Η τραγωδία της Κύπρου οδηγεί στην πτώση του Στρατιωτικού Καθεστώτος τον Ιούλιο του '74 - Η κατάρρευση της πανικόβλητης Χούντας

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

(Αναμνήσεις του Προέδρου Παναγιώτη Κανελλόπουλου)

Επιμέλεια: ΜΙΧΑΗΛ ΑΛ. ΞΥΛΟΠΟΔΗ

«Το πρωί της 23^ης Ιουλίου με βρήκε στην Κηφισιά, όπου συνήθως αποσύρομαι για να ασχοληθώ, κάθε πρωί σχεδόν, με τη συγγραφική μου εργασία. Ήταν περίπου 12:30 όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Μου μίλησε ένας Συνταγματάρχης. Όπως μου είπε, ονομαζόταν Μπραβάκος και ήταν διευθυντής του στρατιωτικού γραφείου του στρατηγού Γκιζίκη. Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα. Ήταν η πρώτη φορά που μιλούσα με ανθρώπους του καθεστώτος. Ζήτησα να πληροφορηθώ περί τίνος πρόκειται. Ο Συνταγματάρχης Μπραβάκος μου εξήγησε αμέσως: “Κύριε Πρόεδρε, είναι απόλυτος ανάγκη. Είναι εθνική ανάγκη να έλθετε εις το γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας, και μάλιστα επειγόντως.” Τον ρώτησα αν έχουν κληθεί και άλλοι. Μου απάντησε καταφατικά. Μου είπε ότι έχει κληθεί και ο κ. Μαύρος. Τότε απήντησα ότι θα κατέλθω αμέσως στην Αθήνα. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο επικοινώνησα με τον κ. Γ. Μαύρο, για να βεβαιωθώ ότι πράγματι του απηύθυναν πρόσκληση. Του είπα ότι σπεύδω αμέσως να κατέλθω και τον παρεκάλεσα πριν αναχωρήσει για το γραφείο του Στρατηγού Γκιζίκη να συναντηθούμε. Είχα αντιληφθεί περί τίνος επρόκειτο. Ήμουν βέβαιος ότι ευρισκόμεθα προ εθνικής κρίσεως. Ήμουν βέβαιος ότι η τραγωδία της Κύπρου είχε οδηγήσει εις απόγνωση τους υπευθύνους… Πήρα το αυτοκίνητο μου και οδηγώντας ο ίδιος ανέπτυξα ιλιγγιώδη ταχύτητα στη λεωφόρο Κηφισίας. Το τραγικό είναι ότι παρά τη δραματικότητα των στιγμών, μου επροκάλεσε ιλαρότητα το γεγονός ότι με ακολουθούσε, με εξίσου ιλιγγιώδη ταχύτητα το αυτοκίνητο της Ασφάλειας που επί χρόνια με παρακολουθούσε. Ανίδεοι άνθρωποι για το τι συνέβαινε και βλέποντάς με να αναπτύσσω ταχύτητα ετέθησαν σε… απηνή καταδίωξη μου. Τους παρακολουθούσα από τον καθρέπτη να κάνουν επικίνδυνους ελιγμούς ανάμεσα στα άλλα αυτοκίνητα για να μην με χάσουν από τα μάτια τους. Είχαν πιστέψει προφανώς ότι ετοιμάζομαι να κάνω κάτι παράνομο. Και προσπαθούσα να ξεφύγω από την παρακολούθησή τους. Αλλά εγώ δεν ανέκοπτα ταχύτητα. Έφτασα λίγο πριν από τη μία στο σπίτι μου, κάθιδρως και καταδιωκόμενος από τους ανθρώπους της Ελληνικής Ασφάλειας. Εκεί με περίμενε ο κ. Γεώργιος Μαύρος. Ανταλλάξαμε αμέσως απόψεις και έφυγε. Ύστερα από μερικά λεπτά, ακολούθησα και εγώ. Έφτασα στα Παλαιά Ανάκτορα γύρω 1:15μ.μ. Με οδήγησαν αμέσως στην αίθουσα υποδοχής, πλάι στο γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου ήσαν ήδη συγκεντρωμένοι οι κ.κ. Μαύρος, Στεφανόπουλος, Ζολώτας, Νόβας κ.λ.π. Μπήκα στην αίθουσα σαν να μου ανήκε. Και πράγματι μου ανήκε, γιατί ανήκει στον λαό και όχι στον οποιοδήποτε στρατηγό. Και προχώρησα με εκείνη την απουσία αισθημάτων, απαγορεύοντας στον εαυτό μου να δοκιμάσει και την παραμικρή συγκίνηση και κατόρθωσα ακόμα και να σφίξω το χέρι του Στρατηγού Γκιζίκη. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσαν και οι άλλοι να πουν το ίδιο, αν και είναι αλήθεια ότι εξωτερικά εφαίνοντο ήρεμοι. Και μάλιστα, ψύχραιμοι. Οι Στρατηγοί ήταν χαμογελαστοί και εγκάρδιοι, αλλά δεν ήταν ψύχραιμοι. Βρίσκονταν σε θέση πολύ πιο δύσκολη από τη δική μας. Ήθελαν κατανόηση, και βοήθεια. Τις δέκα εκείνες ώρες όπου μείναμε μαζί, δεν επέτρεψαν ούτε στιγμή στον εαυτό τους να δείξει σκληρότητα. Δέκα ώρες μείναμε μαζί, ναι… από τις δύο ως τις πέντε το απόγευμα και ύστερα από τις οκτώ το βράδυ ως τις τρεις τα ξημερώματα. Το διάλειμμα μεταξύ πέντε και οκτώ οφείλετο στο γεγονός ότι υπήρχαν δύο λύσεις: να ζητηθεί είτε από εμένα είτε από τον Καραμανλή να σχηματίσουμε την καινούρια κυβέρνηση. Ένιωθα ένα περίεργο συναίσθημα καθώς βρισκόμουν μέσα στο περιβάλλον που απέπνεε ακόμα την οσμή της δικτατορίας. Οι αίθουσες των Παλαιών Ανακτόρων που εγνώριζα και είχα αφήσει σε κατάσταση φθοράς, αλλά απέριττης μεγαλοπρέπειας, είχαν μεταβληθεί σε πολυτελείς αίθουσες, με δαπανηρές διακοσμήσεις, χαλιά κ.λ.π. Οι δικτάτορες είχαν φθάσει στο άλλο άκρο: Στη χλιδή της πολυτελείας. Εν πάση περιπτώσει με σφιγμένη την καρδιά επροχώρησα εγώ και οι υπόλοιποι πολιτικοί ηγέτες και πρωθυπουργοί προς το γραφείο του Στρατηγού Γκιζίκη. Μπήκαμε μέσα σιωπηλοί. Τον εχαιρετήσαμε και ελάβαμε θέσεις τριγύρω του. Εγώ εκάθισα στα δεξιά του. Παρόλο ότι σε περιπτώσεις παρόμοιες τον λόγο λαμβάνουν πρώτα οι νεότεροι, είπα ότι θα μιλήσω πρώτος. Απέφυγα να αναφερθώ στο παρελθόν. Δεν είπα λέξη για την 21^η Απριλίου, ούτε για την 25^η Νοεμβρίου. Αισθάνθηκα όμως το χρέος να καυτηριάσω το πραξικόπημα. Χρησιμοποίησα δριμύτατες φράσεις για να επισημάνω τις ευθύνες εκείνων που έκαναν όσα έκαναν και οδήγησαν τελικώς σε τραγωδία την Κύπρο και το Έθνος. Ενώπιον αυτής της τραγικής καταστάσεως, κατέληξα δεν θα είχα αντίρρηση να συμμετάσχω σε μια κυβέρνηση ή να την υποστηρίξω μη συμμετέχων. Υπό ένα μόνον όρο: Ότι θα μετάσχει σε αυτήν και η Ένωση Κέντρου. Και δια της χειρός μου έδειξα εκείνη τη στιγμή τον καθήμενο ακριβώς απέναντι μου κ. Γ. Μαύρο. Είπα ακόμη ότι είμαι σύμφωνος να σχηματισθεί αμέσως πολιτική κυβέρνηση αλλά ότι θα εχρειάζοντο μερικές ώρες απλώς για να συνεννοηθούμε επί του καταλόγου των υπουργών κ.λ.π. Προσέθεσα όμως ότι κυβέρνηση με ευρύτατη αποδοχή μπορεί να σχηματίσει και ο Κων. Καραμανλής, την οποία εγώ τουλάχιστον θα υπεστήριζα, είτε μετέχοντας, είτε όχι. Ο πρόεδρος Γκιζίκης παρενέβη για να πει ότι δεν ήταν εύκολο κατά τη γνώμη του να βρεθεί ο Κ. Καραμανλής. Και μέχρι της αφίξεώς του μεσολαβούσε αρκετός χρόνος, πράγμα που δεν θα ήταν σκόπιμο υπό τις παρούσες στιγμές. Η συζήτηση συνεχίστηκε. Τον λόγο έλαβε ο κ. Μαύρος, ο οποίος ευρέθη σύμφωνος μαζί μου, αλλά είπε ότι θα επιθυμούσε να διακόψομε, ώστε να μπορέσει να έλθει σε επαφή και με ορισμένα στελέχη της Ε.Κ. για να τα ενημερώσει σχετικά. Μίλησαν και άλλοι, οι οποίοι ευρέθησαν σύμφωνοι επί της ανάγκης να υπάρξει κυβέρνηση, η οποία να σχηματισθεί αμέσως. Οι περισσότεροι επρότειναν τη λύση Καραμανλή. Δύο – τα ονόματα των οποίων δεσμεύομαι να αναφέρω – επρότειναν και δύο άλλες λύσεις και τέλος ο κ. Μαρκεζίνης συνέστησε κυβέρνηση μόνο υπό τον κ. Ξανθόπουλο-Παλαμά.
Στη σύσκεψη παρέλειψα να πω ότι παρεβρίσκοντο και οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίοι βεβαίωσαν ότι ο στρατός αποσύρεται στα έργα του. Ότι αποτελεί απόφαση των Ενόπλων Δυνάμεων να παραδώσουν την εξουσία σε πολιτική κυβέρνηση και ότι θα βοηθήσουν με όλα τα μέσα για να επιτύχει το έργο της. Τελικά μείναμε σύμφωνοι να διακόψουμε για τις 8:30 το βράδυ, με τη συμφωνία να σχηματίσω κυβέρνηση εν συνεργασία με την Ένωση Κέντρου. Φύγαμε γύρω στις 5:30. Ο κόσμος έξω από τα Παλαιά Ανάκτορα παραληρούσε. Η νεολαία είχε ξεχυθεί στους δρόμους και ξεσπούσε σε ενθουσιώδεις εκδηλώσεις. Για να έλθω στο Πολιτικό Γραφείο από την οδό Ξενοκράτους, όπου μένω, χρειάστηκα περίπου 45 λεπτά της ώρας. Το αυτοκίνητό μου με δυσκολία διέσχισε το κατάστρωμα της οδού Ακαδημίας.

