Ο στοχαστικός νους θα πρέπει λογικά, να είναι διαφορετικός από τον συνήθη. Παρ’ ότι κατάφορτος από προβληματισμούς, βιώνοντας μιά καθημερινότητα για την οποία πολλές επιφυλάξεις θα τον τυραννούν, εν τούτοις, θα πρέπει να νιώθει μιά ανωτερότητα, μα και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό!
Η άποψη αυτή δημιουργείται αφού, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, “η Εντελέχεια είναι νοητική στον άνθρωπο”. Λέει ακόμα ο αρχαίος φιλόσοφος, “αθάνατος και θείος ο ποιητικός νους, θείον δώρο”.
Αυτός λοιπόν ο νους, ο κατεχόμενος από ανώτερα αισθήματα, ευγένεια ψυχής με λεβεντιά και ιδεώδη, αυτός ακριβώς, πρέπει να είναι ο Ποιητικός νους. Ο Ξεχωριστός. Ο Σπάνιος. Άρα, λοιπόν, αυτός που ένα τέτοιο νου κατέχει, θεόσταλτο – δηλαδή – δώρο, μπορεί να νιώθει ευτυχής, παράλληλα όμως, θα πρέπει να νιώθει και το βάρος μιάς Ιερής Αποστολής. Όπως για παράδειγμα, η συνεχής προσπάθεια – πάρα την ματαιότητα της σ’ ένα τέτοιο διαμορφωμένο “σήμερα” – για τον εξανθρωπισμό της σύγχρονης τώρα, μάζας.
Κι αυτό δεν είναι λίγο. Αντίθετα, είναι ένα ανώτερο χάρισμα του ευλογημένου από τη Μούσα και το Θεό ποιητή!
Αυτός ο γνήσιος λοιπόν, ποιητής, δεν χωρά μέσα στα στενά πλαίσια μιάς συμβιβασμένης, κατασκευασμένης πραγματικότητας, που σχέση καμιά δεν έχει με τις ανάγκες των εκλεκτών εκείνων ανθρώπων, όπως η ελπίδα, η ομορφιά, η ντομπροσύνη, τα όνειρα.
Όσο παραμένουν ανύπαρκτα αυτά, τόσο βασανιστική είναι η καθημερινότητα ενός τέτοιου ποιητή και μαζί, όσων ακόμα ξεχωριστών, παραμένουν στην ανώτερη βαθμίδα της ψυχικής και ηθικής ανωτερώτητας.
Αναρωτιέται κανείς, σε ένα “γίγνεσθαι” σημερινό που είναι αναγκασμένος να βιώνει, πόση δύναμη, πόσο κουράγιο, πόση ψυχραιμία και πόση ακόμα έλλειψη ευαισθησίας και λογικής χρειάζεται.
Κώστας Λιάκος.
Συγγραφέας-ποιητής.
(Ο Κώστας Λιάκος είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρίας Κορινθίων Συγγραφέων).
