Όταν συναντήθηκα με «Τα εύθυμα της βεγγέρας», έτσι όπως αρχικά τα είχα ονομάσει εγώ, ένα φως λες και “άναψε” μέσα μου. Συνειδητοποίησα αυτό που ζητούσα: λίγο γέλιο, λίγη χαρά, ένα χαμόγελο, όπως ζητά ο κάθε άνθρωπος σήμερα. Ο Σαίξπηρ έλεγε «Το χαμόγελο είναι η μουσική της ζωής, η λιακάδα μέσα στο σπίτι». Έχουμε τόση ανάγκη όλοι μας, από ένα θερμό και ειλικρινές χαμόγελο, σ’ αυτήν την υλόφρονα εποχή που ζούμε. Αυτό σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή και προχώρησα. Αυτά που ακολουθούν είναι κομμάτια μέσα από το θησαυροφυλάκιο των αναμνήσεων του ημερολογίου μου και τα μετέφερα ανόθευτα και ατόφια, όπως τα άκουσα και ελάχιστα από αυτά που βίωσα, με σκοπό να τα μοιραστώ με όσους θα ήθελαν να τα γνωρίσουν. Γιατί, αν η ανάγνωσή τους χαρίσει στον κάθε αναγνώστη έστω και ένα χαμόγελο, θα έχει εκπληρωθεί, όχι μόνο η επιθυμία μου αλλά και ο σκοπός που γράφτηκαν. Θα είναι δε για μένα, η καλύτερη αλλά και η μεγαλύτερη αμοιβή που έχω λάβει ποτέ στη ζωή μου…
Αργυρώ Ζαννίκου-Ψώρα
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