Οι νέοι ιδίως παραληρούσαν. Ήταν μία στιγμή συγκλονιστική, μαζί και δραματική. Επέστρεψα κατ’ευθείαν στο σπίτι μου, όπου μετά μία ώρα συνάντησα πάλι τον κ. Μαύρο και ανταλλάξαμε απόψεις καταρτίζοντας τον κατάλογο των υπουργών. Γύρω στις 7:00 χτυπά και πάλι το τηλέφωνο. Ο στρατηγός Γκιζίκης μου ανήγγειλε ότι επικοινώνησε στο Παρίσι με τον Κ. Καραμανλή ο οποίος είχε δεχθεί να σχηματίσει κυβέρνηση και θα έφθανε στην Αθήνα τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης 24^ης Ιουλίου. Με πληροφόρησε επίσης ότι είχε δώσει εντολή στον πρεσβευτή της Ελλάδος στο Παρίσι κ. Καβαλιεράτο να φροντίσει για τη ναύλωση ειδικού αεροσκάφους που θα μετέφερε των τέως πρωθυπουργό στην Αθήνα. Απήντησα στον στρατηγό ότι είμαι ευτυχής διότι υπήρξε λύση με την οποία συνέπιπτε η γνώμη των περισσοτέρων που ελάβαμε μέρος στη σύσκεψη. Και μείναμε σύμφωνοι να συναντηθούμε ύστερα από μία περίπου ώρα στο γραφείο του.

