Η ιδέα τής ελευθερίας γεννήθηκε μαζί με τους Έλληνες που πρώτοι την τραγούδησαν, την αγάπησαν αλλά και τη ζωγράφισαν, και με το αίμα τους την κέρδισαν αγωνιζόμενοι γι αυτήν με εξαίρεση κάποιους λίγους; Εφιάλτες…
Ο στόχος τής ελευθερίας δεν τροποποιείται ούτε και φρενάρεται, πολύ περισσότερο σε περιόδους σκλαβιάς, αλλά παραμένει επιδίωξη κάθε ανθρώπου που νοιώθει τη στέρηση τών αγαθών που αυτή προσφέρει όταν δεν στηρίζεται σε ιδιοτελή συμφέροντα, διαπλεκόμενων πολιτικών μηχανισμών και πολιτικών εξαρτήσεων… Φαίνεται όμως κάποιοι να δέχονται ή και να υποστηρίζουν πως η μάχη για τη λευτεριά, είναι και θέμα πολιτικής συγκυρίας (βλ. παλαιότερα ιερά συμμαχία και σήμερα κακής γειτονίας). Ωστόσο, αυτό αυτοακυρώνεται όταν ο σκοπός είναι εθνικός· με άλλα λόγια εθνικής επιβίωσης. Εδώ ακριβώς πρέπει να επιλέξουμε πέραν από κατεστημένους μηχανισμούς που μας δεσμεύουν… Όμως το φαινόμενο τής εμφύλιας διχόνοιας είναι αυτό που από τα πανάρχαια χρόνια, από τον Όμηρο ακόμη, μας κατατρύχει όταν με τη διαμάχη τού Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα οδηγηθήκαμε στον Τρωικό πόλεμο*, τον Πελοποννησιακό πόλεμο μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών ή αλλιώς τον τριακονταετή πόλεμο (431 π.Χ – 404 π.Χ) τον Μ. Αλέξανδρο που από τις πολεμικές συγκρούσεις των επιγόνων του Πτολεμαίων και Σελευκιδών κατέληξε στην κυριαρχία των Ρωμαίων. Μην ξεχνάμε την αντιπαράθεση μεταξύ των διαφόρων Συμπολιτειών & Κοινών καθώς και τις αιματηρές συρράξεις μεταξύ τους…τον Συμμαχικό πόλεμο (220 π.Χ – 217 π.Χ).
Και για να μη μακρηγορώ, φτάνω στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Ελλήνων οπλαρχηγών και των “Καλαμαράδων” για το ποιός θα ελέγξει την εξουσία μετά την απελευθέρωση, που τελικά επιτεύχθηκε με την επέμβαση των “ξένων δυνάμεων” (Αγγλία, Ρωσία, Γαλλία) οι οποίες νίκησαν τον τουρκικό στόλο στη ναυμαχία τού Ναβαρίνου το 1827.
Απ’ ότι φαίνεται όμως, το σαράκι τού μίσους ζη ακόμα και σήμερα στις ψυχές των Ελλήνων με τελευταίο “επίτευγμα του μίσους” την εμφύλια διαμάχη ουσιαστικά για την κατάκτηση της εξουσίας μετά το διώξιμο των Γερμανών Ναζί.
Δυστυχώς ακόμα και σήμερα – χωρίς ίχνος υπερβολής – οι Έλληνες συμπεριφέρονται σαν οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων και οι πολιτικοί μας σαν ιδιοκτήτες τής χώρας, αφού κυριαρχούνται από φανατισμό, πολιτική και κομματική σκοπιμότητα που έχει ως βάση τα οικονομικά και προσωπικά συμφέροντα αυτών που, με “δημοκρατικό” τρόπο βεβαίως, τυφλωμένοι από πρόσκαιρους, ευτελείς και ιδιοτελείς σκοπούς αλλά και εφήμερους στόχους, βρίσκονται συγκυριακά και πρόσκαιρα στην εξουσία. Ουσιαστικά όμως προδίδουν τους ευρύτερους εθνικούς στόχους και αντιστρατεύονται τα συμφέροντα της πατρίδας και του λαού της.
Έτσι ο λαός μας βρίσκεται σε απόγνωση, αλλά και σε πλήρη αβεβαιότητα για το αύριο· δηλαδή το τί μας περιμένει. Όμως για να σώσουμε τη χώρα, πρέπει πρώτα να σωθούμε από τους καταχραστές και ανέντιμους σωτήρες της. Γιατί “απάντων τιμιότερον εστί η πατρίς”.
Ίσως θα πρέπει να αναφέρουμε πως ο Εθνικός Ύμνος δεν είναι μόνο οι δύο πρώτοι στοίχοι που όλοι γνωρίζουμε. Είναι 158 τετράστιχα αριστουργηματικού ύφους και ήθους γεμάτα εθνοπλαστική και ηθοπλαστική πνοή που ξεσηκώνουν τον ενθουσιασμό όχι μόνο των ραγιάδων – που δυστυχώς παραμένουν ραγιάδες με άλλη μορφή – αλλά και όλων των ελεύθερων πνευμάτων της Ευρώπης.
Όταν όμως αναζητούμε βοήθεια, καλό είναι να σκεφτούμε πως, χωρίς συμφέρον δεν θα κινηθούν “άλλα χέρια δυνατά” ακριβώς γιατί “δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή”.
Ο Σολωμός γνωρίζει πως αποστολή τού ποιητή δεν είναι το ποίημα αλλά η ποίηση, δηλ. η πράξη και η ουσία του ποιητικού έργου, η νίκη του λόγου που οδηγεί τον άνθρωπο στην ελευθερία. Όμως είναι φανερό πως με τις προσωπικές σκοπιμότητες και λασπομαχίες βυθιζόμαστε περισσότερο στο βούρκο τής ανυποληψίας.
Γι αυτό ο κάθε Έλληνας ας λάβει σοβαρά υπόψη τα λόγια τού Εθνικού μας ποιητή:
“Μην ειπούν στο στοχασμό τους, τα ξένα έθνη αληθινά.
Σαν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευτεριά…”
Και λευτεριά στην περίπτωσή μας σημαίνει εθνική ύπαρξη. Δυστυχώς όμως, με δειλία, ψεύδος δουλική μίμηση και υποταγή δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά· αλλά πέφτομε στη διαφθορά και στον ηθικό ξεπεσμό, αφού είμαστε πρόθυμοι να γίνομε κοσμοπολίτες πριν γίνομε πολίτες. Είναι λάθος λοιπόν να βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά παγιδευμένοι στις εντυπώσεις των λέξεων και όχι στην ψυχή τους.
* “…καί τό τῶν Τρώων ἔθνος ἑλληνικόν ἦν ἐκ Πελοποννήσου ποτέ ὡρμημένον”
Διονύσιος Αλικαρνασσεύς
knafpl@hotmail.com
