυτού του είδους οι συμπεριφορές, είναι που παραμένουν στη μνήμη των ανθρώπων και στα γεγραμμένα της ιστορίας, και υπενθυμίζουν από γενιά σε γενιά, το πόσο εξευγενισμένος μπορεί να είναι ο άνθρωπος. Είναι αυτές οι επαναστάσεις που μπορούν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς, έμπνευσης και προόδου, για εκείνους που θέλουν να αλλάξουν το κατεστημένο.
Όσο μπορούν να αλλάξουν τα δρώμενα οι φιλειρηνικές εξεγέρσεις, άλλο τόσο μπορούν να προκαλέσουν αντιπαραθέσεις, αναρχία και γενικότερα τα εντελώς αντίθετα από τα επιθυμητά γεγονότα, οι θορυβώδεις πομπές ανθρώπων που μόνο σκοπό έχουν να δημιουργήσουν ταραχές και να επιφέρουν το χάος. Είναι δύσκολο πράγματι ακόμη και για τους φιλήσυχους ανθρώπους να μπορέσουν να συνυπάρξουν μεταξύ του χάους και της λογικής τους συνειδητότητας.
Κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται και η Ελλάδα. Η χώρα των θαυμάτων, όπως την αποκαλώ, που οι άνθρωποι διακυβεύουν τις αξίες και τα ιδανικά τους για να μπορέσουν να επιβιώσουν, μέσα σε ένα κρατικό μηχανισμό που πέφτει μονίμως στις πλάτες τους και τους πλακώνει. Η πολιτική ηγεσία που ενεπλάκη με τα μνημόνια, δεν μπόρεσε ποτέ να τα αποφύγει, παρά συνέχιζε να βαλτώνει όλο και περισσότερο μέσα στην «ευρωπαϊκή χαρτούρα και δέσμευση». Με τα όσα έχουν συμβεί, η ψυχική φθορά, το άγχος και ο πόνος που έχουν προκληθεί στο λαό της, είναι αναπόφευκτα και δύσκολα θα εξαλειφθούν. Πάντα θα μένει μια ανοιχτή πληγή στην καρδιά του Έλληνα πολίτη. Αυτού που του έχουν μειώσει την ηθική, εθνική και οικονομική υπόληψη.
Και η Ευρώπη, κάπου προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε τεταμένο σκοινί, έτοιμο να κοπεί. Προσπαθεί να λάβει τις κατά τη γνώμη της σωστές αποφάσεις για το κάθε κράτος της, και να τα εξομοιώσει όλα με τους δικούς τους ρυθμούς, μη σκεπτόμενη την μακρά διαφορά που κατέχει η μια κρατική φιλοσοφία με την άλλη. Δεν αποτέλεσαν όλες χώρες του Διαφωτισμού. Δεν έχουν είχαν όλες την ίδια κατάληξη με τις εκβάσεις των πολέμων. Η εγκληματικότητα και η δολιοφθορά καραδοκεί, και η Ευρώπη νομίζει πως με την αύξηση των φόρων και την υποτιθέμενη επιβολή κάποιων νόμων, πως μπορεί να «εξημερώσει» και τους πιο «άγριους» λαούς. Είναι αδύνατον η Ελλάδα να ακολουθήσει τα Ευρωπαϊκά και γενικότερα Δυτικά πρότυπα που της προσάπτουν, όταν η ίδια εκ των έσω καταρρέει.
Η παράστασή όμως κάποτε τελειώνει, και τα φώτα θα σβήσουν. Κάποιες χώρες ακόμη έμειναν πάνω στη σκηνή, να κρατάνε το «λάβαρο» της πιο ευτυχισμένης χώρας, με την πολιτική, στρατηγική και την οικονομική της άνθιση. Τι γίνεται όμως με αυτές που αποχωρούν σιωπηλά; Το χάος είναι ανάμεσα μας, και ο κόσμος γκρεμίζεται μέρα με τη μέρα από τις ανασφάλειες και το αμφίβολο της επόμενης μέρας, και έτσι θεριεύει, και βγάζει το κακό του πρόσωπο.