Η συνάντηση έγινε πράγματι στις 8:30. Παρουσία όλων ανηγγέλθει η δοθείσα λύση. Ο κ. Γκιζίκης ανέφερε τις στιχομυθίες του με τον Κ. Καραμανλή και είπε να παραμείνουμε εκεί όχι βέβαια εν συσκέψει, κυρίως για να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, αφού δεν υπήρχε κυβέρνηση, τη δυσχερεστάτη κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα και να λάβομε αν εχρειάζετο ορισμένες αποφάσεις. Και πράγματι περί τις 10:00 το βράδυ, ο στρατηγός Γκιζίκης πήρε ένα τηλεφώνημα από τον κ. Κληρίδη από τη Λευκωσία. Του απηύθυνε δραματική έκκληση. Οι Τούρκοι έσφαζαν και λεηλατούσαν τα πάντα. Και επρόκειτο να εξαπολύσουν μεγάλη επίθεση κατά της Λευκωσίας. Αποφασίσαμε αμέσως να απευθυνθούμε στον Αμερικανό υπουργό των Εξωτερικών κ. Κίσσιγκερ. Επρότεινα αμέσως να κληθεί ο Αμερικανός πρεσβευτής κ. Τάσκα και εν συνεχεία ο Βρετανός πρεσβευτής κ. Χούπερ για να καταστήσουμε μέσω αυτών ενήμερους τις κυβερνήσεις των και να ζητήσουμε την επέμβασή των για να αποτραπεί η αιματοχυσία στη Μεγαλόνησο. Μετά από λίγα λεπτά έφθασε ο κ. Τάσκα. Του είπαμε τα καθέκαστα. Και του ζήτησα να πάρει στο τηλέφωνο τον κ. Κίσσιγκερ στην Ουάσινγκτον και να μου τον δώσει να του μιλήσω. Η τηλεφωνική επαφή έγινε αμέσως. Του εξέθεσα την κατάσταση στην Κύπρο, του είπα ότι η Ελλάς ολόκληρος είναι επί ποδός πολέμου, ότι δεν είμεθα υπεύθυνοι δι’ ότι συμβεί από στιγμή σε στιγμή και του ετόνισα ότι έχει χρέος να επικοινωνήσει αμέσως με τον Τούρκο πρωθυπουργό κ. Ετζεβίτ, για να τον καταστήσει ενήμερο των ελληνικών προθέσεων και να του ζητήσει τέλος να ματαιώσει τη σχεδιαζόμενη κατά της Λευκωσίας επίθεση. Ομολογώ ότι ο κ. Κίσσιγκερ μου μίλησε με κατανόηση και μου υπεσχέθη ότι μόλις έκλεινε το ακουστικό, θα επικοινωνούσε με την Άγκυρα, αμέσως δε θα με έπαιρνε για να με ενημερώσει σχετικώς. Τον παρακάλεσα να μην διακόψει για να του μιλήσει στο τηλέφωνο και ο κ. Γ. Μαύρος, ο οποίος πράγματι του ανέπτυξε δι’ ολίγων την κατάσταση και του επεσήμανε το πόσο αναγκαίο ήταν να παρέμβει ο ίδιος, προσωπικώς, για να αναγκάσει τους Τούρκους να σταματήσουν την αιματοχυσία. Στο μεταξύ ο κ. Μαύρος πήρε στο τηλέφωνο τον Βρετανό πρεσβευτή κ. Χούπερ και τον παρεκάλεσε να έλθει το ταχύτερο στο γραφείο του κ. Γκιζίκη. Το ίδιο έκανα και εγώ, παίρνοντας στο τηλέφωνο τον πρεσβευτή της Δυτικής Γερμανίας κ. Όνκεν. Οι δύο διπλωμάτες ήλθαν αμέσως, ο ένας μετά τον άλλον στα Παλαιά Ανάκτορα. Τους ενημερώσαμε και τους ζητήσαμε να παρέμβουν. Ο κ. Χούπερ μας δήλωσε ότι η κυβέρνησή του ήδη είχε ειδοποιήσει και προέβαινε στα αναγκαία διαβήματα προς την Άγκυρα. Ο κ. Όνκεν είπε ότι σπεύδει αμέσως στην πρεσβεία για να ενημερώσει τη Βόννη. Μετά μία ώρα ακριβώς εκείνη τη στιγμή – ήταν περίπου 1:30 π.μ της Τετάρτης – μας πήρε στο τηλέφωνο ο κ. Κίσσιγκερ για να μου πει ότι μίλησε με τον κ. Ετζεβίτ ο οποίος του υπεσχέθη ότι δεν θα γίνει επίθεσις εναντίον της Λευκωσίας. Μετά το τηλεφώνημα Κίσσιγκερ ενημερώθηκε ο κ. Κληρίδης, ο οποίος ανησυχούσε τρομερά. Τον καθησυχάσαμε και του είπαμε ότι κάναμε ότι είναι δυνατόν για να βοηθήσουμε τον αγώνα της Μεγαλονήσου. Και φθάνουμε στην άφιξη του κ. Καραμανλή. Το τι διημείφθη είναι ήδη γνωστό. Του είπαμε ότι υποστηρίζουμε την κυβέρνησή του κατά τρόπο αμέριστο. Εγώ δε ότι συμπαρίσταμαι απολύτως στο έργο του, είτε μετέχων, είτε μη μετέχων αυτής. Ο κ. Καραμανλής δικαιολογημένως ζήτησε μικρή πίστωση χρόνου για να ενημερωθεί πληρέστερα επί της καταστάσεως, ύστερα από 11ετή περίπου απουσία του από τη χώρα. Τελικά όμως διεπίστωσε και εκείνος ότι έπρεπε να κερδίσουμε και αυτές τις λίγες ώρες. Εκείνο το βράδυ έπρεπε να υπάρξει πρωθυπουργός της Ελλάδος».

Π. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ακολουθεί το πόνημά μου «Σκόρπιες αναμνήσεις από την επταετία με τη Δημοκρατία στον γύψο»

με προσωπικά βιώματα και μαρτυρίες κατά τη διάρκεια της σκοτεινής 7ετίας της Χούντας.

