Επισκέφτηκα το κοντινό Κέντρο Υγείας, πολλοί πρόσφυγες, μετανάστες, μικρά παιδιά. Εξαντλημένοι, φτωχοί …αλλά έβλεπες την ελπίδα στα μάτια τους για καλύτερες ημέρες. Εγώ δεν έχω την αισιοδοξία τους μάτια μου. Βλέπω τους λαούς της γης να μην διεκδικούν ούτε τα απαραίτητα. Κάποτε επαναστατούσαν για δικαίωμα στον έρωτα ,πάλευαν για ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα. Τώρα οι δρόμοι άδειοι , οι καρδιές παγωμένες, τα κορμιά χωμένα στους καναπέδες βομβαρδίζονται με τρόμο από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, sites. Και όλοι νομίζουμε ότι αυτά που γίνονται αφορούν τους άλλους και όχι εμάς …κανείς δεν αναρωτιέται ότι οι άλλοι είμαστε εμείς. Εδώ μου έρχεται στο νου το ποίημα του Γερμανού πάστορα Martin Niemöller.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…
Δυστυχώς το 1% των πλουσίων της γης που ελέγχει το 99% του πλούτου, εξαργυρώνουν την ευμάρεια των τελευταίων 30 – 40 ετών με πολλαπλάσια έτη δουλείας …και εμείς «Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν» – Θουκυδίδης….
Κώστας Βασιλάκος.
Συγγραφέας-ποιητής.
