Του Λευτέρη Πυκνή
Πολλές φορές λέμε μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις.. αλλά για φαντάσου τόσες πολλές φωτογραφίες πόσο μεγάλη ιστορία γράφουν και κρύβουν;
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω μετά την σημερινή μας συνάντηση επίσκεψη στο Ιδιωτικό Μουσείο του Γιάννη Μπόλια στο χωριό μου την Καλλιμασιά της Χίου!
Ξεκινήσαμε παρέα οι τρεις φίλοι πού φάγαμε το γλυκό σταφύλι από την μητέρα του Δέσποινα και το καφεδάκι μας κάτω από την σκιά του γέρικου πεύκου με συζητήσεις και χιλιάδες αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας, λίγο πριν την ενημέρωση και ξενάγηση στο θαυμάσιο και εξαίσιο μοναδικό στο είδος του Ίσως παγκοσμίως Μουσείο ειδών και μέσων τηλεπικοινωνιών από αρχαιοτάτων χρόνων.
Όλοι μας μείναμε με ανοιχτό το στόμα και με μεγάλο ενδιαφέρον και ενθουσιασμό ακούσαμε και είδαμε την παρουσίαση όλων των εκθεμάτων που το 95 % βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία από την επισκευή του Γιάννη Μπόλια πού κατέχει επαγγελματικά το αντικείμενο και διαθέτει όλα τα μέσα για την επισκευή από τόρνο μέχρι ότι φανταστεί το μυαλό του ανθρώπου.
Μιλάμε από την εποχή του Έντισον και πριν και μέχρι λίγο καιρό μετά τα πέτρινα χρόνια ότι είδος ασύρματου, ραδιοφώνου, πικάπ, τζούμποξ, ρολόγια κάθε είδους με όλα τα εξαρτήματα και ανταλλακτικά τους!
Στην κυριολεξία μείναμε έκπληκτοι και ενθουσιασμένοι για την σημερινή μας συνάντηση επίσκεψη Μέρα Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2024.
Βέβαια πριν μπούμε στους χώρους του Μουσείου που απ’ ότι θυμάμαι από το 1959 που είχα να βρεθώ
σ’ αυτό το σπίτι που είναι συνδεδεμένο με συναισθήματα και αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας με τον πατέρα του Δήμο Μπόλια (Τζόγια) καθώς επίσης και με την μητέρα του Δέσποινα Μονογιούδη (Καλόγερου) όπως λεγόταν ο πατέρας της.
Όπως φαίνεται στην φωτογραφία ο δικός μου πατέρας μαζί με τα αδέρφια του Κώτσο και Παναγιώτη δούλευαν τα πέτρινα χρόνια στα κτήματα του παππού του Γιάννη Μπόλια ή Τζόγια σκάβοντας με τσατάλια και ειδικότερα την κατοχή για να μπορούν να ζήσουν από την πείνα της Γερμανικής κατοχής. Άλλωστε με τον θείο μου τον Παναγιώτη ήταν και κουμπάροι.
Θυμηθήκαμε το πώς πέθανε ο παππούς μου ο Στέφανος Πυκνής μέσα στην πελεκανιά που έβγαζαν πέτρες κλπ.
Θυμηθήκαμε τις σφήκες που σκοτώναμε μαζί με τον αδερφό μου και χαλούσαμε τα ντουβάρια, ξεροτρόχαλα για να βρούμε τα σφουγγάρια από τις σφήκες και τα πηγαίναμε στον πατέρα της Δέσποινας δηλαδή τον παππού του Γιάννη Μπόλια του Δήμου τον Γιάννη Μονογιούδη και τον αδελφό του Γιώργο με το παρατσούκλι Καλόγερος και μας έδιναν χρήματα, επειδή τα χρόνια εκείνα είχαν πολλά μελίσσια απλωμένα στα διάφορα σημεία της περιοχής της Καλλιμασιάς και οι σφήκες χαλούσαν τις μέλισσες!
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο συνιστώ και παροτρύνω όλους σας για μία επίσκεψη στο Ιδιωτικό Μουσείο του Γιάννη Μπόλια θα μείνετε ενθουσιασμένοι για κάτι που δεν βλέπετε πουθενά αλλού στον κόσμο κοιτάξτε τις φωτογραφίες!!!
Όπως γράφω ίσως είναι το μοναδικό που υπάρχει όπως και το Λαογραφικό Μουσείο της Καλλιμασιάς που είναι από τα καλύτερα της Ευρώπης.
Βλέπετε ότι το χωριό μου η Καλλιμασιά είναι η κοιτίδα του Πολιτισμού των γραμμάτων, των Επιστημόνων ,των τεχνών και της Χριστιανοσύνης !
Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους και εύχομαι μαζί με τους φίλους μου στον Ιδρυτή και Ιδιοκτήτη του Μουσείου Γιάννη Μπόλια κουράγιο και δύναμη για να τελειώσει όλα όσα υπάρχουν προς επισκευή πού χρειάζεται πολύ κόπο και χρόνο για να γίνουν λειτουργικά συστήματα της παλιάς καλής εποχής.
Ευχαριστούμε από καρδιάς και ευχόμαστε στις οικογένειες του Δήμου της Δέσποινας του Γιάννη του Μιχάλη και στα εγγόνια τους Υγεία και Χαρά και προπαντός ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ και ΕΙΡΗΝΗ για ένα καλύτερο μέλλον χαρούμενο και Ευτυχισμένο και με το χαμόγελο στα χείλη!
Χίος 13 Οκτωβρίου 2024
Λευτέρης Πυκνής (Μαλλιάς) Καλλιμασιώτης
