Άτιτλο ποίημα του σύγχρονου ποιητή Τάσου Νικολόπουλου -ιδιαίτερα δημοφιλή στους αναγνώστες μας-, φιλοξενεί σήμερα η στήλη της ποίησης.
Άτιτλο.
Ένα παραθύρι
στ’ ακροθαλάσσι
και μέσα του
ένα φεγγάρι που μικραίνει,
καϋμοί το κατατρώνε
κι’ έρωτες το παιδεύουν.
Ωρίμασε το καλοκαίρι,
πήρε να γίνεται πορτοκαλί
το χρώμα του,
με μια γεύση γιασεμιού,
πόσο έλειψε το φιλί
από τα χείλη…
Σαν τη θάλασσα είσαι,
μέσα σου χάνομαι και
βυθίζομαι,
με δυσκολία ανασαίνω
το φιλί σου
υγρό και αλμυρό
το στόμα,
διψάς και ξεδιψάς,
δεν το χόρτασα ποτέ…
Δεν υπάρχει
πια θάλασσα για μένα.
Τάσος Νικολόπουλος
………………………………………………………
Σχόλιο.Ποίηση και ποιητική, καθημερινότητα και στοχασμός, βίωμα και τεχνική διαπλέκονται αρμονικά στους στίχους αυτού του άτιτλου ποιήματος του ταλαντούχου ποιητή μας Τάσου Νικολόπουλου.
Με απόηχους από την ποίηση της Άννας Αχμάτοβα το ποιητικό υποκείμενο του Τάσου Νικολόπουλου νοσταλγεί την αυταπάτη λέξεων που πλέον έχασαν την σημασία , την αίγλη τους.
Λαγνεία, πνευματικό πάθος, μεταφυσική έξαψη, φύση κι έρωτας, με λέξεις και σιωπές που ο ποιητής χειρίζεται με μοναδική δεξιοτεχνία.
Το ποίημα άντλησα από την σελίδα: ΕΡΓΑ και ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ.
Ευχαριστώ τον Τάσο Νικολόπουλο για την συμμετοχή του στην στήλη.
Για την diafaneia.eu
Τασσώ Γαΐλα.
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια.
