Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου
Τα τελευταία χρόνια, αλλά πολύ περισσότερο τη φετινή χρονιά που παρέρχεται, χάσαμε πολλά αγαπημένα πρόσωπα, που μετέστησαν από τα γήινα και φθαρτά στα επουράνια και άφθαρτα.
Πριν από περίπου πέντε μήνες έχασα τον πατέρα μου. Πριν και μετά από το διάστημα αυτό πολλά γνώριμα πρόσωπα.
Σήμερα, το άκουσμα της νέας θλιβερής είδησης, ήλθε να ρίξει στην καρδιά και τη σκέψη μου ακόμη ένα βέλος…!!!
Γνώριμη και φιλική η φωνή: «Γιώργη, χάσαμε σήμερα τον φίλο μας, τον Γιάννη τον Φλάμο».
Αμέσως, στο μυαλό μου άρχισαν να γυρίζουν αναμνήσεις πολλές, από την παιδική μου ηλικία ως τα σήμερα. Αναμνήσεις που με συντρόφευσαν και συνέβαλαν στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου, στον χαρακτήρα και το ήθος που κουβαλώ, μαζί με τη ζύμη της πατρικής οικογένειας. Η οικογένεια και η συναναστροφή των φίλων και γνωστών ανθρώπων, είναι όλα αυτά μαζί, που σε καλλιεργούν και σε “φτιάχνουν” άνθρωπο…!!!
Με τον αείμνηστο Γιάννη Φλάμο, σχεδόν συνομήλικο του πατέρα μου, γνωριστήκαμε όταν ήμουν παιδί. Ήταν Επίτροπος στον Αγ. Ισίδωρο του Βροντάδου και υπηρετούσε εθελοντικά πολλές φορές ως συνοδός και οδηγός του μακαριστού Μητροπολίτου μας κυρού Διονυσίου, πλησίον του οποίου γαλουχηθήκαμε οι νέοι της ηλικίας μου. Ήταν υπάλληλος της Δ.Ε.Η. και είχε εξυπηρετήσει πολύ κόσμο. Ήταν ανοιχτόκαρδος, προσηνής, φιλικός και ευχάριστος στην παρέα και πάντοτε δίπλα μας σε ότι χρειαστήκαμε. Η συμβολή του καθοριστική. Μας ενίσχυε με συμβουλές και όταν είχαμε προβληματισμούς και ερωτήματα, πάντοτε μας βοηθούσε σαν γονιός και ποτέ δεν μας εγκατέλειψε. Γι΄ αυτό κι εμείς όλοι τον είχαμε σαν δεύτερο πατέρα.
Δεν θα ξεχάσω τα δεκάδες δρομολόγια που κάναμε μαζί, για 15-20 χρόνια, συνοδεύοντας τον μακαριστό Ιεράρχη μας στα χωριά και τις ενορίες μας, στη Βόρεια και Νότια Χίο, στις Οινούσσες, τα Ψαρά, ακόμη και την Αθήνα (για την τέλεση της Ακολουθίας των Δ΄ Χαιρετισμών της Παναγίας μας, όπου τελούσε πάντοτε στην Αθήνα για τους εν Αττική Χιώτες).
Δεν θα ξεχάσω την αγάπη του για το Εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης στα Βυρσοδεψεία (Ταμπάκικα), που έχει η οικογένειά του και που με τόσο ζήλο, μεράκι και αφοσίωση κάθε χρόνο περιποιείτο και πανηγυρικά τελούσε την ετήσια μνήμη της Αγίας. Με τον ίδιο ζήλο συνεχίζουν ήδη τα παιδιά του σήμερα να το φροντίζουν και να εορτάζουν.
Δεν θα ξεχάσω τις συναντήσεις μας, τους καφέδες και τα ούζα που πίναμε, έχοντας δημιουργήσει μια μικρή φιλική παρέα, με τον επίσης αείμνηστο παπά Πλάτωνα Γκιάλη στον Κοφινά (κι εκείνος αιφνίδια και πρώιμα ανεχώρησε για τους ουρανούς, κάνοντας μας περίλυπους), αλλά και πολλά άλλα πρόσωπα που σήμερα ευρίσκονται ανάμεσά μας και συχνά επικοινωνούμε.
Δεν θα ξεχάσω που, πριν πολλά χρόνια, όσες φορές και οι δυο γονείς μου αρρώστησαν και ήταν στο νοσοκομείο, έσπευδε να με ενισχύσει ψυχολογικά, ερχόμενος εκεί προς παρηγορία.
Δεν θα ξεχάσω που, μια φορά, την ημέρα της Αγίας Ειρήνης (γύρω στο 1996) είχα πάει με το μηχανάκι (παπάκι) μου στην Σπαρτούντα (στο εξωκκλήσι της Αγίας Ειρήνης), όπου στην επιστροφή με έπιασε λάστιχο μεταξύ Σπαρτούντας – Φυτών. Ήλθα στην πόλη με το υπεραστικό λεωφορείο της ημέρας εκείνης (τότε πήγαινε λεωφορείο στα χωριά αυτά μια φορά την εβδομάδα και έλαχε να έχει δρομολόγιο εκείνη την ημέρα !). Τον βρήκα στο Εκκλησάκι στα Ταμπάκικα, του εξήγησα τι συνέβη και μου λέει: «Φεύγουμε τώρα για Σπαρτούντα με το αυτοκίνητό μου». «Και το μηχανάκι που θα το βάλουμε;» του λέω. «Θα το βάλουμε μέσα στο πορτ παγκάζ, όσο χωράει και το υπόλοιπο απέξω» μου λέει. Φύγαμε για Σπαρτούντα και το φέραμε κάτω μετά από τρεις ώρες!
Δεν θα ξεχάσω που, πήγαμε μαζί στην Αθήνα, στην εις Επίσκοπον χειροτονία του νυν Μητροπολίτου μας κ. Μάρκου, στις 8 Οκτωβρίου 2011.
Ωραία χρόνια, αγνά χρόνια, γεμάτα ζεστασιά, ανθρωπιά, αγάπη και φιλία!
Αξιώθηκε να κάνει μια όμορφη οικογένεια, με τη σύζυγό του, Μαρία και τους τρεις γιούς του, Ελισσαίο, Παναγιώτη και Νεκτάριο. Αξιώθηκε να δει αγαπημένα εγγόνια. Και να υπηρετήσει επί πολλά χρόνια την ενορία του Αγ. Ισιδώρου Βροντάδου και το ιερό προσκύνημα του Αγ. Μακαρίου Βροντάδου. Γι΄ αυτό και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάρκος, πριν χρόνια, του απένειμε τον τίτλο του Επίτιμου Εκκλησιαστικού Επιτρόπου του Ι. Ναού Αγ. Ισιδώρου Βροντάδου.
Θεωρώ ότι, δεν είναι τυχαίο που, ο Κύριος τον κάλεσε κοντά Του την ημέρα που εόρταζε ο αγαπημένος του Δεσπότης, Διονύσιος (17 Δεκεμβρίου). Είθε να ευρίσκονται αντάμα εν χώρα ζώντων και μακαρίων!
Ο Θεός να τον αναπαύσει ! Αιωνία η μνήμη του! Θα τον μνημονεύω πάντοτε!
Στους οικείους του εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια και την ευχή να ζουν, να τον θυμούνται!-
Χίος, 18-12-2020
Γεώργιος Φωτ. Παπαδόπουλος
Κήρυκας του θείου λόγου