Σκόρπιες αναμνήσεις από την επταετία με τη Δημοκρατία στο γύψο

Με αφορμή την 21η Απριλίου 1967 ο Μιχ. Ξυλοπόδης ανασύρει στη μνήμη του προσωπικές περιπέτειες, ποδοσφαιρικά γεγονότα και ευτράπελες καταστάσεις από μια περίοδο βιασμού της Δημοκρατίας.

Πέρασε μισός και πλέον αιώνας από τότε που η Χούντα των «Απριλιανών Εθνοσωτήρων» κατέλαβε την εξουσία, καταλύοντας τη Δημοκρατία, προτάσσοντας τα τανκς για να επικρατήσει η… επανάσταση. Η παραμονή στην εξουσία των πραξικοπηματιών διήρκεσε μία εφιαλτική επταετία, κατά την οποία ο ελληνικός λαός υφίστατο παντοειδή καταπίεση.

Αυστηρότατη λογοκρισία είχε επιβληθεί στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που με την άσκηση συνεχούς προπαγάνδας αποσκοπούσαν και επεδίωκαν την πλύση εγκεφάλου των πολιτών. Το δικτατορικό καθεστώς απαγόρευσε τις διαδηλώσεις, την κυκλοφορία ορισμένων εφημερίδων και την ελευθερία έκφρασης. Η τρομοκρατία σε όλο της το μεγαλείο, ελπίζοντας ότι τοιουτοτρόπως θα διαιωνίζετο η παραμονή του στην εξουσία.

Το τέλος της σκοτεινής επταετίας των Συνταγματαρχών έληξε άδοξα το 1974, μετά την απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και την εν συνεχεία επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όταν υπήρχε ορατός κίνδυνος Ελληνοτουρκικής σύρραξης. Τότε εγκατέλειψαν την εξουσία, αφού προηγήθηκε μία γενική επιστράτευση που στέφθηκε από πλήρη αποτυχία! Ήμουν επιστρατευμένος επί τρίμηνο. Τους δύο πρώτους μήνες ήμασταν χωρίς στολές (με τα πολιτικά μας ρούχα), δεκαπέντε δε ημέρες προτού αποστρατευτούμε μας χορηγήθηκε οπλισμός!

Το 1964 υπηρέτησα μέρος της στρατιωτικής μου θητείας στο 485 Τ/Δ- Τάγμα Διαβιβάσεων σαν γραφέας Κέντρου Επικοινωνιών, που είχε έδρα τη Λάρισα. Διοικητής του Τάγματος ήταν ο Αντισυνταγματάρχης Στέφανος Καραμπέρης, που έμελε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επικράτηση της Χούντας στη Θεσσαλονίκη. Στη δράση του χουντικού αυτού Αξιωματικού αναφέρεται εκτενώς ο δημοσιογράφος Νίκος Κακαουνάκης στο βιβλίο του «2.650 Μερόνυχτα Συνωμοσίας», το οποίο ανεπιφύλακτα συστήνω. Δικάστηκε με τους πρωταίτιους πραξικοπηματίες Παπαδόπουλο, Παττακό κ.λπ., καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών και καθαιρέθηκε.
Αμέσως μετά την επικράτηση της Χούντας δόθηκε εντολή να σφραγιστούν όλα τα κυνηγετικά όπλα. Οι κάτοχοι των κυνηγετικών όπλων έπρεπε να τα προσκομίσουν άμεσα στα κατά τόπους Αστυνομικά Τμήματα προς σφράγιση.
Αποσύρθηκαν περίπου είκοσι βιβλία από τα βιβλιοπωλεία, τα οποία η Χούντα έκρινε «ακατάλληλα».
Την παραμονή της κηδείας του Γεωργίου Παπανδρέου το 1968, οι πραξικοπηματίες, μέσω ραδιοφώνου (η τηλεόραση στην Ελλάδα ήλθε το 1970), ανακοίνωναν ότι κατά την ημέρα της κηδείας ομάδες αναρχικών θα προκαλούσαν επεισόδια. Και τούτο για να αποτρέψουν τον κόσμο από το να παραβρεθεί στην κηδεία. Την ημέρα της κηδείας πήγα και στάθηκα στο πεζοδρόμιο του Ζαππείου, ακριβώς απέναντι από την οδό Φιλελλήνων. Μετά το πέρας της νεκρώσιμης ακολουθίας, η νεκρώσιμη πομπή ακολούθησε τη διαδρομή: οδός Μητροπόλεως, πλατεία Συντάγματος, οδός Φιλελλήνων, Λεωφόρος Συγγρού, κατευθυνόμενη προς το Α’ νεκροταφείο Αθηνών. Μόλις η νεκροφόρα εισήλθε από την οδό Φιλελλήνων στη Λεωφόρο Συγγρού, εμφανίστηκαν από το πουθενά περίπου 20 στρατιώτες και σχημάτισαν κλοιό, εμποδίζοντας τοιουτοτρόπως το πλήθος που ακολουθούσε να εισέλθει στη Λεωφόρο Συγγρού! Προπορευόταν λοιπόν η νεκροφόρα αποκομμένη από τον κόσμο!
Όταν επεκράτησαν οι πραξικοπηματίες, Δήμαρχος Χίου ήταν ο δικηγόρος Σωκράτης Χέλιος. Κάποιο πρωί εμφανίστηκε στα γραφεία της εταιρείας «Μιχαλινός» στον Πειραιά κρατώντας ένα μπλοκάκι και ήθελε να κόψει απόδειξη 3.000 δρχ. με το αιτιολογικό για να αντιμετωπιστούν τα έξοδα δεξίωσης που δόθηκε προς τιμήν του πραξικοπηματία Στυλ. Πατακού κατά την επίσκεψη του στη Χίο. Ο διευθυντής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, μακαρίτης Νίκος Μίχαλος, ένας Άγιος άνθρωπος στον οποίο απευθύνθηκε, του είπε να συναντηθούν προς τούτο στο γραφείο της Χίου, όπου θα μετέβαινε λίαν συντόμως, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί, και έτσι ο Δήμαρχος αποχώρησε άπρακτος!
Οι πραξικοπηματίες κυκλοφόρησαν και χουντικά κέρματα.
Υπήρχε απόφαση οι Χουντικοί να ενταφιάζονται σε εμφανή σημεία στα νεκροταφεία.
Με πρωτοβουλία του πραξικοπηματία Στυλ. Πατακού εορτάζετο η πολεμική αρετή των Ελλήνων επί ένα έτος.

Το περίφημο “slogan” «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, γραμμένο με κεφαλαία γράμματα σε πινακίδες, δέσποζε σε καίρια σημεία. Ο μακαρίτης Γεώργιος Παπανδρέου, σχολιάζοντας το, το γελοιοποίησε προσθέτοντας τη φράση «καθολικά διαμαρτυρoμένων».
Από την 21 Απριλίου, 1967, που εγκαταστάθηκαν οι δικτάτορες, η Ευρωπαϊκή Ένωση διέκοψε τη χορήγηση της σημαντικής ετήσιας οικονομικής βοήθειας που χορηγούσε στην Ελλάδα για να μπορέσει να γίνει πλήρες μέλος της Ε.Ο.Κ.. Έτσι για επτά χρόνια η Ελλάδα έχανε αυτή την οικονομική ενίσχυση επειδή δεν είχε δημοκρατική διακυβέρνηση. (πηγή πληροφόρησης περιοδικό ΤΙΜΕ).

Ο «ακροατής» (Αθανάσιος Κανελλόπουλος) με καθημερινές δημοσιεύσεις στο «ΒΗΜΑ» (28.04.1972- 16.11. 1973) στη στήλη «Αντίλαλοι» διακωμωδούσε και καυτηρίαζε τόσο το «αδιάβλητο» δημοψήφισμα του 92% της 29.09.1968 για το Σύνταγμα όσο και την αναγκαιότητα της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Χούντας, όσο γίνεται πιο συγκεκαλυμμένα λόγω της υφισταμένης λογοκρισίας, με την ζηλευτή τέχνη της γραφής που τον διέκρινε.
Το α) «Από σήμερον και μέχρι νεωτέρας διαταγής» και β) «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» καθημερινά μας υπενθύμιζαν τη… δημοκρατικότητα του τυραννικού καθεστώτος.
Ο μέγας μουσουργός Μίκης Θεοδωράκης στα χρόνια της Χούντας, εξόριστος ή κρατούμενος ων, έγραψε «Τα Τραγούδια Του Αγώνα».
Ο ενσαρκωτής της αντίστασης κατά της Χούντας, Αλέξανδρος Παναγούλης, έχασε τη ζωή του σε πολυσυζητημένο τροχαίο την Πρωτομαγιά του 1976.
Στα χρόνια της Χούντας κυκλοφορούσαν διάφορα ανέκδοτα μεταξύ των πολιτών. Εκείνο που έμεινε στη μνήμη μου, καθότι “septuagenarian” (75ετής), είναι το ακόλουθο: Η Ελλάδα θα μετονομαστεί Παττακιστάν για να τιμηθεί … η προσωπικότητα, … το έργο και … η προσφορά του δεύτερου τη τάξει χουντικού Στυλιανού Παττακού.
Επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου απεστάλησαν, με κάθε μυστικότητα, τμήματα Στρατού στην Κύπρο. Ο δικτάτορας, Γεώργιος Παπαδόπουλος, αιφνιδίως τα απέσυρε. Και ο σχολιασμός του Γέρου της Δημοκρατίας: «Οι φαύλοι εξόπλισαν την Κύπρο και οι ενθοσωτήρες την αφόπλισαν».
Επάνοδος στην ομαλότητα. Ο Εθνάρχης Κων/νος Καραμανλής μετά την τραγωδία της Κύπρου, κληθείς, επανέκαμψε από το εξωτερικό τον Ιούλιο του 1974, για να αντιμετωπιστεί το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει η χώρα και να οδηγηθεί ο τόπος σε εκλογές. Απήλλαξε δε τους συνεργάτες της Χούντας, ο αριθμός των οποίων κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητος ήταν, από κάθε κατηγορία, με το περίφημο «Στιγμιαίο το αδίκημα».

Ο ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ … ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΡΟΜΑΙΝ ΑΡΓΥΡΟΥΔΗ

