Στο σημερινό ταξίδι στο παρελθόν θα κάνω μια «στάση» στο 2003 και στην έναρξη της συνεργασίας μου με την εταιρεία Χανδρής Ελλάς των αδελφών Χανδρή. Είχα κλείσει 10 χρόνια συνεχούς συνεργασίας(πήγα Ανθυποπλοίαρχος και έφυγα Πλοίαρχος) με την εταιρεία Tsakos Shipping & Trading s.a του καπετάν Παναγιώτη Τσάκου, και αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να αλλάξω «σινιάλο», και έτσι στα μέσα του Ιούλη 2003 συνάντησα τον κύριο Σωτήρη Σαραντή που ήταν ο υπεύθυνος του γραφείου της εταιρείας Χανδρή στην Χίο, τον κύριο Σωτήρη είχα την τιμή και την χαρά να τον γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια μιας και ο αείμνηστος πατέρας μου πήγαινε με την εταιρεία Χανδρή και όποτε συναντιόμαστε με τον κύριο Σωτήρη πάντα με προέτρεπε να πάω και εγώ στην εταιρεία.
Δίνω ιδιαίτερη μνεία στον κύριο Σωτήρη γιατί είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος που όσα και να γράψω για αυτόν τον Άνθρωπο δεν φτάνουν. Ενώ ήμουνα με άλλη εταιρεία πάντα θα περνούσα να τον χαιρετήσω και να τα πούμε, έτσι και εκείνη την καλοκαιρινή ημέρα του Ιουλίου πήγα στο γραφείο και αφού ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες του είπα: «Κύριε Σωτήρη ήρθα για δουλειά». Με την έκφραση του προσώπου του αμέσως κατάλαβα ότι το χάρηκε και χωρίς δεύτερη κουβέντα μου έδωσε να συμπληρώσω την φόρμα της εταιρείας για να την προωθήσει στο γραφείο του Πειραιά. Ήταν θυμάμαι ημέρα Δευτέρα και πριν φύγω από το γραφείο μου λέει: «Την Πέμπτη θα έχεις νέα μου», και πράγματι την Πέμπτη το μεσημέρι με ενημέρωσε ότι την ερχόμενη Δευτέρα θα πρέπει να βρίσκομαι στο γραφείο του Πειραιά για να μιλήσω με τους πιθανών «αυριανούς» συνεργάτες μου.
Πράγματι την Δευτέρα το πρωί βρισκόμουν στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας Χανδρής Ελλάς και η μέρα πέρασε με συναντήσεις και συζητήσεις με τον Διευθυντή της εταιρείας, καθώς και τους Διευθυντές όλων των τμημάτων και το απόγευμα είχαμε συμφωνήσει για την έναρξη της συνεργασίας μας και όπως με ενημέρωσαν προγραμμάτισαν για το μπάρκο μου τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη 2003, και το επόμενο διάστημα θα έπρεπε να είμαι στο γραφείο για μερικές ημέρες έτσι ώστε να περάσω από διάφορα σεμινάρια για να «γνωρίσω» το σύστημα λειτουργίας της εταιρείας.
Όταν τελείωσαν τα σεμινάρια επέστρεψα στην Χίο για να συνεχίσω τις διακοπές μου μέχρι να έρθει η μέρα που θα έφευγα για το επόμενο μπάρκο και θα ξεκινούσε η συνεργασία μου με την εταιρεία Χανδρής Ελλάς, και όπως όλοι γνωρίζετε οι μέρες της ξεγνοιασιάς, της ανάπαυσης και των διακοπών περνάνε τόσο γρήγορα σαν.. αέρας!. Μια εβδομάδα πριν τα τέλη Αυγούστου ενημερώθηκα από τον Κύριο Σαραντή ότι η αναχώρηση μου για το πλοίο «Μαριέττα Χ» έχει προγραμματιστεί για τις 30 Αυγούστου και θα επιβιβαζόμουν στο πλοίο εν πλω κατά το πέρασμα του ανοιχτά από το Αμπιτζάν της Ακτής Ελεφαντοστού με προορισμό το Λάγος της Νιγηρίας.
