Τις Κυριακές ψέλνει στις εκκλησίες. Αλλά για “καφέ” έχει να πάει από τον Φλεβάρη. Μπερδεμένα πράγματα αυτά τα «και παπάς και ζευγάς». Θυμίζουν τα ιατρεία ορισμένων, όπου βρίσκεις ολόκληρο εικονοστάσι. Αφού στο τέλος της επίσκεψης αναρωτιέσαι: πληρώνω τώρα ή ανάβω κερί;
Με επτά παιδιά, πολλοί θα ‘τρεχαν στις κυριακάτικες λειτουργίες, αν δεν έβρισκαν κάτι καλύτερο, για λίγη ησυχία. Ίσως και στους εσπερινούς. Με επτά παιδιά και η Amy Coney Barrett γίνεται πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ για να απαγορεύσει τις αμβλώσεις. Αυτή η σχέση με τα θεία φαίνεται πως ενδυναμώνει την επιστημονική υπόσταση. Βρίσκεις άκρη μ’ αυτά; Υπάρχει και το ενδεχόμενο, να ψέλνει κανείς ως δεύτερη δουλειά. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ακόμη και η δεύτερη.
Άλλοι το σκάνε τις Κυριακές έχοντας μόνο δύο παιδιά. Δεν ψέλνουν βέβαια στις εκκλησίες, αυτό με τα “πα, βου, γα, δη, κε ζω, νη” δεν το ‘χουν πολλοί, χώρια που η φωνή των περισσοτέρων φέρνει προς ντουντούκα που απώλεσε τη μια μπαταρία της. Προσωπικά, έπαιρνα τις Κυριακές μια αγκαλιά εφημερίδες, έβγαινα εξόρμηση και γύριζα το μεσημέρι. Γνώριζα και κόσμο.
Μετ’ ου πολύ, αποκαλύφθηκε και ο λόγος που ήταν ενάντια στις μάσκες στην αρχή. Εφτά παιδιά, δύο οι μεγάλοι, να ζει και καμιά πεθερά, δύο μάσκες την ημέρα ανά άτομο, μαζεύεται ένα σεβαστό ποσό.
Ποιος όμως κάνει τόσα παιδιά και γιατί, ώστε να μην έχει να τους πάρει… μάσκες και να την πληρώνουμε οι υπόλοιποι; Κάποτε μια μαθήτριά μου (έχω μαθήτριες μεγάλης ηλικίας) μου απάντησε πως έχει πέντε παιδιά. Νόμισα πως μετρούσε και τ’ ανίψια της. «Εσύ, πόσα έχεις;» επέμεινα. «Μα για τα δικά μου σας λέω» αγανάκτησε. Μετά τη ρώτησα γιατί έκανε πέντε παιδιά. «Ο… θεός τα ‘φερε» μου είπε πολύ σοβαρά. «Εσείς;» «Εμείς έχουμε δύο και τα κάναμε μόνοι μας» απάντησα, με κάποια ζήλεια είναι η αλήθεια.
Φαίνεται πως από κάποιον αριθμό και πάνω τα φέρνει ο θεός τα παιδιά. Τι μέτρα αντισύλληψης και αηδίες, τα βάζει κανείς με τον θεό;
Εν τω μεταξύ, ο θεός του ‘στειλε και μάσκες, γιατί αίφνης άρχισε το σχετικό τροπάρι και το πόσο καλό κάνουν και καλό είναι να τις φοράμε και στην πράξη που μετά μας στέλνει ο θεός παιδιά.
Ξαφνικά προέκυψε το ζήτημα των εκκλησιών και της… μετάληψης. Μεταδίδεται ο ιός στις εκκλησίες; Κολλάει το κουταλάκι ή όχι, προβληματίζονταν οι… σκεπτικιστές. Οι λογικοί, μέσα στον παραλογισμό που είχαν οδηγηθεί, κατέβαζαν μαζί με καντήλια και… κουταλάκια. Κάποιοι, απέκλειαν την περίπτωση να δοξάζεις τον θεό κι αυτός να σε ανταμείβει με θανατηφόρα ίωση. Θεός είναι, όχι ο σχιζοφρενής δολοφόνος με τον… ιό. Πολλώ δε μάλλον στη μετάληψη, όπου λαμβάνουμε το σώμα και το αίμα του υιού του θεού που είναι ομοούσιός του, άρα δεν γίνεται να κολλάμε. Την επιστημονικότητα των παραπάνω επιστέγασε γνωστή αειθαλής και καραμπογιατισμένη επιστήμων. Οι υποψιασμένοι θεωρούσαν δεδομένο πως στα Πανεπιστήμια λειτουργούν γιάφκες κατηχητικού.
