Γράφει η Γρηγορία Μαχαλιά
200 χρόνια από τη Σφαγή της Χίου συμπληρώνονται φέτος στις 30 Μαρτίου. Ένα γεγονός που συγκλόνισε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, η στάση της οποίας μεταστράφηκε απέναντι στην ελληνική επανάσταση έπειτα από τα τραγικά γεγονότα της σφαγής της Χίου.
Το νησί μας βάφτηκε με αίμα από άκρη σε άκρη και αυτό φούντωσε το φιλελληνικό κίνημα και πολλοί Ευρωπαίοι Φιλέλληνες μετέβησαν στην επαναστατημένη Ελλάδα για να ενισχύσουν τα ελληνικά στρατιωτικά σώματα. Η Σφαγή της Χίου ενέπνευσε ευρωπαίους καλλιτέχνες όπως τον Ντελακρουά, ο οποίος ζωγράφισε τον ομώνυμο πίνακα που εκτέθηκε στο Παρίσι και ευαισθητοποίησε τη γαλλική κοινή γνώμη για τον επαναστατικό αγώνα των Ελλήνων. Η Χίος το 1822 καταστράφηκε ολοσχερώς και αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της. Δύο αιώνες μετά όμως με τι τρόπο εμείς τιμούμε αυτό το συνταρακτικό γεγονός που καθόρισε την πορεία και μετέπειτα εξέλιξη του νησιού; Θα μου πείτε κάναμε εκδηλώσεις το καλοκαίρι στα πλαίσια του “Ελλάδα 2021”, πυρπολήσαμε ολόκληρη ναυαρχίδα, τοποθετήσαμε δέκα πλακάτ ηρώων, δημιουργήσαμε βίντεο για τη συμμετοχή της Χίου , της ηρωική νήσου Ψαρών και των Οινουσσών, στον επαναστατικό αγώνα του 1821, κάναμε τρισάγια, καταθέσαμε στεφάνια. Τι δεν είναι αρκετά;;
Επίσης αν δεν με απατά η μνήμη μου είχε γίνει και μία σοβαρή προσπάθεια από τον πρώην αντιπεριφερειάρχη Π. Μπουγδάνο να συστήσει μια ομάδα εργασίας με τη συμμετοχή ειδικών επιστημόνων και διάφορων φορέων όπου είχε ως μοναδικό της αντικείμενο να σχεδιάσει εκδηλώσεις για την επέτειο των 200 χρόνων από τη Σφαγή της Χίου. Εκδηλώσεις που θα έβαζαν τη Χίο στο επίκεντρο του κόσμου. Η ομάδα συναντήθηκε κάποιες φορές, συσκέφτηκε και από όσο γνωρίζω είχε και αξιόλογες προτάσεις. Το τι απέγιναν αυτές οι προτάσεις και αν έφτασαν σε ευήκοα ώτα δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι και πάλι θα αρκεστούμε σε τρισάγια, καταθέσεις στεφάνων, άντε και σε κανένα βίντεο έτσι για αλλαγή και θα είμαστε και ευχαριστημένοι. Όπως λέει και ο σοφός λαός μας «Θέλει κόπο το ραπάνι, κάθε τόπος δεν το κάνει».