Ο Στυλ. Παττακός επανειλημμένα είχε δημόσια εκδηλώσει την πρόθεσή του ο Ολυμπιακός να μετονομαστεί σε Οικουμενικός, κάτι που θεωρούσα εξοργιστικό.
Πρόεδρος του Ολυμπιακού είχε τοποθετηθεί από τη Χούντα ο Συνταγματάρχης Κων/νος Μπουζάκης. Το άτομο αυτό φοβόταν τα αεροπορικά ταξίδια, τα οποία και απέφευγε. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του και μετά το πέρας ποδοσφαιρικού αγώνα που παρακολούθησε στη Βόρεια Ελλάδα, κατά την επιστροφή του οδικώς στην Αθήνα σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα.
Αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού είχε τοποθετηθεί από τη Χούντα ο Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Παπαποστόλου, ο οποίος καθόταν στον πάγκο μαζί με τους αναπληρωματικούς ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού.
Τα χρόνια εκείνα που δεν υπήρχε τηλεόραση έπρεπε κανείς να πάει στο γήπεδο για να παρακολουθήσει κάποιον ποδοσφαιρικό αγώνα. Όταν δε ο αγώνας ήταν σημαντικός, η εξασφάλιση εισιτηρίου ήταν πολύ δύσκολη. Θυμάμαι, λοιπόν, ότι πριν από έναν τέτοιο σημαντικό παιχνίδι, το 1968, είχα στηθεί περίπου επί τρίωρο έξω από τα εκδοτήρια στου Σταδίου Καραϊσκάκη, στον Πειραιά, για να αγοράσω ένα εισιτήριο. Ήμουν στην κεφαλή της ουράς, όπου ξάφνου εμφανίζονται από το πουθενά 4-5 υπαξιωματικοί του Στρατού Ξηράς και αρχίζουν, δήθεν, να συνομιλούν μεταξύ τους σε κύκλο, δίπλα από την κεφαλή της ουράς. Τότε ρώτησα ένα χωροφύλακα, υπεύθυνο της τήρησης της τάξης της σειράς προτεραιότητας «εδώ θα μείνουν, δεν θα μπουν στη σειρά;» Και η απάντηση του χωροφύλακα: «έχουμε εντολή να εξυπηρετούμε τις ένοπλες δυνάμεις». Έτσι οι υπαξιωματικοί ήταν οι πρώτοι που αγόρασαν εισιτήρια, παρότι ήλθαν περίπου τρεις ώρες μετά από εμένα και δεν περίμεναν περισσότερο από πέντε λεπτά της ώρας.
* Την περίοδο της δικτατορίας στην ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού αγωνίζονταν ο Ελληνογάλλος ποδοσφαιριστής Ρομαίν Αργυρούδης. Αυτός ο ποδοσφαιριστής κάποτε μετέβη στη Γαλλία για ολιγοήμερη παραμονή. Επειδή κατά την εκεί παραμονή του, ερωτηθείς από δημοσιογράφους, έκανε δηλώσεις που αφορούσαν την κατάσταση στην Ελλάδα, η Χούντα του απαγόρευσε να επιστρέψει. Έτσι ο Ολυμπιακός – και κατ’ επέκταση το ελληνικό ποδόσφαιρο – στερήθηκε των υπηρεσιών ενός έξοχου ποδοσφαιριστή.
Ο χουντικός Στυλιανός Παττακός παρακολουθούσε επίσημο αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ ΠΑΟ- Ολυμπιακού στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας το 1968. Κάποια στιγμή, χωρίς να συντρέχει λόγος, διέκοψε τον αγώνα, κάλεσε τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Γιώργο Σιδέρη και του σύστησε να αγωνίζεται ηρεμότερα.
«Κάθε πόλη και γήπεδο, κάθε χωριό και γυμναστήριο» ήταν το “motto” του «αναμορφωτή» του αθλητισμού, χουντικού Συνταγματάρχη Κων/νου Ασλανίδη.
Ο τελικός αγώνας ποδοσφαίρου Κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού που διεξήχθη στο στάδιο Γεώργιος Καραισκάκης, στις 9 Ιουλίου 1969, παίχτηκε «στα ζάρια». Η Χούντα αποφάσισε σε περίπτωση ισοπαλίας «να στρίψουν τη δεκάρα» για να αναδειχθεί ο νικητής. Τυχερός του «ΛΟΤΤΟ» ο ΠΑΟ! Σε πελάγη ευτυχίας ο αρχηγός του «τριφυλλιού» Μίμης Δομάζος, για την…πανάξια κατάκτηση του τροπαίου!

«Εξέχουσες μορφές» της Χούντας των Συνταγματαρχών:

Ζωητάκης Γεώργιος – «Αντιβασιλέας».
Σπαντιδάκης Γρηγόριος – Σημαίνουσα… προσωπικότητα.
Οδυσσέας Αγγελής – Κορυφαία φυσιογνωμία.
Κωνσταντίνος Ασλανίδης – Επιφανής Εθνοσωτήρας.
Ντερτιλής Νικόλαος – Αμετανόητος αρχιχουντικός δολοφόνος.
Λαδάς Ιωάννης – Αρχιπραξικοπηματίας.
Ρουφογάλης Μιχαήλ – Αρχηγός της Κ.Υ.Π..
Ζαγοριανάκος Δημήτριος – Πιστός στο …καθήκον.
Μακαρέζος Νικόλαος – Ο τρίτος αδελφός.
Θεοφιλογιαννάκος Θεόδωρος – Αιμοσταγής αρχιβασανιστής.
Γεώργιος Γεωργαλάς – Ο θεωρητικός της χουντικής προπαγάνδας.

Ο ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ ΣΕ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ

Υπηρετούσα στην Ανωτέρα Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Μηχανικών Χίου σαν καθηγητής Αγγλικής με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου αορίστου χρόνου. Το έτος 1973 εξαναγκάστηκα σε παραίτηση από το δικτατορικό καθεστώς. Ο εξαναγκασμός μου σε παραίτηση ήταν απόρροια κάποιας δράσης μου, που δεν ήταν αρεστή στη Χούντα.

Τοποθετήθηκε άλλος καθηγητής στη θέση μου, είκοσι οχτώ (28) ημέρες προτού υποβάλω την παραίτηση μου. Για το ιστορικό αναφέρω ότι ο τότε Αντιπλοίαρχος Λ.Σ., Χρυσανθακόπουλος Ι., ήταν διευθυντής του Τμήματος Ναυτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας και υποδιευθυντής/ εισηγητής ο Αντιπλοίαρχος Λ.Σ. Βλάχος Αντώνιος .(Μεταπολιτευτικά τον συναντάμε, με το βαθμό του Πλοιάρχου, στη θέση του Διευθυντή του ίδιου Τμήματος). Διοικητής δε στην ΑΔΣΕΝ/Μ/Χίου ήταν ο Υποπλοίαρχος Λ.Σ. Κορομάντζος Αλέξανδρος, ένα άτομο που ποτέ δεν θα ήθελα να ξανασυναντήσω, αυτό το τονίζω και το υπογραμμίζω. Μετά την «κατάρρευση» της Χούντας και κατόπιν σχετικής αιτήσεώς μου, η Επιτροπή του άρθρου 12 του Ν.1232/1982 με το με ημερομηνία 10/11/1982 πρακτικό της συνεδρίασής της έκανε ΟΜΟΦΩΝΑ δεκτή την αίτηση μου, ότι πράγματι εξαναγκάστηκα σε παραίτηση. Για να ενεργοποιηθεί όμως η ΟΜΟΦΩΝΗ αυτή απόφαση της Επιτροπής, έπρεπε ακολούθως το Υ.Ε.Ν. να εκδώσει απόφαση αποκατάστασης και επαναφοράς μου στην Υπηρεσία. Εδώ συνάντησα πρωτοφανή κωλυσιεργία εκ μέρους των ανδρών του Λιμενικού Σώματος που υπηρετούσαν στο Τμήμα Ναυτικής Εκπαίδευσης του Υ.Ε.Ν. και πεισματικά απέφευγαν να εκδώσουν τη σχετική απόφαση. Αξίζει να αναφερθεί το πρωτόγνωρο και πρωτάκουστο, το Υπουργείο Γεωργίας με το αρ. πρωτ. 319738/26-10-1984 έγγραφο του να υποδεικνύει στο Υ.Ε.Ν. ότι έπρεπε να εκδώσει την προαναφερόμενη απόφαση επαναφοράς μου στην Υπηρεσία, δηλαδή το αυτονόητο. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι ο Πλωτάρχης του Λιμενικού Σώματος Πουλημένος Α., που υπηρετούσε τότε στη Διεύθυνση Ναυτικής Εκπαίδευσης του Υ.Ε.Ν., ήταν ο μοναδικός αξιωματικός που παρόλο άγνωστος μου, μου συμπαραστάθηκε και ενδιαφέρθηκε για την περίπτωση μου. Του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ! Κατά πληροφορίες, λίγο αργότερα, αποστρατεύτηκε τη αιτήσει του, γεγονός που ουδόλως με εξέπληξε. Τελικά το θέμα τακτοποιήθηκε μετά εξαετίας, έπειτα από ενέργειες του μακαρίτη βουλευτή Χίου, Αθανάσιου Βαρίνου, με την έκδοση του με αρ. πρωτ. 4311.2/142/89-09 Οκτωβρίου 1989 εγγράφου του ΥΕΝ, υπογεγραμμένου από τον Διευθυντή Σπουδών Γεώργιο Μαργέτη (ΠΕ – Α’), όπου αναφέρεται ότι επανέρχομαι στην Υπηρεσία ως ΜΗΔΕΠΟΤΕ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙΣ (ΦΕΚ 210/28.9.89 Τεύχος Γ΄). Δυστυχώς απαιτήθηκαν έξι ολόκληρα χρόνια ανείπωτης ταλαιπωρίας για να ολοκληρωθεί μια διαδικασία που μπορούσε και έπρεπε να έχει περατωθεί αυθημερόν!

