Στις 9 Ιανουαρίου τρέχοντος έτους εξεδήμησεν εις Κύριον, «σ’ όμορφους κόσμους ηθικούς αγγελικά πλασμένους» η σεβαστή και αξιαγάπητη από όλους Μάλαμα Μιχ. Κασάπα. Η σύντομη αναφορά στην προσωπικότηά της επιβάλλεται για λόγους ευγνωμοσύνης αλλά και ιστορικής συνέπειας όπως θα καταφανεί από την εκδίπλωση της ζωής και της προσωπικότητάς της.
Κατά τη Μικρασιατική καταστροφή η οικογένειά της, όπως άλλες οι οικογένειες των αλησμόνητων πατρίδων της Μικράς Ασίας, ταξίδευσε για τη Χίο. Συγκεκριμένα ο πατέρας της Μιχαήλ Κασάπας, ευυπόληπτος και με αρχές ηθικές και βαθύτατα θρησκευόμενος επιθυμούσε να συνοδεύσει την οικογένειά του στη Χίο. Την σύζυγό του Μαρία, η οποία κυοφορούσε την Μάλαμα και τα άλλα δύο παιδιά τους, τον Ιωάννη και της Ειρήνη. Ως άνθρωπος θρησκευόμενος και έντιμος υπηρέτησε επί οκτώ έτη ως επίτροπος στους Ιερούς Ναούς Αγίου Χαραλάμπους και της Ευαγγελίστριας του Τσεσμέ (Κρήνης). Παρά την επιθυμία του να ταξιδεύσει με την οικογένειά του στην Χίο, υπάκουσε στον τότε Μητροπολίτη, ο οποίος του συνέστησε να μείνει και να φύγουν αργότερα μαζί. Δυστυχώς εσφαγιάσθη υπό των Τούρκων, όπως και ο Μητροπολίτης. Η Μάλαμα γεννήθηκε το 1923 στη Χίο χωρίς να γνωρίσει ποτέ τον πατέρα της και αυτό το θέμα υπήρξεν δια βίου ο αγιάτρευτος καημός της. Η μητέρα της κατά πάντα ενάρετη και φιλάνθρωπη, αρχοντοπούλα και αρίστη νοικοκυρά, φιλάνθρωπη όσο σπάνιοι άνθρωποι στον κόσμο, αποδύθηκε στον αγώνα επιβίωσης της οικογένειας, ανατροφής και συντήρησης των τριών παιδιών της και των δύο γονέων της. Ανέτρεφε τα παιδιά της με τις ελληνοχριστιανικές αρχές, γι’ αυτό και τα τρία παιδιά έγιναν τίμιοι και χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία και με την ενάρετη και χριστιανική ζωή τους ωφέλησαν όλους όσους συνδέονταν μαζί τους. Το μεγαλύτερο παιδί, ο Ιωάννης, εργατικός και τίμιος, είχε επιθυμία να αφιερωθεί στον Θεό και να φορέσει το μοναχικό τριβώνιο. Όμως ασθένησε και έφυγε για τον ουρανό σε ηλικία εικοσιέξι ετών. Τα δύο κορίτσια εργάστηκαν τιμημένα ράβοντας αλλά η Μάλαμα εργάστηκε και σε διάφορες άλλες εργασίες, χύνοντας τίμιο ιδρώτα, για τα προς το ζην της οικογένειας. Και οι δύο υπήρξαν αξιαγάπητες, φιλάνθρωπες, με βαθιά θρησκευτικότητα, απλές και αφανείς.
Η Μάλαμα, άτομο με σύμφυτα υπερέκτακτα χαρίσματα, ήταν υπόδειγμα νοικοκυράς, πανάξιας σε οτιδήποτε αναλάμβανε να επιτελέσει, άνθρωπος προσφοράς, φιλανθρωπίας, ανιδιοτελούς διακονίας, με πνευματικότητα και λόγον «άλατι ηρτυμένον» με άδολο χιούμορ, ευφυολόγος και χαριτωμένη. Χαιρόσουν να την ακούς. Διέθετε μια σπάνια αφηγηματικότητα και πηγαία καλοσύνη. Φιλακόλουθη καθώς και ολόκληρη η οικογένειά της ήταν σχεδόν πάντοτε πρώτες στην εκκλησία για όλες τις ακολουθίες. Φρόντιζε μαζί με την αδελφή της Ειρήνη για την «ευπρέπειαν του οίκου του Θεού», διακονώντας στο ναό της ενορίας της με σεβασμό,. Θυσιαστικά και ανιδιοτελώς. Η φιλανθρωπία της και όλων των μελών της οικογένειά της παράδειγμα προς μίμηση. Δε είχαν οικονομική άνεση, αλλά πλούσια καρδιά. Και η ευγνωμοσύνη τους παραδειγματική. Τη Μάλαμα την χαρακτήριζε και η αρετή της αξιοπρέπειας σε σημείο που σε συγκλόνιζε, σε ενέπνεε, σε συγκινούσε, σε δίδασκε.
Δεν ήθελε να επιβαρύνει τους άλλους για να τη βοηθήσουν. Ήταν αρχοντική στο δόσιμο, στην προσφορά, στην αγάπη. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η παρουσία της κατά τη μακρόχρονη ζωή της έκανε σίγουρα τον κόσμο ομορφότερο και τον ανέβασε ψηλότερα και τον πλούτισε. Όχι με υλικά πλούτη αλλά με τους πνευματικούς θησαυρούς που έκρυβε μέσα της. Γι’ αυτό και όλοι την υπεραγαπούσαν και η έξωθεν καλή μαρτυρία γι’ αυτήν υπήρξε πάντοτε αρίστη. Μέχρι τελευταίας της αναπνοής προσευχόταν για όλους, για τους ευεργέτες και για όλον τον κόσμο και παρά τις αντικειμενικές ηλικιακές δυσκολίες της μελετούσε τον λόγο του Θεού και τα θρησκευτικά κείμενα ανελλιπώς. Καθημερινά. Και μέχρι τέλους της ζωής της έψαλλε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Και φρόντιζε ανελλιπώς να στέλνει στις εκκλησίες κεριά, λάδι, δίπτυχα, όταν λόγω υγείας και ηλικίας δεν μπορούσε η ίδια να πηγαίνει.
Η Μάλαμα Μιχ. Κασάπα είχε πάντοτε στο στόμα να πει καλά λόγια για όλους. Είχε συστηματική και ανελλιπή μυστηριακή ζωή, με δίψα για τη Θεία Κοινωνία και ετοιμαζόταν πάντοτε δεόντως. Ετοιμαζόταν συνεχώς για τον ουρανό και ήταν πρόθυμη πάντοτε να υπακούσει στο θέλημα του Θεού. Η εκδημία της, ας μη θεωρηθεί λογοτεχνική έκφραση, έκανε τον κόσμο φτωχότερο. Η ζωή της όμως υπήρξε πνευματικό καταπίστευμα που αξίζει να μιμηθούμε. Ένιωσε τον ανθρώπινο πόνο εκ κοιλίας μητρός, αφού εσφαγιάσθη ο πατέρας της υπό των Τούρκων πριν γεννηθεί, πριν τον γνωρίσει, καθώς και ο αδελφός της μητέρας της, Δημήτριος.
Όλα αυτά δεν την εμπόδισαν να ζήσει τίμια, να εργασθεί και να προσφέρει, να βοηθήσει, να ζήσει με υποδειγματική αξιοπρέπεια και άξιο παράδειγμα για όλους μας.
Πολυαγαπημένη και σεβαστή μας Μάλαμα και η γράφουσα δέχθηκε την ευεργετική παρουσία σου στη ζωή της καθώς και όλη η οικογένεια στην οποία ανήκε. Εκφράζω τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου και όλης της οικογένειας γιατί με τη ζωή σου και το φωτεινό σου παράδειγμα υπήρξες για μας ένας φωτεινός πνευματικός οδοδείκτης ζωής.
Μας έφυγες «σαν λαμπάδα που καίγεται
σαν λαμπάδα που σβήνει,
σαν λαμπάδα που χάνεται και τη φλόγα αφήνει».
Προσεύχου στον ουρανό για μας, που μένουμε ακόμη στη γη, με την παρησία της αγιασμένης ζωής σου, ώστε να συνεχίσουμε, για όσο χρόνο επιτρέψει ο Θεός την επίγεια ζωή μας στη στρατευομένη εκκλησία. «μέχρις ου καταντήσομεν κι εμείς «ένθα πάντων εστί των ευφρονομένων η κατοικία» και συνεφρανθούμε στην θριαμβεύουσα Εκκλησία.
Τα λίγα αυτά λόγια για σένα, αγαπητή και σεβαστή μας Μάλαμα, ας θεωρηθούν ως λίγα άνθη βαθιάς ευγνωμοσύνης για την ανεκτίμητη προσφορά σου και τις ευεργεσίες που δεχθήκαμε από σένα.
Μαρία – Ελευθερία Γ. Γιατράκου
