Είναι γνωστό πως από πέρσι τον Μάρτη ζούμε μια “πρωτόγνωρη” κατάσταση που μας “επέβαλε” η πανδημία. Δεν γνωρίζω αν η άποψη που θα εκφράσω έχει συνωμοσιολογικά χαρακτηριστικά, όμως η φαντασία δεν αντίκειται στο νόημα, αλλά ούτε και η λογική λειτουργία στην κρίση και τη γνώση. Έτσι λοιπόν φαντάζομαι, πως το γεγονός τής πανδημίας δεν έχει “μεγάλο θύμα τον καπιταλισμό”, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά μάλλον επιβεβαιώνει, πως, όσο και να έχουν πληγεί οι οικονομίες των χωρών, αυτός παραμένει ισχυρός γιατί είναι προνόμιο των ισχυρών του Πλανήτη. Έστω και αν κάποιες φορές είναι υποχρεωμένος να κάνει στρατηγικές υποχωρήσεις…
Πολλοί ίσως πιστεύουν, πως η κατάσταση αυτή σηματοδοτεί το τέλος τού “εθνικιστικού ιδεώδους” χωρών όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, και ανοίγει το δρόμο για έναν “παγκόσμιο κομμουνισμό αλληλεγγύης και συνεργασίας των λαών”(!). Παρόλα αυτά θεωρώ πως κάποιοι κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας αφού το αντιλαμβάνονται αυτό σαν ήττα, αν όχι το τέλος του καπιταλισμού(!). Ούτε βέβαια αποτελεί, όπως κάποιο άλλοι υποστηρίζουν, την “αυγή μιάς νέας μαρξιστικής ουτοπίας”. Η κοινή λογική λέει, πως όλα είναι θέμα προσέγγισης και εμπειρίας. Και η γνώση που αποκτάει κανείς μέσω αυτής, πλησιάζει περισσότερο την αλήθεια. Καθότι η μέχρι σήμερα τουλάχιστον κοινωνικοπολιτική πορεία μάς έχει δείξει, πως είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τις “αλήθειες” που έχουν δημιουργήσει τα διάφορα πολιτικά συστήματα.
Είναι φανερό πως οι μέρες της πανδημίας – πέραν από την ασθένεια καθ´ εαυτήν- τους θανάτους, την αβεβαιότητα, αλλά και τους οικονομικούς και ψυχολογικούς λόγους οι οποίοι απειλούν άμεσα την υγεία του ανθρώπου εξ αιτίας του άγχους, της κατάθλιψης και της κοινωνικής αποστασιοποίησης, αλλά και απομόνωσης των εργαζομένων, δημιούργησε πρόβλημα ακόμα και σε ισχυρές οικονομίες, που αντιμετωπίστηκαν με κυνικότητα (βλ. ΗΠΑ, Μ. Βρετανία κ. α), αφού έφτασαν σε σημείο να ακουστεί από ηγέτες κάποιων πολιτειών των ΗΠΑ, πως οι 70χρονοι συμπολίτες τους θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να “θυσιαστούν για να έχουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον”! Οι απόψεις αυτές βέβαια δεν είναι προσωπικές που εκφράζονται από κάποιους ακραίους, αλλά λειτουργούν βάσει σχεδίου! Όσον αφορά δε τη χώρα μας – αν και το θέμα είναι σοβαρό – εν τούτοις θα μπορούσε να πει κανείς το λαϊκό “βρήκε ο κουτσός κατήφορο”‧ γιατί μάλλον αυτός έγινε αφορμή για να περισταλούν τα δικαιώματα των εργαζομένων όσο και των “αιώνιων φοιτητών”, που βάσει με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα αυτή μπορεί να τη “δικαιολογήσει” κανείς.
Στη βάση αυτού του σκεπτικού, – όσο απεχθές κι αν ακούγεται- κάποιοι θέλουν να εκφραστούν μέσω μιάς ωφελιμιστικής φιλοσοφίας για το “γενικό καλό”, που βέβαια δεν είναι άλλο από το καλό των ιδίων. Ωστόσο η λογική αυτή είναι όχι μόνο αμφισβητούμενη, αλλά και κατακριτέα, γιατί μετράει την ανθρώπινη ζωή υπολογίζοντας τα οικονομικά οφέλη και βλέπει την ηθική με βάση τα οικονομικά αποτελέσματα που θα έχει η εφαρμογή της. Παρόλα αυτά θα ήταν άδικο να κατηγορηθεί ή αν θέλετε να επιμείνει κάποιος πως μπορεί να δώσει τελεσίδικη απάντηση ή ακόμα χειρότερα ότι κατέχει την αλήθεια. Εντούτοις η αλήθεια υπάρχει! Έστω και αν δεν είναι ίδια παντού και πάντα. Αυτό μας το λέει ο Αριστοτέλης χαρακτηρίζοντάς την ως τέχνη κατά το “εἰκός ἤ τό ἀναγκαῖον”*.
Θεωρώ προφανές, και γνωστό βέβαια, πως όπως η οικονομία έτσι και η αλήθεια, όχι μόνο στις μέρες μας, δεν στηρίζεται στο συναίσθημα ούτε στην ηθική, αλλά στην πολιτική σκοπιμότητα, έτσι και η λογική του φόβου μπορεί άνετα να γίνει πηγή τής ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Και για να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα είναι αναγκαίο να παρεμβάλουμε στη διερεύνηση τού θέματος, κάθε θέματος, την φιλοσοφία κάθε ασκούμενης πολιτικής. Και αυτή, και στην προκειμένη περίπτωση, στηρίζεται στην πολιτική σκοπιμότητα που έχει σχέση και με την υποβάθμιση τής προσωπικότητας των πολιτών μέσω της “λογικής” του φόβου ή αν θέλετε και της κοινωνικής αποστασιοποίησης, αλλά και της…καθαριότητας των χεριών**!! Με βάση τα παραπάνω αλλά και άλλα που δεν είναι της παρούσης, δημιουργούνται αλλά και προωθούνται κοινωνίες της εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης, που φτάνουν ακόμα και στο σημείο τής παραγωγής μυστηρίων, όπως μυστήριο μέχρι στιγμής παραμένει η εμφάνιση τού κορωνοïού…
* Δηλ. Σύμφωνα με αυτό που είναι πιθανό να συμβεί ή με ό,τι επιβάλλεται στον άνθρωπο κατ’ ανάγκην. βλ. Αριστοτέλους “Ποιητική”.
** Ας μην ξεχνάμε πως παλαιότερα σε ανάλογη περίπτωση παρουσιάστηκαν επιστήμονες στην…τηλεόραση για να μας μάθουν πως πρέπει να πλένουμε τα χέρια μας!!! κ.π.α που στην πορεία διαφοροποιούνται ή και αναιρούνται.
knafpl@hotmail.com
