Είναι φανερό πλέον πως οι Δυτικές κοινωνίες διέρχονται ίσως την μεγαλύτερη κρίση αξιών η οποία οδηγεί τον δυτικό πολιτισμό σε κατάρρευση. Όσο και να φαίνεται παράξενο, στην κατάρρευση αυτή πρωταρχικό ρόλο έπαιξαν οι ιδέες τής μεγάλης επιστημονικής επανάστασης του 16ου & 17ου αι. στο μέτρο που αυτή στήριξε μονοσήμαντα την υλική ευημερία και μια σειρά δογμάτων περί αυτήν…
Αυτό είχε ως συνέπεια ο δυτικός πολιτισμός να θυσιάζει τις ανθρώπινες αξίες, ακόμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια· και ως αποτέλεσμα όχι μόνο τη δημιουργία, αλλά και την προβολή τού «υλιστικού μοντέλου ανάπτυξης» το οποίο και κυριάρχησε ως μία νέα δογματική θεολογία, η οποία στη φιλοσοφική της διάσταση τείνει να αντικαταστήσει την «θεολογική θεολογία»! Απόστολοι αλλά και νομοθέτες τής ιδεολογίας αυτής είναι τα χρηματιστήρια, οι τράπεζες καθώς και οι οίκοι αξιολόγησης, οι οποίοι συμβάλλουν τα μέγιστα στην πορεία του χρήματος. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή το «πνεύμα της ύλης» έχει κυριαρχήσει σε απόλυτο βαθμό, καθώς έχει παραμερίσει βασικές ανθρώπινες αξίες, όπως η αλληλεγγύη, η ειρηνική συνύπαρξη, η αγάπη, η φιλία, η ηθική(!) ναι η ηθική… Όχι όμως η ηθική που συστήνουν οι κυρίαρχοι, επειδή ακριβώς αυτή τους χρησιμεύει και «έτσι πρέπει να γίνει», αλλά η «κοινωνική» ηθική η οποία βέβαια εξαρτάται από την ανύπαρκτη ηθική τών κυρίαρχων τάξεων που, παρά τα περί του αντιθέτου, λειτουργεί με βάση το προσωπικό τους συμφέρον. Όλα αυτά στηρίζονται μονοδιάστατα στην έννοια τού υλικού συμφέροντος και διαρκούν όσο αυτό διαρκεί… Είναι λοιπόν φανερό πως η ύλη και κατ’ επέκτασιν ο «υλικός πολιτισμός» ρυθμίζει την κοινωνική συμβίωση.
Ο «πολιτισμός» δημιουργείται χάριν του συμφέροντος και όχι βάσει των αντικειμενικών αναγκών, καθώς οι έννοιες τής κοινωνικής συλλογικής συνείδησης δεν είναι αποτέλεσμα Δημοκρατίας, αλλά… επαγγελίας. Επομένως στο θέμα αυτό η παιδεία δεν παίζει, αν όχι κυρίαρχο ρόλο, ούτε καν βασικό στη δημιουργία τής λεγόμενης «πολιτικής συνείδησης» η οποία βέβαια θα στηρίζεται στην ποιότητα των πολιτών και πρωτίστως στην ποιότητα τών πολιτικών ηγεσιών. Αντ’ αυτής κυρίαρχο ρόλο έναντι της ανάγκης αυτής παίζει ο φόβος… και η σκοπιμότητα της ύλης έναντι της «γυμνής αλήθειας» που και αυτή είναι ντυμένη με ευπρεπή και σεμνή περιβολή που ωστόσο δεν μπορεί να κρύψει τα άσεμνα χαρακτηριστικά της, και γι’ αυτό δεν διαχωρίζει, ούτε όμως και καθορίζει τις ανθρώπινες ανάγκες ως πραγματικές ή πλαστές. Η αλήθεια αυτή πολλές φορές ανησυχεί και τους καθώς πρέπει ανθρώπους, καθώς και οι ίδιοι δεν μπορούν να παραδεχτούν πού μπορεί να φτάσει η ηδονή τής απάτης κάποιων ανθρώπων.
Εδώ μπορούμε να πούμε χωρίς δισταγμό, πως η «τεχνολογία του κέρδους» την οποία υπηρετούν με θαυμάσιο τρόπο κάποιοι «ευπρεπείς άνθρωποι», γίνεται η αιτία πλασματικών αναγκών με μοναδικό ίσως; στόχο την εκμετάλλευση. Αποτέλεσμα; ο άνθρωπος όχι μόνο να αποξενώνεται από την κάλυψη βασικών του αναγκών, αλλά να του δημιουργούνται και νέες τις οποίες και προσπαθεί να καλύψει… Έτσι, αν δεν γίνεται αποδέκτης τών «υλικών αγαθών», τα ανέχεται για να συμβιώσει με τη νέα κατάσταση που δημιουργεί η «ανάπτυξη» και τα κάθε είδους συμφέροντα που προωθούν οι διάφοροι σωτήρες και καθώς πρέπει άνθρωποι… που, μην ξεχνάμε πως «είναι αυτοί που έχουν τα αισχρά μυαλά» κατά τον Μπ. Ράσσελ.
Δυστυχώς το όποιο «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» πάει να δημιουργηθεί, θα προσεγγίζεται με αληθοφανείς αιτιάσεις και ενέργειες όχι βάσει των αναγκών, ούτε για τη «σωτηρία του πλανήτη» , αλλά για την επιδίωξη του κέρδους, του προσωπικού τους συμφέροντος και του συστήματος που τους πατρονάρει. Έτσι δυστυχώς ρυθμίζουν τη ζωή μας παρεμβαίνοντας στο «τι πρέπει και τι δεν πρέπει», που βέβαια και αυτό καθορίζεται με βάση το κέρδος, που είναι δημιούργημα τής κυριαρχίας τού μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου και των εκτελεστικών του οργάνων, του Τύπου και των ΜΜΕ…
knafpl@hotmail.com