Το «Μαριέττα Χ» ήταν Oil/chemical Tanker(δεξαμενόπλοιο μεταφοράς πετρελαίου και χημικών), είχε κατασκευαστεί στα ναυπηγεία AG WESER στο Μπρέμεν της τότε Δυτικής Γερμανίας το έτος 1981 για εταιρεία Γερμανικών συμφερόντων και το αρχικό του όνομα «St.Petri», ήταν 45,500 τόνοι με μήκος 183 μέτρα και πλάτος 32 μέτρα, και το 1985 αγοράστηκε και εντάχθηκε στον στόλο της εταιρείας Χανδρής Ελλάς.
Πέρασαν οι μέρες και στις 29 Αυγούστου 2003 το βράδυ αφού αποχαιρέτησα την οικογένεια μου αναχώρησα για τον Πειραιά όπου μετά από τα διαδικαστικά της προ-ναυτολόγησης «πέταξα» μαζί με άλλον ένα ναυτικό στις 30 Αυγούστου με την Air France για το Αμπιτζάν μέσω Παρισιού-Γαλλίας, φθάσαμε τις απογευματινές ώρες στο Αμπιτζάν όπου και παραμείναμε για ένα βράδυ σε ξενοδοχείο και την επόμενη ημέρα το πρωί αφού περάσαμε τους καθιερωμένους ελέγχους από το τελωνείο του λιμανιού επιβιβαστήκαμε σε λάντζα για να συναντήσουμε το «Μαριέττα Χ» σε προκαθορισμένο στίγμα και πράγματι μετά από μερικές ώρες είμασταν δίπλα στο «Μαριέττα Χ» το οποίο είχε ελαττώσει ταχύτητα για την επιβίβασή μας.
Το πλοίο ήταν φορτωμένο με Marine Gas Oil(MGO) από το Άμστερνταμ της Ολλανδίας με λιμάνι εκφορτώσεως το Λάγος της Νιγηρίας, αλλά λόγω του ότι ήταν άγνωστο το πόσο θα καθόταν στην ραδα του Λάγος και επειδή ήμουν καινούργιος στην εταιρεία, η εταιρεία αποφάσισε να επιβιβαστούμε καθώς το πλοίο θα πέρναγε ανοιχτά από το Αμπιτζάν για να παραλάβω όσο γινόταν καλύτερα από τον πλοίαρχο που θα αντικαταστούσα και που τύγχανε να είναι ένας πολύ καλός φίλος-συνάδελφος και πατριώτης ο καπτα Ματθαίος Τσουκαλάς.
Φθάσαμε στο Λάγος και ενημερωθήκαμε από τον πράκτορα να παραμείνουμε όσο γίνεται μακριά από την είσοδο του λιμανιού για λόγους ασφαλείας από «πειρατές-κλέφτες» που έκαναν εφόρμηση τα βράδια στα πλοία που βρίσκονταν στην ράδα, και ότι η παραμονή μας υπολογίζεται για αρκετό διάστημα, έτσι αποφασίσαμε και βάλαμε τρεις νυχτοφύλακες για να υπάρχει όσο γίνεται καλύτερη ασφάλεια. Φυσικά από την πρώτη ημέρα της επιβίβασής μου ο καπτα Ματθαίος ξεκίνησε να με ενημερώνει για ότι έχει σχέση με το τωρινό ταξίδι, τους ναυλωτές και τις υποχρεώσεις μας απέναντι τους, και να γίνεται σιγά-σιγά η παράδοση του πλοίου η οποία πραγματοποιήθηκε τελικά μετά από δεκαπέντε ημέρες όταν και πλησιάσαμε κοντά στο λιμάνι όπου θα ξεφορτώναμε μια παρτίδα σε άλλο πλοίο με sts operation(Ship to Ship), δηλαδή θα πλευρίζαμε σε άλλο πλοίο και θα ξεφορτώναμε την παρτίδα, την όλη διαδικασία είχε αναλάβει μια Αγγλική εταιρεία που ήταν ειδική στις φορτοεκφορτώσεις μεταξύ πλοίων.