«Η τεχνολογική πρόοδος σκοτώνει την αγάπη». Το είχε γράψει πολλές φορές στην αρχή της ημερήσιας σελίδας του ημερολογίου που κρατούσε, για το εμπεδώσει.
Τον θεωρούσε «ντεμοντέ» όλα αυτά τα χρόνια γι’ αυτή του την εμμονή.
Να καταγράφει δηλαδή – με λογοτεχνική διάθεση- τα μικρά κυρίως συμβαίνοντας στη καθημερινότητά του από τότε που την είχε γνωρίσει, σ’ εκείνη το «παλαιομοδίτικη» ατζέντα, που αυτή του είχε χαρίσει.
Πού να ήξερε ότι ήταν το μοναδικό του καταφύγιο στις ώρες της μοναξιάς του και κυρίως στις μέρες της σιωπή της.
Αυτός προτιμούσε το τηλέφωνο, αυτή τα μηνύματα στο messenger
Αυτός με τον ήχο, αυτή με την εικόνα. Και όταν προσπαθούσε να βρεθεί μία πιο σύνθετη λύση, αυτή της βιντεοκλήσης, αυτός την απέφευγε μην θέλοντας να ξεφύγει από την απρόβλεπτη έλξη ,μαγεία καλύτερα, που του ασκούσε το ηχόχρωμα της φωνής της.
Η πανδημία μεγάλωσε την φυσική τους απόσταση. Γι’ αυτόν ήταν η γυναίκα του 24ωρου. Γι’ αυτήν ήταν το «αγόρι του Σαββάτου». Έτσι του άρεσε να την πειράζει, μιας και τα τηλεφωνήματα τους γινόταν τα Σάββατα συνήθως.
Αυτός γέμιζε το άδειο του- από εκείνη- 24ωρο του με 16ωρη εργασία.
Αυτή γέμιζε τη ζωή της αυξάνοντας τα ενδιαφέροντα της.
Παράλληλες ζωές, γεμάτες με όλα τ’ άλλα, εκτός από το να είναι μαζί. Ποιος ξέρει ίσως σε μία ζωή με μη Ευκλείδεια Γεωμετρία όπως λένε και οι μαθητικοί (όπως αυτός), σίγουρα αυτή θα τέμνονταν.
Μα η φιλόλογος είχε άλλα όνειρα. Την στήριζε πάντα, αλλά υπέφερε γιατί αυτό του την στερούσε κιόλας. Μα το περίεργο ήταν ότι ενώ αυτός ως μαθηματικός θα έπρεπε να ήταν ο προσγειωμένος, ο ρεαλιστής, ήταν ο φευγάτος, ο ονειροπόλος.
Η τωρινή απουσία της είχε σπάσει κάθε ρεκόρ.
Δύο ολόκληρες βδομάδες σιωπής από μέρους της. Και η θλίψη του να μεγαλώνει και να θυμίζει μούχλα σε υγρό τοίχο. Οι ώρες και οι μέρες του σαν ένα μακρύ αργοκίνητο ποτάμι φεύγουν μουντές και άδειες. Και εκείνη η σκάλα προς τον ουρανό που την είχε τοποθετήσει, να μην φαίνεται ακόμη.
Δεν τολμούσε να κάνει αυτός το πρώτο βήμα. Τον φόβιζε ν’ ακούσει το γνωστό «γιατί ανησυχείς τόσο; Ξέρεις πολύ καλά ότι σε σκέφτομαι και θα σε πάρω όταν μπορέσω με όλο αυτόν τον φόρτο που έχω».
Κοιτούσε ξανά και ξανά τα δώρα της. Ένοιωθε την μυρουδιά της να είναι χυμένη παντού. Και εκείνα τα λαμπερά της μάτια να τον κοιτούν όλο χάρη μέσα από τις φωτογραφίες που συνήθιζαν να βγάζουν σε κάθε τους έξοδο.
Ξεφύλλισε το τελευταίο βιβλίο που του χάρισε. Διάβασε για μία ακόμη φορά την αφιέρωση της προσπαθώντας να καταλάβει τα βαθύτερα νοήματα της:
«…Κι εσύ περιμένεις ένα γράμμα που δεν έρχεται
Μια μακρινή φωνή γυρνά στη μνήμη σου και σβήνει
Κι ένας καθρέφτης μετρά σκυθρωπός τη μορφή σου
Τη χαμένη μας άγνοια, τα χαμένα φτερά.»
(Μ. Αναγνωστάκης)
Ο χαρακτηριστικός ήχος του τηλεφώνου τον διέκοψε από τις σκέψεις δεύτερης ανάγνωσης της αφιέρωσης. Στην οθόνη είδε τη μορφή της.
Του μιλούσε συνέχεια. Για τις μέρες που έλειψε , για τις χαρές και τις λύπες της, για εκείνο τον ατελείωτο χώρο που υπάρχει πίσω από τα πράγματα και που συνέχεια αναζητά στη ζωή της, για εκείνες τις νύχτες που τον έβλεπε στα όνειρα της. Και αυτός να μην τολμά να τη διακόψει, μην τυχόν και χάσει τη μοναδική αυτή μελωδία, σχεδιάζοντας όπως έγραφε και ο αγαπημένος του ποιητής «κόκκινα φλογερά στόματα απάνω στο χαρτί».
«Και μόλις τελειώσουν οι υποχρεώσεις μου στα τέλη του Ιούλη, τα παρατάς όλα και πηγαίνουμε διακοπές».
Αυτό ήταν το δικό της τηλεφωνικό αντίο.
Κοίταξε ξανά το τηλέφωνο του.
Υστέρα πήρε την ατζέντα του και έγραψε στο ημερολόγιο του:
«Διάρκεια κλήσης 28’ και 15’’ . Ρεκόρ σήμερα τηλεφωνική συνομιλίας. Ετοιμάζομαι για διακοπές».
Αλέκος Χατζηκώστας.
…………………………………………
Ο Αλέκος Χατζηκώστας είναι Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Η Άλλη Άποψη της Ημαθίας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και site εδώ και δεκαετίες, ενώ έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε μια σειρά ιστορικά συνέδρια και ημερίδες.
Έχει εκδώσει 9 βιβλία και συμμετέχει σε συλλογικούς τόμους ενώ στα τέλη του 2019 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή:’Μακρινή παρουσία’ /εκδόσεις άλφα πί -Χίος.
Φωτογραφία διηγήματος: διαδίκτυο.
