Η ΧΡΩΜΑΤΙΚΗ ΦΩΤΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΥΡΟΙΔΗ.

Γράφει ο Κώστας Ευαγγελάτος.

Ο Γιώργος Μαυροΐδης, Κύπριος στην καταγωγή, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1912 και πέθανε στην Αθήνα το 2003. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παρά το ενδιαφέρον του για την ζωγραφική οι τότε συνθήκες δεν του επέτρεψαν να ασχοληθεί. Το 1947 εντάχθηκε στο διπλωματικό σώμα μέχρι το 1959 που παραιτήθηκε, όταν εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Στη δεκαετία 1954-1964, μετά από την μελέτη των εικαστικών τάσεων στο Παρίσι το 1950-52, κατέκτησε το προσωπικό του ύφος: Δισδιάστατος χώρος, έντονα καθαρά χρώματα, δυναμική και εκφραστική πινελιά. Επιβλήθηκε στους πρωτοποριακούς κύκλους της εποχής, και έγινε ο σύνδεσμος ανάμεσα στον «ελληνοκεντρισμό» της γενιάς του 1930 και στη διεθνή ιδεολογία των νεότερων. Στη συνέχεια, οι βασικοί χαρακτήρες της δουλειάς του αποκρυσταλλώθηκαν με ευανάγνωστο ύφος και σε μια οργανωμένη εικονογραφία εξπρεσιονιστικής ατμόσφαιρας, κατεξοχήν ανθρωποκεντρική. Σχεδίαζε απευθείας με το χρώμα παρατηρώντας τα μοντέλα του, χτίζοντας τη σύνθεσή του άμεσα με βάση τους χρωματικούς συσχετισμούς και την πρόσπτωση του φωτός. Ενός φωτός φυσικού, τεχνητού ή αναδυόμενου εκ των έσω παραμορφώνοντας συχνά τις φιγούρες. Η γόνιμη θεωρητική του ενασχόλησή του με ζητήματα της αφηρημένης τέχνης και η μακρά θητεία του στον εξπρεσιονισμό, καθορίζουν τις αισθητικές κατευθύνσεις του ζωγραφικού έργου του. Παρακολουθούσα πάντα με ενδιαφέρον την δουλειά του καθηγητή Γιώργου Μαυροίδη. Είχα δει την αναδρομική έκθεση του στην Εθνική Πινακοθήκη το 1986 και πολλές εκθέσεις έργων του από το 1976 έως το 2003. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή μια έκθεση του το 1981 με σχέδια, με μια βιαιότητα στη γραφή, στο πνεύμα της σχεδιαστικής κληρονομιάς του Πικάσο, τα οποία διέφεραν πολύ από τις γνωστές συνθέσεις του με νεκρές φύσεις, τοπία και ανθρώπινες μορφές. Η ουσιαστική γνωριμία μας συνέβη το 1992 που ήμουν καλλιτεχνικός διευθυντής της Γκαλερί «Dada». Με την εξαιρετική ευφράδεια και την ευφυία του υπήρξε και για μένα σημαντικός δάσκαλος με την ευρεία έννοια του όρου. Η ευρύτητα των πνευματικών του οριζόντων και η προσωπική του γοητεία ήταν ένα κλειδί προσέγγισης του ζωγραφικού του τρόπου. Ενός τρόπου μαιευτικής του χρώματος που έχτιζε την σύνθεση με προσθαφαιρέσεις πινελιών και χειρονομιακή διάπλαση της υπαρξιακής οντότητας της μορφής .