Κύπρος – 20 Ιουλίου 1974 Τουρκική εισβολή ΑΤΤΙΛΑΣ Ι – ΙΙ

Ι5 του Ιούλη του 1974 στην μαρτυρική Κύπρο ξεσπά –αναπάντεχα- το πραξικόπημα.

Πέντε μέρες μετά, και στις 20 του μήνα οι Τούρκοι εισβάλουν στο νησί….

Αττίλας Ι, ο κωδικός ονομασίας του κατακτητικού-δολοφονικού σχεδίου.

Φωτιά και αίμα, βιασμοί, δολοφονίες, αιχμαλωσίες, προσφυγιά, αγνοούμενοι…

Όλα αυτά, εφιάλτης, ταινία τρόμου αλλά πραγματική κι όχι στο εκράν, που θα συνεχιστεί με τον Αττίλα ΙΙ το 15γουστο… Αύγουστος του 1974 και η αρχή του τέλους ενός εγκλήματος του τεμαχισμού της Κύπρου στα δυο, εγκλήματος χωρίς τιμωρία  αλλά με πολλά θύματα….

Κύπρος, η Κύπρος των Αχαιών αποίκων της του 3ο π .Χ., αιώνα, η Κύπρος του Αποστόλου Παύλου, η Ελληνική Κύπρος, που ‘χορεύει’ από τότε στο ρυθμό που της ‘παίζουν’ τα συμφέροντα του κεφαλαίου και περιμένει… περιμένει… δικαίωση….

Ας δούμε την μαύρη αυτή επέτειο αυτή όχι με στατιστικά στοιχεία αλλά μέσα από τα μάτια ενός Κύπριου ποιητή.

Ας δούμε τον όλεθρο της Κυπριακής γης με ένα ποίημα…

ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Δίχως όνειρα, δίχως ήρωες, πώς να ζήσει κανείς;

Το μυαλό φορτωμένο με τόσες σπασμένες κολόνες,

κορμούς δέντρων, σπασμένα κόκαλα… βουλιάζει.

Απομένει ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι

με την κάθε του γωνιά φορτωμένη από μνήμες:

Οι πρώτοι στίχοι χαραγμένοι στο γύψο του τοίχου

το κυπαρίσσι στη μέση της αυλής

με μια παραπλανητική επιγραφή χαραγμένη στο κορμί του:

Μεγάλο που ήταν το φεγγάρι… Κι αλήθεια,

νύχτες του Καλοκαιριού, φεγγάρι του Αυγούστου!…

Μεγάλο που ήταν το φεγγάρι μια  φορά

μέσα σε πέντε σταγόνες παρθενικό αίμα.

Ωστόσο δεν μπορώ να θυμηθώ που έκρυψα την φωτογραφία της.

Μια αγάπη από καιρό ξεχασμένη.

κι οι φωτογραφίες των φίλων, που νάναι τώρα που εκείνοι λείπουν.

Ένα μεγάλο κυπαρίσσι στη μέση της αυλής

αγκίστρωνε στο πέρασμα του το φεγγάρι.

…………………

Υπάρχουν ελπίδες, μας είπαν να είναι ζωντανοί,

αδήλωτοι αιχμάλωτοι σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης

ή σε κάποια κάτεργα ουρανίου κι’ ίσως μια μέρα να γυρίσουν.

Υπάρχουν ελπίδες να ζουν, να εργάζονται,

να βιάζονται να σταθούν στην ουρά για το συσσίτιο,

να δίνουν κουράγιο ο ένας στον άλλο, να τσακώνονται,

να βρίζονται.

Υπάρχουν ελπίδες πως κι εμείς

θα χαιρετίσουμε μια μέρα τη θάλασσα

με την παλιά γνωστή χειρονομία, κοιτάζοντας την άπληστα

όπως κοιτάζουμε μια ωραία γυναίκα.

Θ’ αποφύγουμε το θάνατο σ ένα πόλεμο,

τα δηλητηριώδη αέρια, τη ραδιενέργεια…

……………………

Το χαράκωμα στη μέση της αυλής

ήταν επικίνδυνο ακόμα και στις απλές βόμβες

Και σαν έγερνε η σκιά του κυπαρισσιού

ήταν εκτεθειμένο στο φεγγάρι. Τώρα θυμούμαι.

Έκρυψα τις φωτογραφίες των φίλων στο φεγγάρι

Κι εκείνη της κοπέλας, έφηβης παρθένας,

μέσα στο χαράκωμα. Τώρα περπατώ γυμνός σε ξένους τόπους.

Θυμάμαι πίσω στην πατρίδα

σαν πανιά των καραβιών στημένες οι σκηνές μέσα στον κάμπο

κι ανάμεσα τους ο παππούς σαν τη Γοργόνα

όλο ρωτούσε «Ζει;…»

Και ποιος έτσι και ποιος αλλοιώς;

«Ζει» , του λέγαν.

Καθώς ταξίδευε το στερνό του ταξίδι.

 

Η Εισβολή του ‘74 στην Κύπρο μέσα από την ποίηση, ποίηση ‘δημιούργημα Θεού’ για την καταγραφή-δυστυχώς-με το χέρι του δημιουργού-μικρού Θεού ποιητή έργων ‘Διαβόλων’…

Μεγάλο που ήταν το φεγγάρι.
Ποίημα του Κύπριου ποιητή Γιώργου Μολέσκη.
Ο Γιώργος Μολέσκης διακεκριμένος Κύπριος λογοτέχνης γεννήθηκε στη Λύση και σπούδασε Φιλοσοφία στη Σοβιετική-τότε- Ένωση. Ακολούθησαν σοβαρές μεταπτυχιακές σπουδές. Όμορφη χώρα ο τίτλος της πρώτης του ποιητικής συλλογής(1967). Άλλοι τίτλοι ποιητικών συλλογών του: Μεγάλο που ήταν το φεγγάρι (1980), Περαστική άνοιξη(1984) κλπ.

Ποιητής της αποκαλούμενης ‘γενιάς των ποιητών της εισβολής’.

Πηγή: Ανθολογία σύγχρονης Κυπριακής Ποίησης/εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ/1985.

Κείμενο

Τασσώ Γαΐλα

Αρθρογράφος-Ερευνήτρια

 

Σχετικές δημοσιεύσεις

Μία άποψη για το “Κύπρος – 20 Ιουλίου 1974 Τουρκική εισβολή ΑΤΤΙΛΑΣ Ι – ΙΙ”

  1. Ντινα

    Μαρτυρικη κυπρος

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.