Πάνω εκεί και για δυσδιάκριτο λόγο – ίσως από το καθημερινό μειλίχιο τηλεοπτικό μέτρημα των κρουσμάτων και την επωδό μείνε σπίτι αν νιώθεις άρρωστος, ενθουσιάστηκαν μερικοί. Να ‘χαμε 10 τέτοιους, φώναζε ο ένας. Ακόμη περισσότερους, πλειοδοτούσε ο άλλος. Να τους έχουμε και στο μέλλον, ευχόταν ο τρίτος που έβλεπε… μακρύτερα.
Ήρθε το καλοκαίρι. Τίγκα τα μέσα μεταφοράς για να ασφυκτιά ο ιός και τα ολοκαίνουργια λεωφορεία – άστρωτα ακόμη, να ανατινάζονται, να καίγονται, να μπαίνουν σύσσωμα σε μαγαζιά και καφέ για το θεαθήναι. Κρεμάσαμε ταμπέλα «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» πλύναμε τα χέρια μας – κάποιοι πρωτοβουλιακά έπλυναν και το σώμα τους, άλλοι βρήκαν ευκαιρία να πλένουν μόνο τα χέρια τους, ενισχύσαμε οικονομικά τους κλινικάρχες, τα τηλεοπτικά κανάλια, τις εθνικές οδούς, φυτέψαμε και την Πανεπιστημίου, βάλαμε παραπάνω θρησκευτικά στα σχολεία, κοινωνούσαμε τακτικά… θωρακιστήκαμε. Και… περιμέναμε τους τουρίστες. Ήρθαν μερικοί – κάτι φτωχομπινέδες απ’ την Ευρώπη μας. Εμείς είχαμε σκοπό να τους ελέγχουμε, αλλά η TUI είπε να κόψουμε τις μαλακίες κι έτσι δεν τους ελέγχαμε. Οι γηγενείς τη βγάλαμε στα πέριξ. Κανένα κοντινό νησί ή στο χωριό.
Μέχρι και τον Σεπτέμβρη νιώθαμε σχετικά ασφαλείς. Άνοιξαν τα σχολεία, κάναμε αγιασμούς, φιλήσαμε σταυρούς – ο κυρ-Παναγιώτης φίλησε και μερικούς κώλους για να πάρουνε την κόρη του, με μεταπτυχιακό και δυο γλώσσες, υπάλληλο στο σούπερ μάρκετ, χώσαμε καμιά τριανταριά μαθητές στις αίθουσες, ψάχναμε για καθηγητές. Άρχισαν βέβαια να αρρωσταίνουν μερικοί απ’ αυτούς που επισκεφτήκαμε σε χωριά και νησιά, αλλά χωριά και νησιά είναι αυτά, δεν δόθηκε σημασία.
Πάνω που θεωρήσαμε πως γλυτώσαμε έγινε αυτή η μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση. Από κει και πέρα χαμός με τα κρούσματα. Τι Σέρρες, τι Καβάλα, τι Γρεβενά και Καστοριά… μέχρι και το άγιο Όρος κόλλησε. Τρεις κόλλησαν και στη… Σρεμπρένιτσα!
Ξανά στην τηλεόραση να μετράμε κρούσματα. Και να ‘μαστε ευχαριστημένοι που τα μετράμε, γιατί σημαίνει πως, ακόμη, υπάρχουμε. Και να πλένουμε χέρια ή ότι άλλο έβρισκε πρόσφορο ο καθένας. «Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι καρδιές μας» ειπώθηκε από τον… επιδημιολόγο να τον πεις… συγκοινωνιολόγο να τον πεις… και το συναίσθημα ξεχείλιζε από τον αποκωδικοποιητή της TV. Με τόσο στριμωξίδι στα μέσα μεταφοράς, αν μιλήσουν κι οι καρδιές, συγκοινωνιολόγε… δεν είπαμε; χαθήκαμε. Αλλά, πώς θα φιληθούμε με τις μάσκες;
«Είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή να επενδύσουμε σε περισσότερη και μεγαλύτερη άνεση στα Μέσα Μεταφοράς» συμπλήρωσε. Μέγας ο καημός του! Τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Μα πιότερο λυπήθηκα την εκπόρνευση της Επιστήμης και σιχάθηκα “των δειλών τα παρακάλια”.
Φωτό: Amy Coney Barret.
Στέλιος Κανάκης.
Συγγραφέας-Καθηγητής Μ.Εκπαίδευσης.
