Θα σας αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα Ανθρώπων (με Α κεφαλαίο) και μάλιστα αστέρων του Hollywood, που χρόνια προσφέρουν αθόρυβα στους συνανθρώπους τους, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, όπως π.χ. ο Κιάνου Ριβς, που πριν το 2001 έχασε την αδελφή του από λευχαιμία και αποφάσισε να δωρίσει το 70% των απολαβών του από την πολλά υποσχόμενη ταινία του “THE MATRIX 4” στις έρευνες για να βρεθεί η θεραπεία της λευχαιμίας, ενώ παράλληλα ίδρυσε ένα φιλανθρωπικό σωματείο για να στηρίξει παιδιά με καρκίνο και απέφυγε να δώσει σε αυτό το όνομά του ή να μιλήσει σχετικά, για να μη συνδεθεί με τη διασημότητά του!!!
Ο Ριβς όμως, ήταν ανέκαθεν η εξαίρεση στον κανόνα της εξτραβαγκάντσα ζωής που επιβάλλει η διασημότητα!!! Όλος του ο βίος είναι ένα αντικονφορμιστικό μανιφέστο!!! Τον εγκατέλειψε ο πατέρας του στα 3 του, αλλάζει δεκάδες σχολεία γιατί ήταν δυσλεκτικός, χάνει τον επιστήθιο φίλο του Ρίβερ Φοίνιξ στα 23 από υπερβολική δόση, η αρραβωνιαστικιά του γεννάει το 1999 το μωρό τους νεκρό, μετά από 2 χρόνια τη χάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και από τότε αρχίζει να δωρίζει όλα του τα λεφτά σε αστέγους. Κάνει κολλητή παρέα με αστέγους, κυκλοφορεί με το μετρό στη Νέα Υόρκη και όχι με καμία Porsche, Laborghini ή Ferrari, μένει σ’ένα απλό διαμέρισμα σαν γκαρσονιέρα, και όχι σε πολυτελείς βίλες. Φρόντισε επί χρόνια την αδελφή του που έπασχε από λευχαιμία, και στο τέλος δίνει και το 70% των εισπράξεων από τις παραγωγές του “MATRIX” σε ερευνητικά ιδρύματα και φιλανθρωπίες εναντίον της λευχαιμίας. Ενώ δεν κάνει ποτέ σχέσεις με μοντέλες ή σταρλετίτσες αψεγάδιαστες με τα μισά του χρόνια, παρά εμφανίζεται στα 35 χρόνια της καριέρας του (δηλ. σε ηλικία 55 ετών) στο κόκκινο χαλί με την «αντισυμβατική» Αλεξάντρα Γραντ, εικαστικό στο επάγγελμα, ετών 46, που φαίνεται «γριά», αφού δεν βάφει τα μαλλιά της, δεν κάνει χίλια μπότοξ να μοιάζει με μούμια, και δείχνει μια κοινή μέση γυναίκα της διπλανής πόρτας!…
Έμεινα εν τω μεταξύ κάποτε σε ένα χώρο που δεν έμεναν μόνο πλούσιοι (βασικά πλούσιοι δεν έμεναν καθόλου) παρά μόνο φτωχοί και άστεγοι!… Τρελάθηκα λοιπόν με την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια και βασικά ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ που είχαν αυτοί οι άστεγοι!!! (να μην είναι εγωϊστές!!!). Όταν μου τελείωναν τα τσιγάρα και περίμενα τον πατέρα μου να μου φέρει κανένα πακέτο (δεν επιτρεπόταν να ξεμυτίσω λόγω COVID-19) μου έδιναν κανένα τσιγάρο μέχρι να έρθει, για να έχω να περάσω τις στιγμές μου οι ΑΣΤΕΓΟΙ, που όλη τους η πρόνοια πήγαινε στα τσιγάρα!
Μετά δεν καταδέχονταν όχι ολόκληρο πακέτο, αλλά ούτε καν ένα τσιγάρο να τους επιστρέψω (αφού μου τα έπαιρνε πρώτα ο πατέρας μου), που μπορεί και να το είχαν ανάγκη!!! Αφού νόμιζα ότι ήθελαν να μου μπουν στο μάτι, να μου δείξουν δηλαδή ότι ήταν υπεράνω των δικών μου χρημάτων, και να με υποτιμήσουν και να με ξεφτιλίσουν, αλλά αυτοί το κάνανε αυτό σίγουρα από ανωτερότητα, αλλά κι επειδή ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΙ, με Α κεφαλαίο. Γιατί ήξεραν πως είναι να στερείσαι κάτι που το έχεις ανάγκη, πράγμα που τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα δεν το έχουν μάθει αυτό από το σπίτι τους μέχρι να το στερηθούν κι αυτά, και δεν έχουν πάρει τις ανάλογες αρχές από τα σπίτια τους, παρά μόνο πολύ λίγα που μπορεί να έχουν βιώσει ένα χαμό στη ζωή τους και να έχουν αποφασίσει να το ρίξουν στις φιλανθρωπίες (που συνήθως γίνονται και για φοροδιαφυγή)…
Μου φαινόντουσαν λοιπόν, κακοί και παράξενοι (ακατάδεκτοι) οι άστεγοι, που δεν καταδεχόντουσαν ούτε το ένα τσιγάρο, γιατί εγώ τη λέξη «φιλότιμο», επειδή ήμουν κι εγώ κακομαθημένο, δεν τη γνώριζα, αλλά τουλάχιστον ό,τι παίρνω θέλω να το δίνω πίσω για να μην έχω υποχρέωση!…
Αφού επιτέλους διαπίστωσα την αξιοπρέπεια που είχαν αυτοί οι άνθρωποι (αν και ήταν κι αυτοί λίγο κακομαθημένα τεμπελόσκυλα, τουλάχιστον στο νοικοκυριό) και ότι το μόνο πράγμα που θα ήθελαν στη ζωή δεν ήταν αγάπη παρά μόνο χρήμα (κι αυτό με εκνεύριζε), αλλά θέλουν να το βγάλουν τίμια, κι άμα θες να το βγάλεις τίμια δεν βγαίνει και πολύ, κι αυτό προκαλεί νεύρα, ζήλια και κόμπλεξ, οπότε τους θεωρούσα κομπλεξικούς απέναντί μου.