Το 1972 προσελήφθη στη Διεύθυνση Ναυτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας ο Άγγλος συγγραφέας σχολικών βιβλίων, John Millington-Ward, για να επιβλέπει και να συντονίζει τους καθηγητές του μαθήματος της Αγγλικής στις Σχολές του Εμπορικού Ναυτικού. Επρόκειτο για άτομο τρίτης ηλικίας με αναπηρία (βάδιζε μετά δυσκολίας χρησιμοποιώντας μπαστούνι ), η οποία σύμφωνα με τα λεγόμενά του υπήρξε προϊόν πολεμικής δράσης. Παραμένουν δε αδιευκρίνιστες οι συνθήκες πρόσληψης ως και απομάκρυνσής του. Προφανώς το γεγονός του ότι μεθόδευε τη σταδιακή αντικατάσταση των Ελλήνων καθηγητών Αγγλικής με ομοεθνείς του, να ήταν ο λόγος της μονοετούς παρουσίας του. Οι ιδιαιτερότητες της περίπτωσης οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ίσως λειτουργούσε σαν πράκτορας των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών.

Το 1965 υπηρέτησα μέρος της στρατιωτικής μου θητείας στο γραφείο της Ελληνικής Στρατιωτικής Αντιπροσωπίας (NMR) National Military Representative, στο Ανώτατο Στρατηγείο των εν Ευρώπη Συμμαχικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ (SHAPE) Supreme Headquarters Allied Powers Europe με έδρα το Παρίσι. Ο επί δικτατορίας Ιωαννίδη «Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων» στρατηγός Γρηγόρης Μπονάνος, Αντισυνταγματάρχης ων, μας επεσκεύθη στο στρατηγείο 3-4 φορές. Άτομο μετρίου αναστήματος, το οποίο κατά την κρίση μου δεν είχε κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα.

1965: Εορταστική εκδήλωση στην είσοδο του Ανώτατου Στρατηγείου του ΝΑΤΟ στο Παρίσι, παρουσία της Audrey Hepburn.

Ο αρχισυνομώτης Στέφανος Καραμπέρης, στον οποίο γίνεται μνεία στο πόνημα μου, καταδικάστηκε στις 23 Αυγούστου του 1975 σε κάθειρξη 15 ετών κατά συγχώνευση για στάση και εσχάτη προδοσία, ως επίσης σε 5ετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για τη συμμετοχή του στην επικράτηση του καθεστώτος της 21^ης Απριλίου. Καθαιρέθηκε δε με Προεδρικό Διάταγμα και υποβιβάστηκε στον βαθμό του στρατιώτη στις 21 Ιουνίου 1976.

Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας

Ο Καραμανλής ορκίστηκε, μόνος, ως πρωθυπουργός, στις 4:15 το πρωί, της 24/07/1974 από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Σεραφείμ, παρουσία του «Προέδρου της Δημοκρατίας», στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη. ( Η Κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας ορκίστηκε σε κλιμάκια τις επόμενες ημέρες).

Την επομένη, 25 Ιουλίου, πριν από 46 χρόνια, ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα για την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος: κατάργηση του στρατοπέδου της Γυάρου, απόλυση όλων των κρατουμένων, αμνήστευση όλων των πολιτικών αδικημάτων και απόδοση της ιθαγένειας στους πολίτες από τους οποίους την είχε στερήσει η δικτατορία του 1967. Στις άμεσες επιδιώξεις της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας συμπεριλαμβάνονταν η αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας και η διαμόρφωση κλίματος Εθνικής Ενότητας, η αποδιοργάνωση του πλέγματος εξουσίας της δικτατορίας, η αποκατάσταση του πολιτικού ελέγχου στο στράτευμα, η προετοιμασία για τη διενέργεια εκλογών και η αντιμετώπιση της κρίσης στην Κύπρο. Την ίδια ημέρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απευθυνόμενος με διάγγελμά του προς το Έθνος ζήτησε, μεταξύ άλλων, συμφιλίωση ΛΑΟΥ και ΣΤΡΑΤΟΥ. Στη δε συνέντευξή του στην ελληνική κρατική τηλεόραση στις, 13 Νοεμβρίου 1974, υποστήριξε, «… παρέλαβα χάος και καμμένη γη».