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου στις 25 Σεπτεμβρίου 2003 παρέλαβα από τον καπτά Ματθαίο Τσουκαλά την διαχείριση του πλοίου και μετά από μερικές ημέρες ξεφορτωσαμε την παρτίδα στο άλλο πλοίο και επιστρέψαμε πάλι στο γνωστό σημείο εν αναμονή μεθορμισης στο λιμάνι του Λάγος για την εκφόρτωση του υπόλοιπου φορτίου. Πέρασε ο Σεπτέμβρης είχαμε μπει πλέον στον Οκτώβρη και βρισκόμαστε εκεί στην ράδα εν αναμονή οδηγιών για εκφόρτωση και δόξα τον θεό δεν είχαμε κανένα συμβάν από επιδρομή «πειρατών-κλεφτών». Στις 14 Οκτώβρη ενημερώθηκα από τον πράκτορα ότι αύριο στις 7 το πρωί πρέπει να είμαστε στον πλοηγικό σταθμό για την επιβίβαση του πλοηγού για την μεθόρμισή μας στο Τέρμιναλ εκφορτώσεως.
Πράγματι την επομένη στις 7 το πρωί είμασταν στον πλοηγικό σταθμό όπου και επιβιβάστηκε ο πλοηγός και εν συνεχεία δέσαμε στον ντόκο του κρατικού Τέρμιναλ στο Λάγος, φυσικά το μεγάλο σόου ήταν όταν ανέβηκαν οι τοπικές αρχές για την ελευθεροκοινωνία του πλοίου, είχαν έρθει γύρω στα 10 άτομα(λιμενικοί, τελωνειακοί, γιατροί, κ.α.) και ο μοναδικός στόχος τους ήταν τι θα μπορέσουν να πάρουν με χίλιους δυο τρόπους και εκβιασμούς περισσότερα «δώρα» από το πλοίο(τσιγάρα, τρόφιμα, καφέδες, αναψυκτικά κ.α.), μιλάμε σε φέρουν στο «αμήν», αλλά πρέπει να συγκρατηθείς όσο μπορείς για να μην έχεις και άλλα επακόλουθα, αφού τελείωσε το «παζάρι» με τους «αγιογδύτες» και πήραν αυτά που συμφωνήσαμε πήραμε την ελευθεροκοινωνία και μετά από λίγο ξεκινήσαμε την εκφόρτωση.
Την επομένη το πρωί ήρθαν στο πλοίο 2 Αξιωματικοί του Λιμενικού λέγοντάς μου ότι στο πλοίο υπάρχουν γυναίκες κάτι που απαγορεύεται σύμφωνα με τον κανονισμό του λιμανιού, φυσικά έμεινα άναυδος γιατί δεν είχα υπόψιν μου κάτι, και ούτε είχα ενημερωθεί από τον Υποπλοίαρχο ή τον Αξιωματικό φυλακής ότι θα ερχόταν ή ήρθαν στο πλοίο γυναίκες, αμέσως φώναξα τον Υποπλοίαρχο και τον ρώτησα εάν ανέβηκαν το βράδυ γυναίκες στο πλοίο χωρίς να το γνωρίζω και χωρίς την συγκατάθεσή μου, ο Υποπλοίαρχος δεν το αρνήθηκε ότι είχαν ανεβάσει γυναίκες αλλά λόγω της προχωρημένης ώρας θεώρησαν καλό να μην με ενοχλήσουν και ότι είχαν φύγει με το ξημέρωμα, φυσικά όλη αυτή η συζήτηση έγινε στα Ελληνικά για ευνόητους λόγους και εφόσον γνώριζα πλέον ότι δεν έχουμε καμία επισκέπτρια στο πλοίο είπα στον επικεφαλή τους ότι δεν έχουμε καμία επισκέπτρια και αν θέλει μπορεί να ψάξουν όλο το πλοίο για του λόγου το αληθές.