Και αφού έφυγα από εκεί που έμενα (γιατί προσπαθούσα κι εγώ να κάνω κανένα βήμα μόνη μου στη ζωή, αλλά επειδή οι δικοί μου είχαν οικονομική άνεση εγώ δεν είχα δικαίωμα σύμφωνα με τους υπαλλήλους του ΟΑΕΔ να βρω δουλειά, που μού’λεγαν να γυρίσω στα Βόρεια Προάστια), επέστρεψα σπίτι, γιατί παρά τα προβλήματα που είχα σπίτι, μου έλειψαν πολύ οι δικοί μου (γιατί κανέναν δεν μπορείς ν’αγαπήσεις στον κόσμο παραπάνω από τους γονείς σου, ούτε καν το σύντροφό σου, δυστυχώς), μου έλειψε αυτή η ανθρωπιά των αστέγων που βίωσα (πέρα από την τεμπελιά), κι όταν επέστρεψα σπίτι, επεδίωκα πολύ να επικοινωνώ μαζί τους, γιατί το φιλότιμο για τους πλούσιους είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα…
Απεδείχθη ότι πιο πολύ τσιγκούνηδες είναι όσοι έχουν (γι’αυτό και τα έχουν, γιατί τα κρατάνε), από αυτούς που τα στερούνται για να ικανοποιήσουν ένα κακομαθημένο, αλλά συνήθως όσα περισσότερα έχεις τόσα περισσότερα θες και ν’αποκτήσεις (αχορταγιά). Αλλά σου δίνεται δυστυχώς και το δίδαγμα στη ζωή που χτυπάει τους αχόρταγους, ότι «όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα», και το γνωρίζω αυτό δυστυχώς πολύ καλά, από προσωπικό μου βίωμα… Γι’αυτό, ιδίως για τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα και όχι μόνο, αλλά και γι’αυτούς που ζηλεύουν και θέλουν να γίνουν πλούσιοι, άμα τα χάσουν τελικά όλα και καταλήξουν κι αυτοί άστεγοι, το πάθημα θα τους γίνει μάθημα…
Κι όλα αυτά τα γράφω ως διαπίστωση, αφού όταν με έχουν ανάγκη (ιδίως άτομα που δεν έχουν οικονομική ανάγκη), θα με θυμηθούν από αχορταγιά, ενώ άτομα που τα στερούνται με υποτιμούν και με σνομπάρουν, κι αυτό μου ραγίζει την ψυχή. Αλλά ανακαλύπτω το μεγαλείο αυτών των ατόμων, που δεν μπορεί να τους αγοράσει το χρήμα, κι αυτό ήταν μια γερή γροθιά για μένα στο στομάχι, που μεγάλωσα τελείως λάθος και με εγωισμό, κι ένιωσα πάλι εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο είδος…
Πάντως αν υπήρχαν άνθρωποι σαν τον Κιάνου Ριβς θα είχε εξαλειφθεί πολύς πόνος στην κοινωνία και δεν θα χρειαζόταν μονίμως να υπάρχει αυτή η αντιπαλότητα ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους!!!
Ευχαριστώ πολύ, Καλή Χρονιά, με Υγεία, Τύχη, Αφθονία, Αγάπη (αν γίνεται), και λιγότερο πόνο στην κοινωνία!!!
Υ.Γ.: Τα στοιχεία για τον Κιάνου Ριβς τα πήρα από την Έφη Μπουτσικάρη για να αποδίδουμε και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι… Effie K. Boutsikaris, σε ευχαριστούμε που μας θυμίζεις ότι υπάρχουν ακόμα και τέτοιοι άνθρωποι!!!
[1] Το κείμενο αυτό γράφτηκε στο πνεύμα (στην περίοδο) των Χριστουγέννων, από προσωπικό βίωμα! Αν και καθυστερημένα, αξίζει τον κόπο να μοιραστούμε, έστω, τις αναμνήσεις μας!…
