Οι ζέστες σφίξανε. Το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά και παρόλο που το κύμα των εκδρομέων –όσων έμειναν να έχουν αυτή τη δυνατότητα- δεν έχει ακουμπήσει ακόμα το νησί, οι παραλίες του αρχίζουν και γεμίζουν. Ίσως πια να είναι και η μόνη δωρεάν διέξοδος που έχει απομείνει στον νεοέλληνα, εκτός κι αν το βαλάντιό του αντέχει για μία οργανωμένη παραλία με όλες τις σχετικές ιδιωτικές παροχές και ανέσεις.
Για τους υπόλοιπους φτάνει και περισσεύει μια παραλία συνδεμένη με γλυκό νερό για ξέπλυμα, ένα καλαθάκι απορριμμάτων και μια καμπίνα-αποδυτήριο, για να αλλάξει σαν άνθρωπος και να μην τον μπουζουριάσουν για προσβολή δημοσίας αιδούς. Υπάρχουν άραγε αυτές οι διευκολύνσεις τουλάχιστον στις παραλίες που βρίσκονται πάνω στον παραλιακό οδικό άξονα του νησιού μας; Ως επί το πλείστον θα λέγαμε ότι υπάρχουν, παρά το γεγονός κάποιων εξαιρέσεων, που δε βρίσκονται και πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης.
Όπως φαίνεται, σ’ αυτές τις εξαιρέσιμες παραλίες συχνάζουν -κατά τη γνώμη των ιθυνόντων- τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, οι κοινοί θνητοί, το ανώνυμο πλήθος, οι πληβείοι ή όπως αλλιώς θέλετε, πέστε τους. Είναι οι εξαιρέσεις με τις οποίες οι αρμόδιοι δείχνουν την απαξία τους, όχι τόσο στη φύση, που δεν τους έχει καμία ανάγκη, αλλά στην ίδια την κοινωνία.
Παρατηρώντας τις παραλίες του βόρειου άξονα του νησιού βλέπουμε ότι ψάθινες ομπρέλες- έστω και λίγες σε σχέση με την έκτασή τους- υπάρχουν σχεδόν παντού. Φτάνει όμως αυτό; Στην Αγία Παρασκευή-Καστέλλο, υπάρχει πύργος ναυαγοσώστη χωρίς ναυαγοσώστη, κάμποσα καλαθάκια απορριμμάτων με ξύλινη επένδυση, δυο αποδυτήρια και ντουζιέρα μόνιμη χτιστή. Αναμένεται και γαλάζια σημαία; Στην μικρή παραλία της Μούτσαινας υπάρχει ντουζιέρα, καλάθι απορριμμάτων και καμπίνα-αποδυτήριο. Βόρεια του Αφανή Ναύτη υπάρχουν κι εκεί ντουζιέρες, καμπίνες και καλαθάκια απορριμμάτων ξύλινα. Στην παραλία από Παντελάκη μέχρι Γούβι υπάρχουν δυο ντουζιέρες, δυο καμπίνες και ισάριθμα καλαθάκια απορριμμάτων. Στη Δασκαλόπετρα επίσης, εκτός του υπό εγκατάσταση sea track, υπάρχουν και εκεί δυο αποδυτήρια, δυο ντουζιέρες και τρία καλαθάκια στα βότσαλα, χωριστά από όσα βρίσκονται στο χώρο περιπάτου πάνω από την παραλία.
Ξεχάσαμε μία παραλία; Όχι εμείς. Άλλοι την ξέχασαν, όπως την ξεχνούν κάθε χρόνο, μέχρι να διαμαρτυρηθούμε. Είναι εκείνη του Βελόνα. Μια από τις ομορφότερες παραλίες της βόρειας περιοχής που δεν έχει τα “προνόμια” των άλλων, αφού εκεί κολυμπούν πληβείοι, άνθρωποι ενός κατώτερου θεού, που κατά τη γνώμη των τοπικών αρχόντων δεν φαίνεται να δικαιούνται ιδιαίτερης περιποίησης όπως δικαιούνται σε άλλες παραλίες. Γιατί το λέμε αυτό; Κάθε χρόνο καλάθι απορριμμάτων στο Βελόνα δεν τοποθετείται, αν δεν γκρινιάξουν δυο-τρεις συμπολίτες μας κι αν το θέμα της καθαριότητας της εν λόγω ακτής δεν έρθει στη δημοσιότητα. Μία από τα ίδια ισχύει και φέτος. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται τούτες εδώ οι αράδες δεν έχει τοποθετηθεί ούτε καμπίνα-αποδυτήριο ούτε καλάθι απορριμμάτων. Η δε ντουζιέρα στήθηκε, στηρίχτηκε και επισκευάστηκε από τους ίδιους τους χρήστες της συγκεκριμένης παραλίας.
Να γιατί δώσαμε να καταλάβει ο αναγνώστης ότι κάποιες παραλίες του νησιού μας αποτελούν τις “φτωχές αδερφές” των υπολοίπων που ετοιμάζονται να δεχτούν το “Νυμφίο” της ανάπτυξης, ο οποίος οσονούπω έρχεται και ποτέ δεν φτάνει, αφού έτσι κι αλλιώς δεν αφορά τον κοσμάκη.
Κλείνοντας και για φέτος το θέμα του απαραίτητου νοικοκυρέματος και του εξοπλισμού των παραλιών θυμήθηκα έναν προβληματισμό που είχα θέσει επιτακτικά σε αρμόδιο πρόσωπο της τοπικής διοίκησης πέρυσι τέτοιον καιρό. Μεγάλες ποσότητες φυκιών είχαν ξεβραστεί και σκεπάσει, λόγω έντονων βοριάδων, το νότιο μέρος της παραλίας του Βελονά. Έπρεπε να απομακρυνθούν με ήπια μέσα, για να διευκολυνθεί η μετακίνηση των λουομένων. Αφενός μεν γνώριζε ότι υπάρχουν σχετικές απαγορευτικές οδηγίες της Ε.Ε. γι’ αυτό το θέμα, αφετέρου, με ύφος επιχειρηματικό, μου τόνισε ότι αν την παραλία την είχε πάρει κάποιος ιδιώτης (επιχειρηματίας), θα ήταν λαμπίκο… (υποθέτω πως για τον ιδιώτη δε θα υπήρχε πρόβλημα απαγόρευσης). Τότε κατάλαβα με τι τρόπο αξιολογείται μία παραλία, προκειμένου να αποκτήσει τα απαραίτητα εφόδια, για να εξυπηρετήσει τους συμπολίτες μας το καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα πως τη συγκεκριμένη παραλία θα συνεχίζουμε να τη φροντίζουμε δυο τρεις άνθρωποι, όπως κάνουμε χρόνια τώρα… Και ποιος ξέρει πόσοι ακόμη Βελονάδες υπάρχουν σ’ ολόκληρο το νησί μας…
Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης
