Γράφει ο Γιάννης Ν. Παληός
Την Τετάρτη έφυγε, λίγους μήνες αφότου συμπλήρωσε τα 100 της χρόνια, η κυρία Άννα Σουρέ. Στη Χίο η γενιά μας την ξέρει ως τη «μεγάλη Κυρία του ερασιτεχνικού θεάτρου» γιατί η θεατρική της παρουσία και η υποκριτική της δύναμη θα μείνουν αξέχαστες και ανεπανάληπτες.
Η προηγούμενη από εμάς γενιά ήξερε την κυρία Άννα ως προϊσταμένη νοσοκόμα του Ευαγγελισμού, που πάντα βοηθούσε τους πάσχοντες Χιώτες που κατέφευγαν εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι η κυρία Άννα Σουρέ ήταν μια πολύπλευρη προσωπικότητα. Γεννημένη στη Ρουμανία από Χιώτη πατέρα και Σμυρνιά μητέρα μεγάλωσε, μαζί με την μικρότερη αδελφή της, στον Κάμπο της Χίου στο περίφημο «Σουρέδικο».
Η Άννα – Ιωνία (έτσι ήταν το πλήρες όνομα που της έδωσε ο πατέρας της, συμπολεμιστής του Πλαστήρα) ήταν απόφοιτος της Σχολής του Θεραπευτηρίου «Ο Ευαγγελισμός» όπου και εργαζόταν. Ήταν επίσης απόφοιτος της Σχολής Θεάτρου του Κάρολου Κουν. Υπήρξε μαθήτρια στο εργαστήριο γλυπτικής του Μιχάλη Τόμπρου. Έπαιρνε μέρος σε καλλιτεχνικές εκθέσεις και αν και το επάγγελμα της νοσοκόμας δεν της επέτρεπε να αφιερώσει πολύ χρόνο στο θέατρο, ασχολιόταν όσο μπορούσε και με αυτό. Μετά την συνταξιοδότησή της όμως το 1982 και την επιστροφή της στη Χίο αφοσιώθηκε με πάθος στο θέατρο, που το υπηρέτησε με νεανικό ενθουσιασμό και υπακοή μικρής μαθήτριας. «Στο θέατρο ο Κάρολος Κουν μας δίδασκε πώς θα βγει από το συναίσθημα η κίνησή μας, ο κ. Γαλάντης μας μαθαίνει ότι και η κίνηση γεννά συναίσθημα», γράφει η κυρία Άννα στο βιβλίο της «Σκίτσα ζωής». Γιατί ήταν
και συγγραφέας και ποιήτρια και σκιτσογράφος. Τα βιβλία της «Σκίτσα Ζωής» και «Παιχνίδια με γέλιο και δάκρυ» έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «άλφα πι». Και όλα αυτά τα υπηρετεί με τρυφερότητα, χιούμορ, μα και σοβαρότητα και αυτογνωσία. Στη ζωή της πάντα μόνη αλλά ποτέ χωρίς φίλους, πολλούς από τους οποίους τους απέκτησε μέσα από την τέχνη και το θέατρο και όπως εξομολογείται η ίδια σε ποίημά της «οι τελευταίες μου αναλαμπές καθρεφτίζονται στα μάτια των ανθρώπων»
Η προηγούμενη από εμάς γενιά ήξερε την κυρία Άννα ως προϊσταμένη νοσοκόμα του Ευαγγελισμού, που πάντα βοηθούσε τους πάσχοντες Χιώτες που κατέφευγαν εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι η κυρία Άννα Σουρέ ήταν μια πολύπλευρη προσωπικότητα. Γεννημένη στη Ρουμανία από Χιώτη πατέρα και Σμυρνιά μητέρα μεγάλωσε, μαζί με την μικρότερη αδελφή της, στον Κάμπο της Χίου στο περίφημο «Σουρέδικο».
Η Άννα – Ιωνία (έτσι ήταν το πλήρες όνομα που της έδωσε ο πατέρας της, συμπολεμιστής του Πλαστήρα) ήταν απόφοιτος της Σχολής του Θεραπευτηρίου «Ο Ευαγγελισμός» όπου και εργαζόταν. Ήταν επίσης απόφοιτος της Σχολής Θεάτρου του Κάρολου Κουν. Υπήρξε μαθήτρια στο εργαστήριο γλυπτικής του Μιχάλη Τόμπρου. Έπαιρνε μέρος σε καλλιτεχνικές εκθέσεις και αν και το επάγγελμα της νοσοκόμας δεν της επέτρεπε να αφιερώσει πολύ χρόνο στο θέατρο, ασχολιόταν όσο μπορούσε και με αυτό. Μετά την συνταξιοδότησή της όμως το 1982 και την επιστροφή της στη Χίο αφοσιώθηκε με πάθος στο θέατρο, που το υπηρέτησε με νεανικό ενθουσιασμό και υπακοή μικρής μαθήτριας. «Στο θέατρο ο Κάρολος Κουν μας δίδασκε πώς θα βγει από το συναίσθημα η κίνησή μας, ο κ. Γαλάντης μας μαθαίνει ότι και η κίνηση γεννά συναίσθημα», γράφει η κυρία Άννα στο βιβλίο της «Σκίτσα ζωής». Γιατί ήταν
και συγγραφέας και ποιήτρια και σκιτσογράφος. Τα βιβλία της «Σκίτσα Ζωής» και «Παιχνίδια με γέλιο και δάκρυ» έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «άλφα πι». Και όλα αυτά τα υπηρετεί με τρυφερότητα, χιούμορ, μα και σοβαρότητα και αυτογνωσία. Στη ζωή της πάντα μόνη αλλά ποτέ χωρίς φίλους, πολλούς από τους οποίους τους απέκτησε μέσα από την τέχνη και το θέατρο και όπως εξομολογείται η ίδια σε ποίημά της «οι τελευταίες μου αναλαμπές καθρεφτίζονται στα μάτια των ανθρώπων»
Καλό σου ταξίδι κυρία Άννα, θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη!