Ο επικεφαλής Αξιωματικός επέμενε ότι είχαν επιβιβαστεί γυναίκες γιατί είχε την μαρτυρία μιας κοπέλας η οποία είχε καταγγείλει ότι είχαν ανέβει στο πλοίο 5 κοπέλες αλλά εκείνη έφυγε διότι είχε έρθει για μένα αλλά εγώ δεν την ήθελα!!, τότε κατάλαβα ότι ξεκινούσε πάλι ένας γύρος εκβιασμού για να πάρουν ότι περισσότερα μπορούσαν από το πλοίο και με ενημέρωσε ότι θα επιβληθεί πρόστιμο 10,000 δολαρίων γι’ αυτό το παράπτωμα, καταλαβαίνετε την θέση μου ήμουνα περίπου 40 ημέρες στο πλοίο και πρώτη φορά στην εταιρεία και να έχω αυτό το ξεκίνημα, άρχισαν τα «παζάρια» αλλά χωρίς αποτέλεσμα ο επικεφαλής αξιωματικός ήταν ανένδοτος, τότε κι εγώ του γύρεψα απόδειξη για το ποσό που θα πληρώσω και είδα ότι αιφνιδιάστηκε γιατί δεν είχε επίσημο μπλοκ για να κόψει την απόδειξη και τότε του ζήτησα επίσημο έγγραφο με τα στοιχεία του για το ποσό που ζητάει και να το υπογράψει.
Εκεί στριμώχτηκε και «κατέβασε» την τιμή του προστίμου στα 5,000 δολάρια, αλλά τελικά έφυγαν από το πλοίο αφού πήραν το πρωινό τους ,μερικές κούτες τσιγάρα τρόφιμα και αναψυκτικά, βέβαια αυτό το γεγονός δεν έγινε γνωστό στην εταιρεία και είναι η πρώτη φορά που βγαίνει στην επιφάνεια, φυσικά δεν το άφησα να περάσει στο ντούκου και την ίδια μέρα κάλεσα το πλήρωμα σε σύσκεψη εξηγώντας τους ότι «δεν θα γίνεται οτιδήποτε χωρίς να το γνωρίζω και δίχως την άδεια μου».
Στο Λάγος η εκφόρτωση συνεχιζόταν με πολύ χαμηλούς ρυθμούς και με αρκετά σταματήματα από πλευράς του Τέρμιναλ, και γι’ αυτό τον λόγο η εκφόρτωση κράτησε 10 ημέρες και έτσι αναχωρήσαμε από το Λάγος στις 25 Οκτωβρίου 2003 με οικονομική ταχύτητα για την Ευρώπη αναμένοντας οδηγίες για το επόμενο ταξίδι μας.
Το ταξίδι συνέχιζε κανονικά και όταν περάσαμε τα νησιά Κανάρια πήρα οδηγίες από την εταιρεία να συνεχίσω με προορισμό το Πόρτο της Πορτογαλίας αναμένοντας νεότερες πληροφορίες, τελικά με νεότερες οδηγίες προσεγγίσαμε έξω από το Καντίζ της Ισπανίας όπου και φουντάραμε εν αναμονή επόμενου ταξιδιού. Είχαμε φτάσει στις 10 Νοεμβρίου και παραμείναμε μέχρι της 23 Νοεμβρίου οπότε και πήραμε οδηγίες για να πλεύσουμε για την Ιταλία και συγκεκριμένα στο λιμάνι Σάντα Παναγία για να φορτώσουμε Marine Gas Oil (MGO) για εκφόρτωση στο λιμάνι Ασκελόν του Ισραήλ.
Μετά από λίγες ημέρες και συγκεκριμένα στις 27 Νοεμβρίου φτάσαμε στην Σάντα Παναγία και φύγαμε 29 Νοεμβρίου για το λιμάνι εκφορτώσεως που ήταν ταξίδι μερικών ημερών και έτσι στις 4 Δεκεμβρίου φθάσαμε στο Ασκελόν κάτω από ειδικές συνθήκες λόγω της «διαμάχης» που υπήρχε μεταξύ των Αραβικών κρατών της περιοχής και του Ισραήλ. Φθάνοντας στο Ασκελόν πήραμε πλοηγό και δέσαμε στο Τέρμιναλ εκφορτώσεως όπου μετά από τα διαδικαστικά της αφίξεως ξεκινήσαμε την εκφόρτωση, και ενημέρωσα τον πράκτορα να κανονίσει για αύριο το πρωί στις 8 να με συνοδεύσει να κάνω προληπτικά γενικές αναλύσεις αίματος. Το πρωί της 5ης Δεκεμβρίου σηκώθηκα να ετοιμαστώ και πηγαίνοντας στην τουαλέτα να πλύνω το πρόσωπό μου παρατήρησα ότι η δεξιά πλευρά της μύτης μου ήταν πρησμένη και έτσι όταν ήρθε ο πράκτορας πήγαμε στο γενικό νοσοκομείο για να δούμε από τι προήλθε αυτό το πρήξιμο.
Μετά από εξονυχιστικό έλεγχο ενημερώθηκα ότι πρέπει να παραμείνω στο νοσοκομείο για θεραπεία γιατί είχα μολυνθεί πιθανόν από τσίμπημα κουνουπιού, στην αρχή «κλώτσησα» και δεν ήθελα να μείνω και τότε ο γιατρός( Ρουμάνος στην καταγωγή και αποδείχθηκε ένας εξαιρετικός γιατρός) με ενημέρωσε ότι εάν δεν παραμείνω για να κάνω την κατάλληλη θεραπεία η μόλυνση θα προχωρούσε προς τον εγκέφαλο μου και θα επερχόταν ο θάνατος, και γύρεψε σε περίπτωση που επιμένω να φύγω για το πλοίο να υπογράψω ότι έφυγα με δική μου ευθύνη. Αμέσως ήρθα σε επαφή με το γραφείο της εταιρείας και ενημέρωσα για την κατάστασή μου τον υπεύθυνο λειτουργίας των πλοίων(Operation Manager) κύριος Δημήτρης Λαγαρίας ο οποίος χωρίς δεύτερη κουβέντα ζήτησε να παραμείνω στο νοσοκομείο και θα κανονίσει άμεσα για την αντικατάστασή μου.
Εδώ θέλω να πω δυο λόγια για τον κύριο Λαγαρία, έναν εξαίρετο άνθρωπο και συνεργάτη που ήταν για τους πλοιάρχους ο πατέρας-αδελφός-φίλος, το στήριγμά μας και δημόσια θέλω να τον ευχαριστήσω για άλλη μια φορά για ότι έκανε για τους πλοιάρχους του και δεν πρόκειται ποτέ να τον ξεχάσω και φυσικά κρατώ επαφή μαζί του, να είσαι πάντα καλά κύριε Λαγαρία.
Έκανα εισαγωγή στην χειρουργική πτέρυγα του νοσοκομείου, μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο διαχωρισμός του νοσοκομείου, ήταν τετραώροφο και κάθε όροφος ήταν χωρισμένος σε πτέρυγες και στο κέντρο κάθε πτέρυγας υπήρχε μεγάλο καθιστικό για τους επισκέπτες και τραπεζαρία, επίσης μεγάλη εντύπωση τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας για να εισέλθεις στο νοσοκομείο. Αμέσως με την εισαγωγή μου ξεκίνησα ενδοφλέβια αντιβίωση και από τα δύο χέρια για την αντιμετώπιση της μόλυνσης και την επόμενη το πρωί με επισκέφθηκαν οι γιατροί και δυστυχώς η μόλυνση είχε προχωρήσει προς τα πάνω φθάνοντας στο ύψος των ματιών, και με ενημέρωσαν ότι εάν η μόλυνση δεν αρχίσει να υποχωρεί το επόμενο 24ωρο θα πρέπει να κάνω επέμβαση.
