Σκάρτη ζωή χωρίς πυξίδα τρέχει στο χρόνο,
άδειο τρένο
και εγώ στα νυσταγμένα φώτα
σ’ ένα σταθμό σε περιμένω…
Ξένοι διαβάτες προσπερνάνε, σ’ ένα τοπίο
που ερημώνει,
η νύχτα απλώνει τα φτερά της
κι η μοναξιά βαδίζει μόνη…
Μα μη μου πεις ξανά τα ίδια για τo καιρό
π’ όλα τ’ αλλάζει,
βροχή το σύννεφο στο χώμα
κι ο κόσμος μια σκεπή που στάζει…
…………………………………………….
Μια τόση δα σταγόνα δάκρυ τ’ άγιο μου
βλέμμα πλημμυρίζει,
σαν μια χαρά τραυματισμένη
στη γη που ανάποδα γυρίζει…
Γιώργος Δ. Μπίμης
