29 Μαΐου 1453 η μαύρη επέτειος του Ελληνισμού .Σαν σήμερα έγινε η Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Στρατεύματα υπό τον Σουλτάνο Μωάμεθ καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη μετά από πολιορκία 53 ημερών, δίνοντας τέλος στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη 29 Μαΐου 1453. Το Βυζάντιο ήταν ήδη εξασθενημένο και διαιρεμένο τους τελευταίους δύο αιώνες, σκιά της παλιάς αυτοκρατορίας. Η Άλωση του 1204 από τους σταυροφόρους και αργότερα μετά την επανάκτηση της το 1261, οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες , η αδυναμία βοήθειας από τη Δύση , η άσχημη οικονομική κατάσταση και η φυγή ανθρώπινου δυναμικού οδήγησαν στην σταδιακή εξασθένηση και συρρίκνωση. Η κατάληψη της Καλλίπολης το 1354, η οποία έφερε ορδές φανατικών μουσουλμάνων πολεμιστών στην Ευρώπη, σταδιακά κύκλωσε εδαφικά το Βυζάντιο το οποίο έγινε το 1373 φόρου υποτελής στον Οθωμανό σουλτάνο. Έτσι η Άλωση ήρθε ως φυσικό αποτέλεσμα και της αδιάκοπης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην ευρύτερη περιοχή . Η βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ’ όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Ήταν περιορισμένη κυρίως στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές όπως το δεσποτάτο του Μυστρά . Οι θρησκευτικές έριδες ,οι εμφύλιες διαμάχες, οι σταυροφορίες η επικράτηση του φεουδαρχισμού και εμφάνιση πολλών και επικίνδυνων εχθρών στα σύνορα της είχαν καταστήσει την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία ένα “φάντασμα’ του ένδοξου παρελθόντος της . Η πρώτη ηρωική αντίσταση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και μερικών χιλιάδων πολεμιστών δεν ήταν ικανή να σώσει τη βασιλεύουσα για μία ακόμα φορά από μία εχθρική πολιορκία. Το Βυζάντιο σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της Καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης. Ωστόσο ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μία απέλπιδα προσπάθεια στέλνοντας πρεσβεία στον παπά Νικόλαο για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την ένωση των εκκλησιών αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει βοήθεια στην Κωνσταντινούπολη ιερείς προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης . Οι απεσταλμένοι του Πάπα καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος λειτούργησαν στην Αγιά Σοφιά προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν “Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρηζομεν. Απέστω αφ’ ημών η των αζύμων λατρεία”.
Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους . Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γενοβας που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές όπου κυριάρχησαν οι καθολικοί.