Το πραξικόπημα στην Κύπρο

Το πραξικόπημα και η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας από τη Χούντα Ιωαννίδη (στις 25/11/1973… αντικατέστησε εκείνη του Γεωργίου Παπαδόπουλου), στις 15 Ιουλίου 1974, καθώς και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο πέντε μέρες μετά, οδήγησαν στην κατάρρευση το στρατιωτικό καθεστώς και δημιούργησαν κενό εξουσίας στην Ελλάδα. Ο δικτάτορας Ιωαννίδης, και οι « συνεργάτες » του χουντικοί αξιωματικοί, οι οποίοι πραγματοποίησαν το πραξικόπημα, θεωρούσαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο το κύριο εμπόδιο για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Το πραξικόπημα Ιωαννίδη, πάντως, απετέλεσε ιστορική ευκαιρία για την Άγκυρα να επέμβει στην Κύπρο, επικαλούμενη παράβαση των Συνθηκών και του Συντάγματος του 1960, και να καταλάβει τελικά το 36% του εδάφους της μεγαλονήσου. Αν και η κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος επανήλθε στο νησί τον Δεκέμβριο του 1974, εξακολουθούσε να αναγνωρίζεται ως η μόνη νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η πραγματική κατάσταση στο νησί είχε ανατραπεί εκ θεμελίων και παραμένει αμετάβλητη μέχρι σήμερα.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Είναι έξω από κάθε αμφιβολία ότι το μοιραίο για την Κύπρο πραξικόπημα της 15.7.1974, που ΣΤΟΧΟ είχε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, αποφασίστηκε από τους:

Φαίδωνα Γκιζίκη, «Πρόεδρο της Δημοκρατίας»
Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο, «Πρωθυπουργό»
Δημήτριο Ιωαννίδη, «Αρχηγό της Χούντας»
Γρηγόριο Μπονάνο, «Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων».

με ειδικότερη εισήγηση του Δημ. Ιωαννίδη, που επίμονα υποστήριζε, ότι ο Μακάριος ήταν εθνικά απαράδεκτος και επικίνδυνος.

Βασιλικό πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου 1965

«Μαύρος» μήνας ο Ιούλιος. Ξυπνά εφιαλτικές μνήμες. Το Παλάτι επεδίωκε τη διάσπαση της Ένωσης Κέντρου. Η αρχή των δεινών ήταν η 15^η Ιουλίου 1965 με το βασιλικό πραξικόπημα και τις κυβερνήσεις των αποστατών με πρώτη τη βραχύβια κυβέρνηση Νόβα (15/07/1965 – 20/08/1965). Ξεκινούσε η εποχή της αποστασίας με ΜΟΧΛΟ τον Κ. Μητσοτάκη. Χρειάστηκαν τρεις μήνες και τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις για να σχηματισθεί, με τη σύμπραξη της ΕΡΕ, βιώσιμη κυβλερνηση. Τοιουτοτρόπως η κατακερμάτιση της Ένωσης Κέντρου είχε πραγματοποιηθεί προς τέρψιν του δίδυμου Βασιλέα/Μητσοτάκη, που πρωτοστάστησαν και πρωταγωνίστηκαν για την πραγμάτωση αυτού του στόχου (ο πρώτος εκθρονίστηκε από τη Χούντα το 1973, ο δεύτερος «εκθρονίστηκε» από τον Αντώνη Σαμαρά τον Σεπτέμβρη του 1993-«μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις»). Εξυπακούεται ότι ο τόπος έπρεπε να είχε οδηγηθεί σε εκλογές μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου από το Παλάτι.

Ο λαός μας, με το αλάθητο ένστικτό του, καταδίκασε στη συνείδησή του, τους κατά τον Γεώργιο Παπανδρέου «προδότες» της Δημοκρατικής Παράταξης. Τους βουλευτές, δηλαδή, εκείνους της Ένωσης Κέντρου, που πρόδωσαν την λαϊκή εντολή και έγιναν πρόθυμοι συνεργοί στα σχέδια του παραθεσμικού κατεστημένου και των δυνάμεων της ανωμαλίας που προετοίμαζαν τη δικτατορική εκτροπή. Το αλάνθαστο λαϊκό αισθητήριο είχε ξεχωρίσει και τον αδιαμφισβήτητο εγκέφαλο εκείνου του άθλιου εγχειρήματος, που δεν ήταν άλλος από τον Κ. Μητσοτάκη, τον οποίον ο Ανδρέας Παπανδρέου συχνά αποκαλούσε «εφιάλτη». Για τον ρόλο του Κ. Μητσοτάκη ως Αρχιαποστάτη και εγκέφαλου της συνωμοσίας , έχουμε και τη μαρτυρία του Ανδρέα Παπανδρέου στο βιβλίο του «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα», που γράφτηκε στην περίοδο της δικτατορίας. Ο Μητσοτάκης και οι οπαδοί του εισέπραξαν τη λαϊκή καταδίκη, όπως ακριβώς είχαν προβλέψει ότι θα συμβεί, ο Ανδρέας και ο πατέρας του και τούτο γιατί η αποστασία του Μητσοτάκη συγκλόνισε τους οπαδούς της Ένωσης Κέντρου, καθώς ήταν διαφορετικό πράγμα να πρωταγωνιστείς σε έντονες έστω εσωκομματικές διαμάχες και εντελώς διαφορετικό να ΔΙΑΣΠΑΣ το κόμμα και να ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΣΣΕΣΑΙ με το Παλάτι. Το ότι η αποστασία εξυπηρέτησε τα σχέδια του πολιτικού κατεστημένου της εποχής, με τον καθοδηγητικό ρόλο του Παλατιού (της Κίρκης της Αυλής-«slogan» του Γ. Παπανδρέου),επιβεβαιώνεται και από τα γεγονότα, όπως και μαρτυρίες.

Οι πολιτικές τοποθετήσεις του αρχηγού του ΓΕΣ στρατηγού Βασίλη Καρδαμάκη (1959-1962) προκαλούν διαρκείς προστριβές, οξεία αντιπαράθεση και την μήνιν του τότε αρχηγού της Ένωσης Κέντρου Γ. Παπανδρέου, τον οποίον αποκαλεί «ανίκανο και ευτελή-ανάξιο ηγέτη του στρατεύματος».

ΜΙΧΑΗΛ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΞΥΛΟΠΟΔΗΣ