Είχα καιρό να ακούσω την λέξη τσίκουδα ή να δώ να πουλούν τον μελανοπράσινο καρπό από το δέντρο που μάλλον μόνο στην Χίο ευδοκιμεί και ωριμάζει τον λαμπερό και γυαλιστερό και νόστιμο καρπό της τσικουδιάς.
Βγαίνοντας σήμερα το πρωί από την Απλωταριά και πηγαίνοντας για την πλατεία Βουνακίου ή Νικολάου Πλαστήρα για δύο τρείς ώρες για καφέ αλλά περισσότερο για να συναντήσω γνωστούς φίλους και αγνώστους να περάσει η ώρα ανακατεύοντας όλη την τρέχουσα επικαιρότητα άκουσα από τον γλυκύτατο γεροντάκο που κάθεται στην γωνία 11ης Νοεμβρίου και Απλωταριάς και πουλάει λίγα από τα θεσπέσια προϊόντα που παράγει η Χιώτικη γη και φύση όπως φασκόμηλο, ρίγανη και πολλά άλλα να λέει σιγανά σιγανά “και καλά τσίκουδα”!
Αυτό ήταν ξύπνησαν χιλιάδες αναμνήσεις και μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια ειδικότερα της δεκαετίας του 1960 που βρέθηκα στην πόλη της Χίου επειδή είχα περάσει στην Εμπορική Σχολή Χίου.
Τι να πρωτοθυμηθώ από τα παιδιά της ηλικίας μου από τα Καμπόχωρα που τα περισσότερα πήγαιναν κι αυτά ή στο Γυμνάσιο ή Εμπορική Σχολή ή στις διάφορες τέχνες και τεχνικές σχολές που με τα καλάθια στα χέρια και μια λευκή πετσέτα δεμένη γύρω γύρω και μέσα να υπάρχει η νόστιμη και λαμπερή σοδειά του καλοκαιριού δηλαδή από τέλος Ιουλίου μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου τα χοντρά ή τα μαλακά και άλλες ποικιλίες τσίκουδα και με ένα ρακοπότηρο να γεμίσουν με μία δραχμή το χάρτινο χωνάκι που έφτιαχναν με κόλλα χαρτί με τα χέρια τους.
Και αυτό που μετρούσε περισσότερο ήταν τα ” ροβυθάτα τσίκουδα ” που διαλαλούσαν για να προσελκύσουν πελάτες επειδή είχαν μεγαλύτερη πέραση και γυρνούσαν όλες τις γειτονιές της Χώρας και τις παραλίες… εκτός από την Απλωταριά που ήταν τα μαγαζιά και η μεγαλύτερη πελατεία ,μετά την πλατεία και τα απογεύματα την προκυμαία που ήταν τα ουζερί και τα καφέ ζαχαροπλαστεία ακόμη και την ώρα του πλοίου για Πειραιά.
Έπρεπε οπωσδήποτε να ξεπουλήσουν γιατί ήταν δική τους παραγωγή και την άλλη μέρα οι γυναίκες της οικογένειας ετοίμαζαν καινούργια σοδειά.
Τα χρόνια εκείνα όλα τα παιδιά τα καλοκαίρια δουλεύαμε σε διάφορες δουλειές ως παραγοί ή βοηθοί ή ακόμη και κοπέλια που μας έλεγαν ή σε καφενεία ή οικοδομές και πολλοί γίνονταν μικροπωλητές.
Έτυχε στην όλη σταδιοδρομία μου να κάνω όλες αυτές τις δουλειές μέχρι που κατέληξα στην κλινική Αυγουστή που ήταν για μένα ο κήπος της Εδέμ της γνώσης και της δημιουργίας!
Θυμάμαι τα περισσότερα παιδιά με τα μικρά τους ονόματα όπως της φωτογραφίας ο Παντελής, ο Γιάννης, ο Θοδωρής από την μια φωτογραφία που γνωρίζω, αλλά και τον Κώστα,τον Τζανή, τον Δανιήλ,τον Αμπελιώτη, τον Κυριάκο και πολλούς άλλους γιατί η τύχη το έφερε οι περισσότεροι να πηγαίνουμε την Σχολική περίοδο και τρώγαμε στα συσσίτια του Αείμνηστου Δεσπότη Μητροπολίτη Παντελεήμονα Φωστίνη δίπλα στην εκκλησία του Χριστού πίσω από την Μητρόπολη.
Για τα σημερινά παιδιά είναι πολύ ψηλά γράμματα οι δυσκολίες που περάσαμε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια δουλεύοντας για να μάθουμε πέντε γράμματα!
Δεν ξέρω γιατί , αλλά όλες οι παιδικές αναμνήσεις που απλόχερα παρουσιάζονται πολλές φορές μπροστά μου, μου στέλνουν ένα νέο μήνυμα αισιοδοξίας και μου δίνουν το ερέθισμα αναπολώντας να τις καταγράψω για την ιστορία της γενιάς μας!
Εύχομαι σε όλους της τότε εποχής έφ όσον είναι εν ζωή να έχουν Υγεία και να χαίρονται την οικογένεια τους !
Καλό ξημέρωμα με αγάπη και Αισιοδοξία !
Χίος 9 Σεπτεμβρίου 2020
Λευτέρης Πυκνής
Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
Μαλλιάς Καλλιμασιώτης
