Κυβερνήτες που ξεπουλάνε τα πάντα. Ξεπεσμένα και αναξιοπρεπή ανθρωπάκια-υπουργοί. Τραμπούκοι και πρώην φασίστες. Πολλοί υπόδικοι, άλλοι καταδικασμένοι για ποινικά αδικήματα, κάποιοι απλώς απατεώνες. Κι όλοι τους μαριονέτες δεμένοι με νήματα που τελειώνουν στα δάκτυλα των αστών.
Ένας λαός δυστυχής. Εργαζόμενοι της πείνας. Μισοεργαζόμενοι της εξαθλίωσης. Άνεργοι της ανυπαρξίας. Απέλπιδες και παρατημένοι. Στερημένοι, όλοι μας, από τα αναφαίρετα δικαιώματα μας- πολλές φορές κι απ’ αυτό- το πρωταρχικό, της ίδιας μας της ύπαρξης.
Νέοι χωρίς μέλλον. Με τη ζωή να περνά μπρος απ’ το σβησμένο βλέμμα τους στις καφετέριες. Δίχως ενδιαφέροντα. Με προδιαγεγραμμένο ‘αύριο’ το δικό μας, σημερινό, θλιβερό ‘σήμερα’. Στερημένα απ’ τον έρωτα κι απ’ αυτό το σεξ ακόμη, την ουσιαστική γνώση, την τέχνη. Αποκομμένα από αξίες και ιδανικά.
Συγγραφείς της νύχτας, γραφιάδες της κρίσης αξιών, της χυδαίας αποπολιτικοποίησης, επαίτες και γλείφτες των ισχυρών και της φτηνής δημοσιότητας, των θλιβερών μπαρ και των πάρτι όπου θα ‘ψωνίσουν’ ή θα ΄ψωνιστούν’ , της πνευματικής μιζέριας, της έκπτωσης και του μεθυσιού. Πελαγοδρομούν στη θλιβερή ενδοσκόπηση, στον ηθικό, αξιακό και κοινωνικό ξεπεσμό, ανίκανοι να εμπνευστούν και να εμπνεύσουν.
Άνθρωποι της τέχνης που αποδέχονται την σχεδόν πλήρη και καθολική έκπτωση πολιτισμού που μας κατακλύζει.
Επιστήμονες που αρνούνται την ίδια τους την επιστήμη. Ανθρωπάκια που δεν τολμούν να ψιθυρίσουν μια λέξη εναντίον του ανορθολογισμού και του σκοταδισμού που επελαύνουν.
Στα πανεπιστήμια καθηγητάδες-τοποτηρητές αστών, ‘ιδρυμάτων’ βιομηχάνων κι εφοπλιστών. Άλλοι καθηγητές- που κι αν δεν έχουν παραδοθεί, επενδύουν την ‘προοδευτική’ σιωπή τους στο χρηματιστήριο ανταλλαγής των εκλεκτορικών σωμάτων, προς μέλλουσα ανάδειξη(βόλεμα) γόνων και συγγενών.
Παντού σκουπίδια και παράσιτα που μολύνουν κάθε πτυχή της κοινωνικής μας ζωής. Που ρυπαίνουν κάθε μας εκδήλωση , αμβλύνουν και εκμαυλίζουν συνειδήσεις.
Και κάποιοι ελάχιστοι. Όπου επιμένουν πως η γη πρέπει να γυρίζει. Πως δεν πρέπει να ανεχόμαστε τη σαπίλα. Και προ πάντων, να μη την συνηθίσουμε. Πρέπει να υπάρξει μια άλλη κοινωνία. Πριν αυτή, στον επιθανάτιο ρόγχο της, μας παρασύρει στην πτώση της. Να Ζήσουμε, όπως έχουμε κάθε δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση. Την μία, μοναδική και εξ αυτού πολύτιμη ζωή που μας πρόσφερε η φύση. Να τους επιστρέψουμε τους εφιάλτες και να πάρουμε πίσω τα όνειρα μας. Τα αυτονόητα, δηλαδή. Που, δυστυχώς, είναι ζητούμενα για τους πολλούς.
Από atexnos.gr.
Στέλιος Κανάκης
Καθηγητής επαγγελματικής εκπαίδευσης.
Συγγραφέας-αρθρογράφος.