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης ήταν ότι η γραμματεία του νοσοκομείου κατά λάθος έδωσε στην εταιρεία μου το ρεπόρτο ενός άλλου πλοιάρχου από την Ουκρανία που έτυχε να νοσηλεύεται με έμφραγμα της καρδιάς, έτσι η εταιρεία μέσω του κυρίου Σαραντή ενημέρωσε την σύζυγό μου για την δύσκολη κατάσταση που βρισκόμουνα και καταλαβαίνετε την ψυχική κατάσταση της συζύγου μου ακούγοντας τα νέα μου, και ότι πρέπει να ετοιμαστεί για να έρθει το γρηγορότερο στο Ασκελόν, είχαν κρατήσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο που ήταν ακριβώς δίπλα στο νοσοκομείο και ο κύριος Σαραντής έκανε ότι χρειαζόταν έτσι ώστε να ανανεωθεί άμεσα το διαβατήριο της που είχε λήξει.
Το απόγευμα επικοινώνησα με την σύζυγό μου και κατάλαβα από τον τόνο της φωνής της ότι ήταν τρομοκρατημένη και συνεχώς με ρωτούσε πως είμαι επαναλαμβάνοντας μου συνέχεια να μην καπνίζω και ότι αύριο θα βρίσκεται στο Ασκελόν.
Την επόμενη το πρωί πέρασαν οι γιατροί και με ενημέρωσαν ότι η μόλυνση είχε σταματήσει τον «ανήφορο» οπότε αυτό ήταν καλό σημάδι και δεν θα χρειαζόταν επέμβαση. Όταν έφτασε η σύζυγός μου στο νοσοκομείο και είδε σε ποια πτέρυγα νοσηλευόμουν και την κατάστασή μου με ενημέρωσε για το τι είχε πληροφορήσει η γραμματεία του νοσοκομείου το γραφείο της εταιρείας κάτι που με παρέμβαση του θεράποντα γιατρού μου λύθηκε η κακή πληροφόρηση.
Έμεινα στο νοσοκομείο για άλλες 4 ημέρες παρέα με την σύζυγό μου η οποία όλες αυτές τις μέρες δεν πήγε καθόλου στο ξενοδοχείο παραμένοντας δίπλα μου και όταν έφτασε η ώρα του εξιτηρίου ευχαρίστησα από καρδιάς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό και ο θεράπων ιατρός αποχαιρετώντας μου είπε :«φίλε ήσουν πολύ τυχερός στην ατυχία σου γιατί εάν πάθαινες αυτό το περιστατικό στον ωκεανό δύσκολα θα γύριζες ζωντανός στο σπίτι σου», τότε έβγαλα τον σταυρό που φορούσα στο λαιμό μου και τον έδωσα στον γιατρό που ήταν χριστιανός ορθόδοξος για να θυμάται τον Έλληνα καπετάνιο. Η εταιρεία κανόνισε με τον πράκτορα μετά την έξοδο μου από το νοσοκομείο να παραμείνουμε για δύο μέρες σε ξενοδοχείο στο Τελ-Αβίβ και μετά πετάξαμε για την Αθήνα και επιστροφή στην Χίο.
Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη γνωριμία και η αρχή της 8χρονης συνεργασίας μου με την εταιρεία Χανδρής Ελλάς, μια τέλεια συνεργασία με εξαιρετικούς συνεργάτες τόσα στα πλοία όσο και στο γραφείο, όσο για το «Μαριέττα Χ» συνέχισε τα ταξίδια του και παρέμεινε στον στόλο της εταιρείας μέχρι τον Αύγουστο του 2004 οπότε και πουλήθηκε σε άλλη εταιρεία με το όνομα «Champion Ventura”.
Με εκτίμηση
Στέλιος Κουμπιάς
Συνταξιούχος Πλοίαρχος Ε.Ν
